Sławomir Idziak 

Sławomir Idziak należy do grona najbardziej utalentowanych polskich filmowców. Jest autorem zdjęć do ponad 50 filmów fabularnych, za które otrzymał liczne wyróżnienia. Przez lata współpracował jako operator z reżyserami takimi jak Krzysztof Kieślowski, Krzysztof Zanussi i Andrzej Wajda. W latach 90. zaczął także realizować filmy w USA.

Studia filmowe ukończył na Wydziale Operatorskim PWSFTViT w Łodzi w 1969 r. Jednak już rok wcześniej debiutował jako operator w Studio Małych Form Filmowych "Semafor". Praktykę zdobył fotografując w szkole kilka etiud, w tym "Pilot Station" (1965), "Wyjście" (1965), "Dzień zwycięstwa" (1965), "Każdemu to, czego mu wcale nie trzeba" (1966), "Niebo" (1966), "Wygraną, przegraną" (1966), "Wagary" (1967), "Zawał serca" (1967) oraz, według własnego scenariusza, "Wino mszalne" (1969).

W 1970 r. napisał scenariusz, wyreżyserował i sfotografował film dokumentalny "Spojrzenie". Dwa lata później te same funkcje pełnił przy produkcji fabularnej "Papierowy ptak". Wkrótce zaczął otrzymywać swoje pierwsze wyróżnienia. W 1974 r. zdjęcia do telewizyjnego filmu "Tak bardzo zmęczeni" przyniosły mu nagrodę na Festiwalu Polskiego Filmu Fabularnego (FPFF) w Gdyni. Nagrodę otrzymał także za "Partię na instrument drewniany" (1976). Pełen sukcesów okazał się rok 1978, kiedy to "Nauka latania" (znowu sam napisał scenariusz, wyreżyserował i zrobił zdjęcia) przyniosła mu nagrodę im. Andrzeja Munka przyznawaną przez PWSFTViT oraz Nagrodę Specjalną za nowatorstwo formy na 6 Ogólnopolskim Festiwalu Filmów dla Dzieci i Młodzieży w Poznaniu. Kilka miesięcy później zrealizował dla telewizji "Seans" nagrodzony przez dziennikarzy oraz wyróżniony statuetkami Złotego Szczupaka na Festiwalu Polskiej Twórczości Telewizyjnej w Olsztynie oraz Złotej Kamery przez miesięcznik "Film". Inny obraz, który sam wyreżyserował - "Enak" (1992) przyniósł mu nagrodę Prezesa Komitetu d/s Radia i Telewizji podczas kolejnej edycji festiwalu w Gdyni. Pisząc o jego realizacjach reżyserskich Maria Kornatowska zauważa: "Jakby kompensując sobie rzeczowy, racjonalny ton twórczości Zanussiego lub Kieślowskiego ("Blizna"), we własnych filmach Idziak daje upust poetyckiej wyobraźni".

Jego nazwisko stało się jednak głównie znane za sprawą jego osiągnięć operatorskich. Krótkometrażowy "Klaps" oraz fabularna "Blizna" (oba 1976) rozpoczęły jego współpracę z Kieślowskim. Zdjęcia do "Krótkiego filmu o zabijaniu" (1988) przyniosły Idziakowi Nagrodę Przewodniczącego Komitetu Kinematografii za rok 1987, natomiast za "Trzy kolory: Niebieski" został wyróżniony nagrodą na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji oraz nominacją do statuetki Cezara Francuskiej Akademii Sztuki i Techniki Filmowej. Równie owocna była dla twórcy współpraca z Krzysztofem Zanussim, z którym w kraju i zagranicą realizował zarówno filmy (m.in. "Bilans kwartalny", 1974, "Constans", 1980, "Imperatyw", 1982, "Rok spokojnego słońca", 1984), jak i przedstawienia teatralne (m.in. "Rzeźnię" Sławomira Mrożka, "Hioba" Karola Wojtyły, "Juliusza Cezara" Williama Szekspira). Kilkakrotnie pracował też z Andrzejem Wajdą: w 1972 r. pełnił funkcję szwenkiera przy "Weselu", a w 1979 r. operatora przy "Dyrygencie". Jego prace zostały zauważone także po drugiej stronie oceanu, gdzie zaproponowano mu realizację zdjęć m.in. do futurystycznego filmu "Gattaca" (1997) Andrew Niccola z Ethanem Hawke i Umą Thurman w rolach głównych, a także "Dowodu życia" (2000) Taylora Hackforda z udziałem Meg Ryan i Russella Crowe.

O zawodzie operatora mówi: "W moim wyobrażeniu operator jest to człowiek, który powinien wnosić do filmu wkład własnej wizji świata, jak to się dzieje w dobrej orkiestrze czy w każdym innym zespole twórczym".