Jane Russell I

Jej ojciec był porucznikiem armii amerykańskiej, a matka aktorką teatru wędrownego, miała czterech braci. Rodzinie dość dobrze się wiodło i mogła sobie pozwolić na lekcje gry na pianinie dla Jane, która także interesowała się teatrem i brała udział w szkolnych przedstawieniach. Po śmierci ojca dziewczyna musiała wspomóc finansowo rodzinę i zaczęła zarabiać jako modelka. Zaoszczędziła wystarczająco dużo pieniędzy, by móc uczyć się w szkole teatralnej. Pierwszym filmem, w którym wystąpiła i który uczynił ją sławną był "Wyjęty spod prawa", który ukazywał jej obfite walory fizyczne. Pomimo tego, iż obraz został nakręcony w roku 1941, wszedł na ekrany pięć lat później, ze względu na problemy z cenzurą. Stał się przebojem kasowym, a Jean nakręciła kolejny film - "Młoda wdowa" i podpisała siedmioletni kontrakt z Howardem Hughes'em, który obsadzał ją w produkcjach, które głównie skupiały się na jej urodzie. Filmy takie jak "Jego typ kobiety" czy "The Las Vegas Story" nie ukazywały jej prawdziwych zdolności aktorskich. Szczytem jej kariery był rok 1953 i obraz "Mężczyźni wolą blondynki". Ukazał on niezaprzeczalny kunszt komediowy Russell. Jane kontynuowała kręcenie filmów w latach 50., jednak jej talent był marnowany w zapomnianych już produkcjach, których głównym zadaniem było ukazywanie jej seksownego ciała. Po "The Fuzzy Pink Nightgown" zrobiła sobie przerwę, w trakcie, której występowała jako piosenkarka w nocnych klubach. Powróciła w roku 1966 filmem "Johnny Reno". W latach 60. zagrała tylko w czterech obrazach, jej ostatni w tej dekadzie to "Straceńcy". Po trzech latach przerwy ponownie wróciła, tym razem by nakręcić swój ostatni kinowy film - "Darker than Amber". W latach 80. pojawiła się jeszcze dwukrotnie na małym ekranie, w serialach "The Yellow Rose" i "Detektyw Hunter" i całkowicie wycofała się z czynnego życia zawodowego.