Recenzja serialu

Sąsiedzi (1976)

Serial animowany "Sąsiedzi" to chyba jedyna produkcja z mojego dzieciństwa, która na tyle utkwiła mi w głowię, że do dzisiaj uważam ją za arcydzieło. Mimo że serial przeżył zmianę ustroju, a lalkowa animacja jest już uważana za relikt przeszłości, wciąż bawi kolejne pokolenia. Jest to dość banalna opinia, ale jak można to wyjaśnić? Po prostu prosty humor, jakim uraczyli nas bohaterowie jest nieśmiertelny, a serca, jakie w tworzenie serialu wkładał Lubomír Beneš, mógłby mu pozazdrościć nie jeden współczesny reżyser.

Trudno mówić o fabule, ale gdybym miał spróbować ją przybliżyć, to powiedziałbym, że jest o dwóch przyjaciołach, których łączy bycie życiowymi nieudacznikami. Ci dwaj potrafią wszystko zepsuć, zniszczyć, popsuć, rozwalić, połamać i jeszcze więcej. Ich kreatywność w dziedzinie niszczenia najbliższego otoczenia nie zna granic. Mimo wszystko pokazują oni, że przyjaźń i odrobina wyobraźni zawsze zwyciężają. Ani Pat, ani Mat nigdy się nie martwią, nigdy nie tracą nadziei (nie przeklinają i nie narzekają z wiadomego powodu). W ich przygody genialnie wkomponowała się ścieżka dźwiękowa wykonana prawie w całości na harmonijce ustnej. Pat i Mat posiadają jeszcze jedną ważną zaletę - jest to serial dla wszystkich pokoleń. Małe dzieci oglądają ich z zaciekawieniem, starsi i dorośli po prostu śmieją się z tego co sąsiedzi wymyślą. 

Właściwie nic więcej nie można powiedzieć. Nie mają oni żadnych walorów edukacyjnych prócz wymienionej wyżej, ale z jakichś powodów ciągle kupujemy płyty DVD z ich przygodami, oglądamy w Internecie (i nie chodzi mi o przeróbki, które tylko szpecą tą bajkę), a syn producenta Marek Beneš wyprodukował kilkanaście nowych odcinków i chyba wiedział, że nie wyrzuci pieniędzy w błoto. Dla mnie geniusz tkwi w prostocie, której nigdy naszym sąsiadom z południa nie brakowało. Jak coś ma być śmieszne, to jest. I właśnie tego powinni się trzymać wszyscy współcześni producenci filmów, i to nie tylko animowanych.