Trudno oprzeć się wrażeniu, że film "Ostatnia miłość pana Morgana" Sandry Nettelbeck zaczyna się w momencie, gdy kończy się "Miłość" Hanekego. Takie skojarzenia nasuwają się głównie za sprawą bohaterów obu filmów i zbieżnych wydarzeń w ich życiu. Matthew Morgan, emerytowany profesor filozofii mieszkający w Paryżu, traci chęć życia po starcie ukochanej żony. Bezsensowną monotonię przerywa spotkanie młodej instruktorki tańca Pauline. Rodzi się między nimi wyjątkowa nić porozumienia, oboje samotni, spędzają ze sobą dużo czasu rozmawiając o filozofii i życiu. On wydaje się nieco cyniczny, jakby posiadana przez niego wiedza upoważniała go do krytycznego postrzegania świata. Ona jakby niestosownie dojrzała do swego młodego wyglądu, sprawnie dotrzymuje mu kroku w intelektualnych dysputach.
Wydawać by się mogło, że puenta filmu sprowadzi się do błahego banału ozdobionego jedynie filozoficzną szatą, o tym, jak życie daje nam drugą szansę. Nic bardziej mylnego, reżyserka w pewnym momencie odwraca akcję o 180 stopni, wprowadzając na scenę nowych bohaterów – dzieci Matthew. Cyniczna córka Karen (znakomita Gillian Anderson) i syn Miles noszący w sobie głęboki żal do ojca przyjeżdżają do Paryża na wieść o jego pobycie w szpitalu. Ich relacja opiera się na niedopowiedzeniach, które tylko spotęgowała śmierć pani Morgan. Uderzający jest brak uczucia, jakie powinno łączyć rodziców i dzieci, a kością niezgody okazuje się dom należący niegdyś do ich matki. Na pierwszy plan wysuwają się nieporozumienia ojca z synem, który w szczególności nie rozumie relacji, jaka łączy Matthew z młodą dziewczyną, i dopatruje się w niej oportunizmu.
Nettelbeck sprawnie operuje emocjami, nie pozwalając, aby film zamienił się w łzawą historię o naprawie błędów z przeszłości i życiu od nowa. Nie funduje bohaterom tryskającego radością i przebaczeniem happy endu, ale nie odbiera im również nadziei. Przeciwnie, roznieca małą iskierkę i daje im możliwość wyboru, szansę pokierowania własnym życiem i tylko od nich zależeć będzie, jaką podejmą decyzję. Jest w tym filmie coś krzepiącego, jakaś nienachalna otucha, która z ostatniej miłości pana Morgana staje się szansą na miłość dla kogoś innego. Wydaje się, że reżyserka chce nam powiedzieć, iż mimo wszystko życie wciąż toczy się dalej.
Wydawać by się mogło, że puenta filmu sprowadzi się do błahego banału ozdobionego jedynie filozoficzną szatą, o tym, jak życie daje nam drugą szansę. Nic bardziej mylnego, reżyserka w pewnym momencie odwraca akcję o 180 stopni, wprowadzając na scenę nowych bohaterów – dzieci Matthew. Cyniczna córka Karen (znakomita Gillian Anderson) i syn Miles noszący w sobie głęboki żal do ojca przyjeżdżają do Paryża na wieść o jego pobycie w szpitalu. Ich relacja opiera się na niedopowiedzeniach, które tylko spotęgowała śmierć pani Morgan. Uderzający jest brak uczucia, jakie powinno łączyć rodziców i dzieci, a kością niezgody okazuje się dom należący niegdyś do ich matki. Na pierwszy plan wysuwają się nieporozumienia ojca z synem, który w szczególności nie rozumie relacji, jaka łączy Matthew z młodą dziewczyną, i dopatruje się w niej oportunizmu.
Nettelbeck sprawnie operuje emocjami, nie pozwalając, aby film zamienił się w łzawą historię o naprawie błędów z przeszłości i życiu od nowa. Nie funduje bohaterom tryskającego radością i przebaczeniem happy endu, ale nie odbiera im również nadziei. Przeciwnie, roznieca małą iskierkę i daje im możliwość wyboru, szansę pokierowania własnym życiem i tylko od nich zależeć będzie, jaką podejmą decyzję. Jest w tym filmie coś krzepiącego, jakaś nienachalna otucha, która z ostatniej miłości pana Morgana staje się szansą na miłość dla kogoś innego. Wydaje się, że reżyserka chce nam powiedzieć, iż mimo wszystko życie wciąż toczy się dalej.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
