"Lady Bird" ukazuje losy niepokornej Christine McPherson, uczennicy katolickiego liceum. W rolę tę wciela się utalentowana, młoda aktorka Saoirse Ronan. Christine za wszelką cenę chce wyrwać się z rodzinnego miasta – Sacramento w Kalifornii. Dziewczyna pragnie zdecydowanej zmiany. Oczekuje też by nazywano ją Lady Bird, ponieważ nienawidzi swojego własnego imienia. Nie jest to jedyna rzecz, której Christine nie akceptuje w swoim życiu. Widz śledzi jej problemy i częste wyskoki. Christine to postać zbuntowana, odważna i uparta. Fabuła filmu koncentruje się głównie na jej potrzebach i marzeniach. Rola jest jakby napisana dla Ronan, która już w filmie "Pokuta" pokazała jak skutecznie potrafi zabiegać o to by postać, w którą się wciela, była właśnie w centrum uwagi. Charakterystyczny styl gry tej aktorki, wpisał się idealnie w osobę pyskatej, zadziornej i ambitnej nastolatki.
Pomimo skupienia się akcji filmu na wybrykach Lady Bird, widz obserwuje i to, co się dzieje na drugim planie. A w tle mamy obraz rodziny, która zmaga się z nieciekawą sytuacją materialną. Widzimy surową matkę, pragnącą dla córki jak najlepiej, a niestety kompletnie nie rozumiejącej prawdziwych pragnień dorastającej dziewczyny. W opozycji do postawy matki obserwujemy ojca, który potrafiłby zadłużyć się by tylko spełnić marzenia Christine. Są to marzenia, których doświadcza w tym okresie życia każdy młody człowiek. Potrzeba usamodzielnienia się, studia z dala od domu rodzinnego, inicjacja seksualna, pierwsze poważniejsze miłości – i właśnie te tematy są esencją filmu "Lady Bird".
Obserwując postawę i działania Christine, odnosi się wrażenie, że pragnie ona znacznie więcej, ale jednocześnie nie docenia tego, co już ma. A marzy o ładnym domu, o dobrze usytuowanych rodzicach, o bogatym życiu towarzyskim. W niektórych momentach można by posądzić ją wręcz o niewdzięczność względem starań jej rodziny. Z drugiej strony, jest to silna potrzeba poczucia wyjątkowości, wybicia się poza szarą i przeciętną codzienność. Pragnienie to stanowi właśnie główny motor nieprzemyślanych zachowań i lekkomyślnych kłamstw Christine. To kompleksy i poczucie niższości prowokują działania Lady Bird, wyjątkowo konkretnej dziewczyny o silnej osobowości, której marzeniem jest móc rozwinąć skrzydła - czyli usamodzielnić się i wyjechać, aby odnieść sukces. Skutecznie więc dąży do tego celu, w pełni oddana swoim pragnieniom.
W kontraście do działań Christine mamy pokazaną postawę Julie (udana rola Beanie Feldstein), jej najlepszej przyjaciółki. Julie rozumie doskonale motywy swojej koleżanki. Sama jest pogodzona z tym, kim jest. Nie oczekuje od życia fajerwerków, a też jest utalentowana i ma niezwykle pozytywne usposobienie. Dość blado wypada przy pragnącej podążać nieprzetartymi szlakami Christine. A jednak to Julie ma kręgosłup moralny i wpojone żelazne zasady, których się niezachwianie trzyma - w przeciwieństwie do Lady Bird.
W filmie tym niby nie dzieje się nic spektakularnego. To przede wszystkim opowieść o dojrzewaniu, o emocjach i wygórowanych pragnieniach młodej dziewczyny, wchodzącej w dorosłość i poszukującej własnej tożsamości. Saoirse Ronan miała wszystkie atuty, by poprawnie odegrać swoją rolę. Nominacja do Oskara tylko potwierdza to, że w rzeczy samej tego dokonała. W jej wykonaniu postać Christine jest opryskliwa i bezczelna. Idzie pod prąd, czasem postępuje wbrew ustalonym regułom, przeciwko szkolnym zasadom, ale nigdy wbrew sobie. Dlatego tak często popełnia błędy. Dlatego tak do końca to sama nie wie, czego chce. Są to jednak prawa młodości i wszystkiego z czym wiąże się wchodzenie w pełnoletność.
Reżyser Greta Gerwig zostawia otwarte zakończenie filmu. Możemy jedynie domyślać się, czy Christine rozpocznie nowe lepsze życie, o które tak bardzo zabiegała. Czy stanie na własnych nogach, w sposób odpowiedzialny, samodzielny i dojrzały? Czy dotychczasowe wybryki i skłonności Lady Bird do pakowania się w kłopoty, nagle się ulotnią, a dziewczyna wreszcie zaakceptuje to kim jest i skąd pochodzi? Dalsze losy tej bohaterki nie są oczywiste i stają pod ogromnym znakiem zapytania.
