Recenzja filmu

Maelström (2000)

Początek filmu jest dość przerażający. Oto przed oczami widza pojawia się coś na kształt rzeźni, gdzie brudny i zachlapany krwią mężczyzna ostrzy tasak, którym za chwilę zabije kolejną ofiarę - wielką rybę. Jedna z nich tuż przed śmiercią odzywa się ludzkim głosem mówiąc: "Zostało mi niewiele czasu. Muszę wykorzystać swój ostatni oddech, by opowiedzieć Wam historię, bardzo piękną historię...". Zaraz potem przenosimy się do świata, gdzie po zapowiadanym pięknie ani śladu. Na fotelu ginekologicznym leży młoda kobieta, która właśnie poddaje się aborcji. Lekarz przezroczystym ssakiem wyciąga z niej fragmenty niechcianego dziecka, które później lądują w szpitalnym piecu. Przerażające, ale to tylko początek tragicznych wydarzeń... Ich bohaterką jest 25-letnia Bibiane. Jej życie nie prezentuje się najlepiej - nie radzi sobie z pracą, z mężczyznami, z rodziną. Każdy kolejny dzień rodzi frustracje i wyrzuty sumienia. Pewnego dnia, po suto zakrapianej alkoholem imprezie, siedząca za kierownicą Bibiane potrąca człowieka. Kiedy okazuje się, że ofiara wypadku zmarła, bohaterka w panice usiłuje zatrzeć wszelkie ślady. Pomysł zepchnięcia samochodu do rzeki okazuje się bardzo ryzykowny. Dziewczyna dostaje jednak od życia drugą szansę. I tu film staje się bardzo bliski życiu, które często nas zaskakuje. Gdy pasmo nieszczęść i życiowych pomyłek zdaje się nie mieć końca, pojawia się szansa na naprawienie wszystkiego i nadanie własnym poczynaniom konkretnego, realnego sensu. Naszej bohaterce objawia się on w postaci przystojnego, uczuciowego Norwega. Czy jednak miłość ma szansę poradzić sobie z widmem dokonanej zbrodni? Bliskość rzeczywistości film niewątpliwie zawdzięcza surowym, chropowatym zdjęciom. Kolorystyka, podążająca równolegle z odczuciami bohaterki zmienia się od oślepiającej bieli i głębokiej czerni do surrealistycznego błękitu. To poprzez zdjęcia dowiadujemy się o emocjach Bibiane. Kobieta jest bowiem bardzo autystyczna. Jej dialogi z ludźmi są nadzwyczaj powściągliwe, sprawia wrażenie oddzielonej od innych wielkim murem, skorupą, której nikt nie jest w stanie przebić. Dopiero, kiedy wraca do mieszkania i jest sama, eksploduje - płacze, krzyczy, wali na oślep pięściami. Niemałą rolę odgrywa tu także muzyka - operowe kompozycje potęgują jeszcze napięcie i dramat rozgrywający się przed naszymi oczami. Ciekawym elementem jest również narracja, którą po rybie z początku filmu kontynuują jej następcy, także kolejno ginący pod tasakiem wielkiego rzeźnika. Motyw ryby i wody pojawia się zresztą w filmie dość często. Metafora życia? Chrześcijaństwa i związanego z nim przebaczenia? Z drugiej strony ryba, głównie mam tu na myśli narratora historii, jest sposobem na odrealnienie trochę tej okrutnej opowieści, pomaga spojrzeć na nią z boku, przypominając jednocześnie, że życie, które oglądamy, to jednocześnie film, choć miejscami tak bardzo prawdziwy. "Maelstrom" jest laureatem wielu miedzynarodowych nagród, m.in. dla najlepszego filmu, reżysera (Denis Villenevue), montaż i za główną rolę żeńską dla Marie-Josee Croze (znaną widzom m.in. z epizodu w "Bitwie o ziemię"). Mnie osobiście film nie zachwycił, mimo iż jest dość interesującym studium psychologicznym młodej kobiety na skraju załamania nerwowego, która nie umie sobie poradzić ze swoimi problemami. To na pewno temat bliski nam wielu. Pomysłowy montaż i scenariuszowe kombinacje, choć interesujące, nie były jednak w stanie specjalnie mnie zachwycić. Mam jednak nadzieję, że film znajdzie swoich fanów. Warto bowiem czasem zrezygnować z czystej rozrywki na rzecz przyzwoicie zrobionego, zmuszającego do myslenia, inteligentnego obrazu.