Tadashi Imai I

Choć był synem duchownego, już od najmłodszych lat buntował się przeciwko tradycyjnej religii, kulturze i ładowi społecznemu. Wyrażanie rewolucyjnych teorii ideologicznych w latach 20. było bardzo niebezpieczne, mimo to na początku lat 30. Imai po podjęciu nauki na Uniwersytecie Cesarskim rozpoczął działalność w kołach lewicowych. Dwa razy był aresztowany przez policję za udział w demonstracjach. W 1934 roku zaczął pisać scenariusze filmowe, kładąc silny nacisk na swoje poglądy polityczne. Począwszy od 1935 roku rozpoczął pracę asystenta reżysera w wytwórni J.O. w Kioto. Jako reżyser zadebiutował w 1939 roku filmem "Wojskowa Akademia Namazu". 

Jako skrajny lewicowiec w czasie wojny na Pacyfiku popierał dążenia militarystów i tworzył filmy propagandowe popierające reżim. Po klęsce Japonii i odzyskaniu wolności twórczej Imai powrócił w twórczości do motywów typowo marksistowskich. Jego thrillery polityczne "Wróg ludu" i "Chikagai Nijuyojikan" trafiły do zagranicznej dystrybucji. Kolejne filmy reżysera naznaczone były niezwykle ostrą krytyką socjalną dawnej Japonii, nie zyskały jednak uznania poza krajem. Pod koniec lat 40. opuścił Toho, by zająć się działalnością niezależnego filmowca.

Za najznamienitsze dokonanie Imai w nurcie neorealizmu japońskiego uchodzi dziś "A jednak żyjemy", jedna z pierwszych powojennych produkcji niezależnych, na którą środki finansowe Imai zbierał także z datków widowni kinowej. W połowie lat 50. zyskał sobie miano gloryfikatora klas robotniczych. Przez cały czas dotykał problematyki socjalnej pokonanego narodu, przytłoczonego klęską militarną, osadzonej w czasach wojny i tuż po kapitulacji.Później powrócił do pracy w wielkich wytwórniach (Toei i Daiei), gdzie zyskał sobie pozycję twórcy wolnego. Ostatni film wyreżyserował w 1991 roku. Premiera "Senso To Seishun" miała miejsca na dwa dni przed śmiercią reżysera. Zmarł w Tokio. Jego obrazy pięciokrotnie w latach 50. zwyciężały w plebiscycie Kinema Junpo na najlepszy film japoński roku.