Pomimo skupienia się akcji filmu na wybrykach Lady Bird, widz obserwuje i to, co się dzieje na drugim planie. A w tle mamy obraz rodziny, która zmaga się z nieciekawą sytuacją materialną. Widzimy surową matkę, pragnącą dla córki jak najlepiej, a niestety kompletnie nie rozumiejącej prawdziwych pragnień dorastającej dziewczyny. W opozycji do postawy matki obserwujemy ojca, który potrafiłby zadłużyć się by tylko spełnić marzenia Christine. Są to marzenia, których doświadcza w tym okresie życia każdy młody człowiek. Potrzeba usamodzielnienia się, studia z dala od domu rodzinnego, inicjacja seksualna, pierwsze poważniejsze miłości – i właśnie te tematy są esencją filmu "Lady Bird".
Obserwując postawę i działania Christine, odnosi się wrażenie, że pragnie ona znacznie więcej, ale jednocześnie nie docenia tego, co już ma. A marzy o ładnym domu, o dobrze usytuowanych rodzicach, o bogatym życiu towarzyskim. W niektórych momentach można by posądzić ją wręcz o niewdzięczność względem starań jej rodziny. Z drugiej strony, jest to silna potrzeba poczucia wyjątkowości, wybicia się poza szarą i przeciętną codzienność. Pragnienie to stanowi właśnie główny motor nieprzemyślanych zachowań i lekkomyślnych kłamstw Christine. To kompleksy i poczucie niższości prowokują działania Lady Bird, wyjątkowo konkretnej dziewczyny o silnej osobowości, której marzeniem jest móc rozwinąć skrzydła - czyli usamodzielnić się i wyjechać, aby odnieść sukces. Skutecznie więc dąży do tego celu, w pełni oddana swoim pragnieniom.
W kontraście do działań Christine mamy pokazaną postawę Julie (udana rola Beanie Feldstein), jej najlepszej przyjaciółki. Julie rozumie doskonale motywy swojej koleżanki. Sama jest pogodzona z tym, kim jest. Nie oczekuje od życia fajerwerków, a też jest utalentowana i ma niezwykle pozytywne usposobienie. Dość blado wypada przy pragnącej podążać nieprzetartymi szlakami Christine. A jednak to Julie ma kręgosłup moralny i wpojone żelazne zasady, których się niezachwianie trzyma - w przeciwieństwie do Lady Bird.
W filmie tym niby nie dzieje się nic spektakularnego. To przede wszystkim opowieść o dojrzewaniu, o emocjach i wygórowanych pragnieniach młodej dziewczyny, wchodzącej w dorosłość i poszukującej własnej tożsamości. Saoirse Ronan miała wszystkie atuty, by poprawnie odegrać swoją rolę. Nominacja do Oskara tylko potwierdza to, że w rzeczy samej tego dokonała. W jej wykonaniu postać Christine jest opryskliwa i bezczelna. Idzie pod prąd, czasem postępuje wbrew ustalonym regułom, przeciwko szkolnym zasadom, ale nigdy wbrew sobie. Dlatego tak często popełnia błędy. Dlatego tak do końca to sama nie wie, czego chce. Są to jednak prawa młodości i wszystkiego z czym wiąże się wchodzenie w pełnoletność.
Reżyser Greta Gerwig zostawia otwarte zakończenie filmu. Możemy jedynie domyślać się, czy Christine rozpocznie nowe lepsze życie, o które tak bardzo zabiegała. Czy stanie na własnych nogach, w sposób odpowiedzialny, samodzielny i dojrzały? Czy dotychczasowe wybryki i skłonności Lady Bird do pakowania się w kłopoty, nagle się ulotnią, a dziewczyna wreszcie zaakceptuje to kim jest i skąd pochodzi? Dalsze losy tej bohaterki nie są oczywiste i stają pod ogromnym znakiem zapytania.
Moja ocena:
7
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Lady Bird (2017)
Angry Bird"Lady Bird" zyskało za granicą miano niemal arcydzieła. Oficjalna premiera w Polsce dopiero 2 marca, a... czytaj więcej
Recenzja Lady Bird (2017)
Sztampa z charakterem[left]Zaledwie dwa lata temu Saoirse Ronan grała pierwszoplanową rolę w „Brooklynie”. Jej postać była... czytaj więcej
Recenzja Lady Bird (2017)
Sześć cali dla Ducha ŚwiętegoWielkimi krokami zbliża się czas filmowych podsumowań minionego roku. Złote Globy zostały rozdane,... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
