Film Cyrusa Nowrasteha jest dowodem na to, że lepsze bywa wrogiem dobrego, a asekuranctwo to w kinie grzech ciężki. Zamiast zaufać prozie Anne Rice, która potrafiła opowiedzieć o losach nastoletniego Jezusa bez zadęcia, zamienili jej literaturę w formalny oraz inscenizacyjny koszmar.
Książka powstała w ciekawym momencie życia Rice, autorki płodnej, ale znanej w Polsce głównie z "Wywiadu z wampirem" oraz zasług dla gotyckiej subkultury. Napisała ją jakiś czas przed wystąpieniem z Kościoła, który był dla niej instytucją zbyt mocno zhierarchizowaną i skostniałą, by iść pod rękę z chrześcijańskimi dogmatami (co ciekawe, wysyp jej religijnych publikacji związany był z wcześniejszym powrotem do domu bożego). Do powieści "Chrystus Pan: wyjście z Egiptu" przylgnęła łatka kontrowersyjnej, ale to w gruncie rzeczy niegroźna apokryficzna historia, w której małoletni Pan Jezus odkrywa w trakcie podróży z Aleksandrii do Jerozolimy swoje mesjanistyczne powołanie oraz boskie moce.
Nowrasteh przenosi na ekran ten fabularny szkielet: rozpoczyna swój film śmiertelnym wypadkiem chłopca, który kpił z Jezusa, a następnie został przez niego przywrócony do życia, później mamy proroczy sen Józefa zwiastujący śmierć króla Heroda, a następnie odyseję bohaterów do Jerozolimy – trasę tę pokonuje nie tylko święta rodzina, ale i wysłany jej tropem centurion Severus (Sean Bean), którego zadaniem jest zgładzenie wybrańca. Niestety, wszystkie intrygujące wątki – z inicjacyjnym na czele – zostały na ekranie rozrzedzone do tego stopnia, że trudno je w ogóle znaleźć.
Mimo że film opowiada o dojrzewaniu, próżno szukać w nim jakiegokolwiek konfliktu, zderzenia boskich powinności z prozą życia, ludzkiego wymiaru całej podróży. Jezus czyni cuda na prawo i lewo, pomnikowy Józef szepcze do pozbawionej jakiejkolwiek dystynktywnej cechy Maryi, że chłopak "nie jest jeszcze gotów", a rubaszny wuj Kleofas robi komedię. Nie ma tu żadnej "codzienności", znoju wędrówki, chwili na błędy, na metaforyczne i dosłowne zbaczanie z obranego traktu. I choć podobna strategia może cieszyć najbardziej konserwatywnych widzów, to niestety kłóci się z ideą stojącą za scenariuszem: to film o chłopaku, który dopiero wejdzie w buty zbawcy ludzkości. Jedynie świetnie zagrana przez Seana Beana postać Severusa ratuje sytuację. Targany wątpliwościami centurion jest bijącym sercem filmu i zarazem katalizatorem najciekawszych konfliktów. Musi wybierać między obowiązkiem i moralnością, mierzy się z definicją wiary jako narzędzia politycznego.
Problem z uchwyceniem istoty powieści Rice reżyser ma także w języku filmowym – niepotrzebnie efekciarskim, skażonym tanimi chwytami i fatalną robotą koncepcyjną (reprezentacja Szatana w tym filmie, przywodząca na myśl frontmana zespołu hardrockowego, to ponury żart, z kolei inspirowany hedonistycznymi bohaterami "Gry o tron" Herod przenosi opowieść w rejony farsy). Ta historia wymagała surowego języka, spokojnej narracji i wiary w inteligencję (młodego) widza.
Wspaniałe pejzaże, intrygujący punkt wyjścia oraz partia Seana Beana to za mało, żeby mówić o filmie udanym. Familijna konwencja pomaga "Młodemu Mesjaszowi" i na pewno potwierdzi jego komercyjny potencjał, ma też swoje walory edukacyjne. Jeśli jednak twórcy założyli, że apokryf o krnąbrnym i ciekawym świata Jezusie nie obroni się sam i tylko kicz może mu pomóc, mogli oprzeć się pokusie sięgnięcia po kamerę.
