Tatiana Samojłowa 

Urodziła się 4 maja 1934 roku w Leningradzie (ówczesne ZSRR). Jej ojciec, Jewgienij Samojłow, był aktorem, natomiast matka inżynierem. Od 1945 do 1947 roku uczyła się w moskiewskim Teatrze Muzycznym im. K. Stanisławskiego i W. Niemirowicza-Daniczenki ćwicząc balet, ale w 1953 roku rozpoczęła studia w szkole teatralnej B. Szczukina. Następnie rozpoczęła studia w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej, które ukończyła w 1959 roku. Już podczas studiów otrzymywała role w teatrze. 
W kinie zadebiutowała rolą Weroniki w filmie "Lecą żurawie", który jak się okazało, przyniósł jej światową sławę. Należy też wspomnieć, że podczas kręcenia tego filmu miała poważne problemy z gruźlicą. Najgłośniejszym i najbardziej znanym z jej występów była ekranizacja powieści "Anna Karenina", gdzie otrzymała główną rolę. Pojawiała się także w produkcjach powstałych przy współpracy radzieckich filmowców z krajami takimi, jak Francja, Węgry i Włochy. W latach 70. przestała się pokazywać na ekranie, zajmowała się wówczas działalnością teatralną w Teatrze Dramatu Współczesnego. Występowała w epizodycznych rolach w produkcjach zagranicznych reżyserów. Ponownie w radzieckim filmie pojawiła się dopiero w 2000 roku, można ją było wówczas zobaczyć w tytule "24 chasa".
Jej życie osobiste było dość burzliwe. Podczas II Wojny Światowej Tatiana straciła całą swoją rodzinę. Swojego pierwszego męża, Wasilija Łanowoja, poznała podczas studiów, również był aktorem. Jednakże po wojnie rozeszli się, wówczas wyszło na jaw, że w trakcie trwania jej małżeństwa usunęła ciążę, co wówczas było nielegalne. Przyczyniło się to do fali krytyki ze strony narodu radzieckiego, czego następstwem było nieangażowanie jej w filmach przez pewiem okres czasu. Jednakże los się do niej uśmiechnął, znowu zaczęła otrzymywać propozycje w filmach; wyszła za pisarza Walerija Osipowa, ale i to małżeństwo szybko się skończyło. Jej trzeci mąż, Edward Maszkowicz, jak ona sama, był związany z teatrem. Z tego małżeństwa Tatiana ma syna Dymitra, który osiadł w USA i został neurochirurgiem. Jej ostatnim mężem był Salomon Schulman, reżyser i pisarz. Rozwiedli się w 1970 roku.
Jej działalność aktorska przyniosła jej także wiele nagród. W 1958 roku na XI Festiwalu Cannes została uhonorowana nagrodą jury "Orange tree" jako najbardziej skromna i urocza aktorka za film "Lecą żurawie", z 1957 (32 lata później, na 43. Festiwalu została gościem honorowym). W 1965 roku została Zasłużoną Artystką RFSRR, a w 1992 Artystką Ludową Rosji. Natomiast w 2009 roku uhonorowano ją Orderem Honoru za wybitny wkład w rozwój krajowej sztuki filmowej.
Nigdy się nie skarżyła na niedogodności życia. Gdy pojawiły się u niej oznaki choroby serca, również nie chciała, by lekarze traktowali ją z większym priorytetem. Wyróżniała się życiową siłą i jednocześnie pokorą. W ostatnich latach życia prowadziła skromne życie, miała dwupokojowe mieszkanie, które wyremontowali jej wielbiciele. Była zadowolona z tego, co przeżyła, zobaczyła i zwiedziła. W 2004 roku spotkała się po raz ostatni z synem na stałe mieszkającym w USA.
Zmarła w dniu swoich osiemdziesiątych urodzin w Moskwie z powodu choroby wieńcowej i nadciśnienia tętniczego.