Recenzja filmu

Nie lubię poniedziałku (1971)

Film pt. "Nie lubię poniedziałku" należy z pewnością do jednych z najlepszych produkcji polskiej kinematografii. Mimo upływu ponad trzydziestu lat od jego powstania, nadal cieszy się rzeszą wielbicieli w każdym wieku. Fabuła filmu rozgrywa się w latach siedemdziesiątych XX wieku, a ściślej mówiąc - 15 września w Warszawie, w poniedziałek. Film opowiada o feralnych perypetiach różnych przypadkowych ludzi w pechowy pierwszy dzień tygodnia, którzy przyjechali do stolicy w interesach lub tam mieszkają. Wszystko zaczyna się od przyjazdu włoskiego przemysłowca Francesco Romanelliego do Warszawy, w celu podpisania kontraktu. Z lotniska ma go odebrać dyrektor Maszynohurtu, niestety zostaje on uwięziony w windzie biurowca. Na Okęciu dochodzi tymczasem do pomyłki. Grupa górali wraz z orkiestrą wita Romanelliego, w przekonaniu, że jest on ich rodakiem z Chicago... W tym samym czasie przyjeżdża pociągiem Zygmunt Bączyk z Sulęcic, który szuka w Stolicy dreblinek do kombajnu. Już na samym początku wdaje się w konflikt z pewnym taksówkarzem, który później będzie go ścigać po całym mieście, gdyż zaopatrzeniowiec z Sulęcic nie zapłacił mu za kurs... W filmie poznamy także sympatycznego milicjanta, jeżdżącego na motorze ze swoim dzieckiem, gdyż w przedszkolu panuje epidemia, pewnego artystę sztuki nowoczesnej, który "pożycza" surowce i sprzęt z budowy oraz będziemy świadkami napadu na bank. Komedia ta obfituje w prześmieszne gagi i niezliczoną ilość tragikomicznych sytuacji. Pierwszorzędny humor, znakomicie dobrana obsada oraz wartka, ciekawa akcja to na pewno atuty tej produkcji. Polecam film zarówno dorosłym, jak i młodym. Jestem pewien, że spodoba się on wam wszystkim, tak bardzo jak mnie.