Glenda Farrell 

Amerykańska aktorka filmowa. Wyjechała do Hollywood pod koniec ery kina niemego i na początku ery kina dźwiękowego i zaczęła występować na Broadway'u. Tam została zauważona i w 1929 roku zadebiutowała małą rólką w filmie "Tiffany's Lucky Boy". Krótko potem podpisała kontrakt z Warner Bros i zagrała w kolejnych produkcjach takich jak: "Little Caesar" (1930) obok Edwarda G. Robinsona, "I Am a Fugitive from a Chain Gang" (1932) obok Paula Muni, "Havana Widows" (1933) obok Joan Blondell i w "Mystery of the Wax Museum" (1933) obok Fay Wray. Po tych rolach stała się bardzo popularna, wówczas Warner Bros dało jej główną rolę w serii filmów o Torchy Blane. W tej roli Glenda była wypromowana jako osoba, która wypowie 400 słów w 40 sekund. Aktorka wystąpiła w 7 z 9 filmów z tej serii w ciągu następnych 3 lat. Na początku lat 40-tych typ takiej aktorki jak Glenda przestał być modny. Siłą rzeczy aktorka otrzymywała coraz mniej propozycji filmowych. Występowała w filmach tylko okazjonalnie, dużo więcej czasu poświęcała na występy w telewizji i w teatrze. Za swą rolę w serii telewizyjnej Bena Caseya zdobyła w 1963 roku Nagrodę Emmy. W 1969 roku występowała na Broadway'u w sztuce "Forty Carats". Kilka dni potem podczas badań okazało się, że aktorka ma raka płuc. Walczyła z chorobą jeszcze przez dwa lata. Zmarła na niego w maju 1971 roku w wieku 67 lat. Spoczywa na cmentarzu U.S. Military Academy Post w West Point, w stanie Nowy Jork. Aktorka była zamężna dwukrotnie. Miała jedno dziecko, syna Tommyiego Farrella z pierwszego małżeństwa. Ma swoją gwiazdę na Hollywood Walk of Fame przy 6524 Hollywood Boulevard.