Recenzja filmu

Ichi zabójca (2001)

Wraz z "Grą wstępną" jest to najbardziej znane dzieło pana Miike. Jest to (ponoć bardzo wierna) ekranizacja kultowej mangi, która zdobyła serca nie tylko fanów tego komiksu (np. moje). Jest to wreszcie jeden z najbrutalniejszych i najbardziej pokręconych filmów, jakie w życiu widziałem. I jeden z najlepszych. Za głównych bohaterów Miike znowu wziął postaci bardzo przerysowane i po raz kolejny są to postaci mające spore problemy ze swoim zdrowiem psychicznym. Kakihara to prawa ręka bossa Anjo, którego gangsterska organizacja wraz z trzema innymi wchodzi w skład potężnego syndikatu yakuzy. Boss Anjo nagle zniknął wraz z 300 milionami jenów, czyli całym majątkiem swojej grupy, a Kakihara rozpoczyna jego poszukiwania. Jednak owe poszukiwania są związane nie tylko z chęcią odzyskania potrzebnych pieniędzy, ale z - w pewnym sensie - miłością Kakihary do Anjo. Kakikara to koleś słynący z zamiłowania do sado-masochistycznych praktyk, zawsze bardzo chętnie torturuje ludzi, zaś Anjo był jedynym, który bijąc go, potrafił sprawić mu olbrzymi ból, co dla niego równoznaczne jest z przyjemnością. Właśnie dlatego Kakihara tak desperacko go poszukuje i właśnie dlatego ma złamane serce. Wkrótce Kakihara zostaje zmanipulowany przez tajemniczego starca o imieniu Jijii, co doprowadza do uprowadzenia i skatowania (jedna z najmocniejszych scen w filmie) bossa drugiej organizacji - Suzuki. Do tego dochodzi konflikt z trzecim bossem - Funaki, któremu organizacja Anjo jest winna 100 milionów jenów, oraz niezadowolenie głowy syndykatu. Wszystko to doprowadza do banicji Kakihary w gangsterskim światku i od tej pory wraz ze swoimi ludźmi ma przeciwko sobie każdego yakuzę w mieście. Mimo to nie zaprzestają poszukiwań i dowiadują się, że boss Anjo nie żyje, zaś zamordował go nieznany nikomu do tej pory człowiek o imieniu Ichi. Nikt nie wie, jak wygląda i jaki jest, jednakże to, co po sobie zostawia (ciała porozcinane na kawałeczki, kałuży krwi i mnóstwo wnętrzności), robi mu opinię wyjątkowo okrutnego sadystycznego mordercy. Kakihara postanawia odnaleźć Ichiego, który - jak się okazuje - ma niedługo zapolować na samego Kakiharę. A kim jest właściwie ten Ichi? Jest to młody (ok. 20 lat) chłopak będący totalnym outsiderem. Odizolowany, sfrustrowany, tchórzliwy, żyjący z wiecznym poczuciem winy. Do tego na widok przemocy związanej z seksem dostaje erekcji (np. scena, gdy masturbuje się podglądając alfonsa katującego dziwkę), a kiedy się zdenerwuje, sieka ludzi, jakby robił surówkę. Dosłownie. To jest cholernie szalony film. Ultrabrutalny (nawet w samej Japonii uchodzi za dzieło wyjątkowo drastyczne), perwersyjny, makabryczny, groteskowy, kiczowaty i z masą humoru wręcz obrzydliwie czarnego. Są tu sceny, podczas oglądania których mrużyłem oczy - przebijanie twarzy ostrzami czy odcinanie języka. Do tego dochodzi psychologia głównych bohaterów, ciekawa i wcale niegłupia fabuła, hipnoza i psychoanaliza w tle, bogata galeria doskonale zarysowanych postaci drugoplanowych oraz bardzo - rzekłbym - fazowa muzyka. Plus bardzo dobre zdjęcia (raz wolne długie ujęcia, innym razem szybki nerwowy montaż) i świetne kadrowanie. Do tego film można różnie interpretować. Psychologiczny dramat/thriller gore w świecie yakuzy, chory i genialny. Nie jestem fanem ekranowego sadyzmu i krew mnie nie rajcuje, ale w tym filmie się zakochałem.