Książka powstała w ciekawym momencie życia Rice, autorki płodnej, ale znanej w Polsce głównie z "Wywiadu z wampirem" oraz zasług dla gotyckiej subkultury. Napisała ją jakiś czas przed wystąpieniem z Kościoła, który był dla niej instytucją zbyt mocno zhierarchizowaną i skostniałą, by iść pod rękę z chrześcijańskimi dogmatami (co ciekawe, wysyp jej religijnych publikacji związany był z wcześniejszym powrotem do domu bożego). Do powieści "Chrystus Pan: wyjście z Egiptu" przylgnęła łatka kontrowersyjnej, ale to w gruncie rzeczy niegroźna apokryficzna historia, w której małoletni Pan Jezus odkrywa w trakcie podróży z Aleksandrii do Jerozolimy swoje mesjanistyczne powołanie oraz boskie moce.
Nowrasteh przenosi na ekran ten fabularny szkielet: rozpoczyna swój film śmiertelnym wypadkiem chłopca, który kpił z Jezusa, a następnie został przez niego przywrócony do życia, później mamy proroczy sen Józefa zwiastujący śmierć króla Heroda, a następnie odyseję bohaterów do Jerozolimy – trasę tę pokonuje nie tylko święta rodzina, ale i wysłany jej tropem centurion Severus (Sean Bean), którego zadaniem jest zgładzenie wybrańca. Niestety, wszystkie intrygujące wątki – z inicjacyjnym na czele – zostały na ekranie rozrzedzone do tego stopnia, że trudno je w ogóle znaleźć.
Mimo że film opowiada o dojrzewaniu, próżno szukać w nim jakiegokolwiek konfliktu, zderzenia boskich powinności z prozą życia, ludzkiego wymiaru całej podróży. Jezus czyni cuda na prawo i lewo, pomnikowy Józef szepcze do pozbawionej jakiejkolwiek dystynktywnej cechy Maryi, że chłopak "nie jest jeszcze gotów", a rubaszny wuj Kleofas robi komedię. Nie ma tu żadnej "codzienności", znoju wędrówki, chwili na błędy, na metaforyczne i dosłowne zbaczanie z obranego traktu. I choć podobna strategia może cieszyć najbardziej konserwatywnych widzów, to niestety kłóci się z ideą stojącą za scenariuszem: to film o chłopaku, który dopiero wejdzie w buty zbawcy ludzkości. Jedynie świetnie zagrana przez Seana Beana postać Severusa ratuje sytuację. Targany wątpliwościami centurion jest bijącym sercem filmu i zarazem katalizatorem najciekawszych konfliktów. Musi wybierać między obowiązkiem i moralnością, mierzy się z definicją wiary jako narzędzia politycznego.
Problem z uchwyceniem istoty powieści Rice reżyser ma także w języku filmowym – niepotrzebnie efekciarskim, skażonym tanimi chwytami i fatalną robotą koncepcyjną (reprezentacja Szatana w tym filmie, przywodząca na myśl frontmana zespołu hardrockowego, to ponury żart, z kolei inspirowany hedonistycznymi bohaterami "Gry o tron" Herod przenosi opowieść w rejony farsy). Ta historia wymagała surowego języka, spokojnej narracji i wiary w inteligencję (młodego) widza.
Wspaniałe pejzaże, intrygujący punkt wyjścia oraz partia Seana Beana to za mało, żeby mówić o filmie udanym. Familijna konwencja pomaga "Młodemu Mesjaszowi" i na pewno potwierdzi jego komercyjny potencjał, ma też swoje walory edukacyjne. Jeśli jednak twórcy założyli, że apokryf o krnąbrnym i ciekawym świata Jezusie nie obroni się sam i tylko kicz może mu pomóc, mogli oprzeć się pokusie sięgnięcia po kamerę.
Moja ocena:
4
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
