Takashi Miike

Takashi Miike urodził się w małym miasteczku Yao, na przedmieściach Osaki. Dorastając fascynował się motorami, przez chwilę zastanawiał się nad profesjonalnymi wyścigami, lecz ostatecznie mając 18 lat, wstąpił do szkoły filmowej w Yokohamie, założonej przez znanego reżysera Shoheia Imamurę. Głównym powodem jego decyzji był brak egzaminów wstępnych. Miike nie przykładał się do nauki, rzadko uczęszczał na zajęcia. Pewnie dlatego, gdy lokalna telewizja poszukiwała w szkole kandydata na nieodpłatną posadę asystenta producenta, uczelnia nominowała na tą pozycję wiecznie nieobecnego Miike. Przez prawie dekadę pracował w telewizji, imając się różnych zajęć, zanim został asystentem reżysera, między innymi u swojego mentora, Imamury. Mający miejsce we wczesnych latach 90. boom na "V-Cinema" (filmy kręcone techniką direct-to-video) umożliwił Miike reżyserowanie własnych filmów, jako że nowo powstałe kompanie filmowe zaczęły zatrudniać młodych, tanich reżyserów, aby ci tworzyli dla nich niskobudżetowe filmy akcji. Pierwszym dziełem Miike, które doczekało się premiery kinowej, był film pod tytułem "Shinjuku Triad Society" i od tej chwili Miike mógł sobie pozwolić na kręcenie filmów o wyższych budżetach. Poza Japonią dostrzeżono go dzięki filmowi "Audition". Od tego momentu Miike staje się na Zachodzie postacią wręcz kultową. Jego dorobek reżyserski jest ogromny: ponad 60 filmów powstałych w trakcie jego 13-letniej kariery. W samym tylko roku 2002 powstało ich aż 9. Jego filmy charakteryzują się wyjątkową brutalnością, niejednokrotnie poruszają tematy tabu, warto wymienić chociażby "Visitor Q", "Ichi the Killer" czy trylogię "Dead or Alive".

Większość jego filmów zawiera graficzny, wręcz kreskówkowy, obraz przemocy i rozlewu krwi, która najczęściej odzwierciedla działania przestępcze japońskich gangów (w szczególności Yakuzy). Jest znany z czarnego poczucia humoru i z notorycznego przekraczania możliwej, dopuszczalnej cienkiej linii cenzury. Kolejną charakterystyczną cechą jego filmowego kunsztu są niejasne dla przeciętnego widza zakończenia, które można interpretować na różne sposoby, co sprawia, że traktuje się go jako reżysera kultowego.

Chociaż na skalę światową zyskał sławę reżysera "ekstremalnego", nie wszystkie jego filmy są zbudowane w celu szokowania publiczności: dla przykładu, "Szczęście rodziny Katakuri" jest musicalem komediowym z występującymi zombie, gdy już "Ley Lines" i "Agitator" są poważnymi dramatami kryminalnymi. "Chûgoku no chôjin" jest spokojnym filmem drogowym. "Andoromedia", prawdopodobnie jeden z jego najmniej znanych filmów, jest dramatem młodzieżowym, w którym występuje zespół j-popowy SPEED. Jego powtarzająca się praca w przeróżnych gatunkach filmowych sprawia, że jest oceniany jako jeden z najbardziej wszechstronnych reżyserów japońskich.