Władysław Dewoyno

Aktor z dyplomem eksternistycznym (1945). Przed II wojną światową studiował na Uniwersytecie Poznańskim rolnictwo i leśnictwo, był też lektorem w poznańskim radiu. W 1939 roku przyjęto go na studia aktorskie w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej i zaraz po wybuchu wojny kontynuował je w konspiracji, zaś po upadku Powstania Warszawskiego zesłany został do Niemiec do tzw. pracy przymusowej. Podczas swojego artystycznego życia zetknął się z kilkoma teatrami w kraju; karierę rozpoczął w Teatrze Kameralnym Domu Żołnierza w Łodzi (1945-47), następnie grał w Toruniu na deskach tamtejszego Teatru Ziemi Pomorskiej (1947-48), później przez jeden sezon występował w Teatrze Polskim w Poznaniu (1948-49), by w roku 1949 przenieść się do Wrocławia. W stolicy Dolnego Śląska pracował kolejno w teatrach: Dramatycznym (1949-63 oraz 1966-68), Rozmaitości (1963-66), Polskim (1968-74). Po pobycie we Wrocławiu wrócił do Łodzi, gdzie grał w Teatrze Nowym w latach 1974-1982.
Po przejściu na emeryturę kontynuował swoją aktorską karierę na deskach Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie, a także w okresie 1985-1990 można go było oglądać w repertuarze Teatru im. S. Jaracza w Łodzi.
Za swoje osiągnięcia artystyczne był honorowany kilkoma nagrodami, wśród nich Nagrodą Artystyczną Miasta Wrocławia (rok 1965) oraz dwukrotnie odznaczeniami: Złotym Krzyżem Zasługi (1955) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1968).
Dewoyno był wielokrotnie obsadzany w filmach, miał charakterystyczny głos, w wymowie dawało się dostrzec elementy wschodniego akcentu. który nadawał jego postaciom wiarygodności (często grywał ludzi "ze wschodu"). Nie był angażowany do dużych ról, ale zagrał ich sporo i był popularnym aktorem drugiego planu.
Zmarł w Łodzi 22 stycznia 1991 roku w wieku 76. lat.