Recenzja filmu

Sid i Nancy (1986)

Sid Vicious nie był wybitnym i szczególnie uzdolnionym muzykiem rockowym. Nie był nawet charyzmatyczną gwiazdą rocka, która potrafiła pociągnąć za sobą tłumy. Jednak było w nim coś, co sprawiło, że Sex Pistols nie kojarzy nam się dziś wyłącznie z Johnnym Rottenem i numerem "God Save The Queen". Był niepokornym i kontrowersyjnym buntownikiem, który łamał zasady w sztuce (muzyce) i w życiu. Był anarchistą. Sida poznajemy, gdy dołącza do będących u szczytu sławy Sex Pistolsów, żeby zastąpić basistę, który został wyrzucony ze składu za zbyt częste mycie się. Od razu dowiadujemy się o tym, o czym napisałem we wstępie: Sid nie potrafi grać na basie. Jednak ten "mały" brak nie przeszkadza mu w byciu drugim, po Johnnym Rottenie, najbardziej rozpoznawanym członkiem zespołu. I tu poznaje Nancy Spungen. Dziewczyna obiecuje, że załatwi mu narkotyki, a naiwny Vicious bez oporu wręcza jej pieniądze. Dziewczyna ucieka z nimi, a kiedy przypadek sprawia, że spotykają się ponownie, rozkwita między nimi uczucie. Reżyser pokazuje nam również z każdą chwilą powiększający się nałóg heroinowy Sida. Reszta filmu skupia się niemal wyłącznie na losach tego związku. Nie jest to kochająca się para do jakich przywykliśmy oglądając filmy o miłości. Uczucie łączące Sida i Nancy jest namiętne, perwersyjne i wręcz podszyte sadyzmem, ale z drugiej strony - delikatne, zmysłowe, pełne ciepła i szczerej miłości. Film nie daje nam jasnej odpowiedzi na pytanie, jaki był ich związek, gdyż jego finał (związku i filmu) to zabójstwo Nancy dokonane przez Sida z niewiadomych przyczyn. Kiedy dziewczyna umiera Sid sam wzywa policję i trafia do aresztu, gdzie obserwujemy go będącego w żałosnym i przerażającym stanie. Kiedy zostaje zwolniony z aresztu, reżyser (scenarzysta?) serwuje widzowi najbardziej zagadkową scenę w filmie. Sid konsumuje pizzę w jakiejś obskurnej knajpie na peryferiach miasta. Tam spotyka kilku małych czarnoskórych chłopców, którzy proponują mu, żeby z nimi potańczył. Vicious zgadza się, a w chwilę potem nadjeżdża taksówka z uśmiechającą się i ubraną w biel Nancy. Sid wsiada do środka i para odjeżdża w kierunku końca filmu. O rolę basisty Sex Pistols ubiegali się Daniel Day-Lewis oraz Gary Oldman. Ostatecznie reżyser Alex Cox zdecydował się na Oldmana i był to castingowy strzał w dziesiątkę. Aktor podszedł do roli poważnie i profesjonalnie. Spędził wiele godzin na rozmowach z matką Sida, która dała mu nawet należący do Viciousa naszyjnik. Pod koniec zdjęć Oldman trafił do szpitala z powodu wycięczenia organizmu, na co z pewnością miał wpływ fakt, że przygotowując się do roli zrzucił kilka kilo. Rolę Nancy chciała dostać wdowa po Kurcie Cobainie, Courtney Love, ale ostatecznie przypadła jej drugoplanowa rola przyjaciółki Nancy - Gretchen. Samą Nancy zagrała mało znana Chloe Webb. Tytułową piosenkę do filmu napisał Joe Strummer, lider równie sławnego zespołu punk-rockowego - The Clash, a w soundtracku oprócz utworów Sex Pistols słyszymy kompozycje m.in. The Pogues, Pray for Rain oraz The Circle Jerks. Film nie jest typowym obrazem z gatunku sex, drugs i rock and roll. Nie skupia się na muzycznej przygodzie Sex Pistols i Sida Viciousa i brak tu koncertowej otoczki, która zwykle charakteryzuje produkcje tego typu. Nie jest to "bajka", w której główny bohater wywiera u widza współczucie i zaskarbia sobie Jego sympatię. Oglądając ten film, czujemy niechęć do basisty Sex Pistols, a sam film odbieramy jako chory obraz czystej dekadencji. Zmienia się to dopiero po godzinach refleksji, do których twórcy filmu nas zmuszają. Dociera do nas prawda, że to jeden z najpiękniejszych i najprawdziwszych filmów o miłości.