Recenzja filmu

Dzieci niebios (1997)

Ukazanie prawdziwej przyjaźni i prostoty życia w przypowieści z nieznanego Iranu - coś na kształt historii z podwórka, tylko nie z naszego podwórka. Kino dla młodego i starszego widza, bez fajerwerków i zbędnych ozdobników. Po prostu - prosta historia. Ośmioletni Ali mieszka z młodszą siostrą Zahrą w ubogiej dzielnicy Teheranu. Pewnego dnia gubi jej buciki, a to powoduje szereg komplikacji w codziennym życiu dwójki bohaterów. Irański twórca Majid Majidi ("Kolory raju") pokazał film o parze butów, a zarazem mówi w nim o rzeczach trudnych, zachwycając intensywnością przeżywanych emocji u dziecięcych aktorów. Jakże różni są Amir Farrokh Hashemian i Bahare Seddiqi od swoich zachodnich rówieśników. I nie tylko chodzi o środowisko, w jakim żyją i dorastają, ale przede wszystkim o sposób postrzegania świata. Ali i Zahra pragną niewiele dla siebie (czymże jest nowa para bucików?) i tyle samo oczekują od świata (po co wygrywać zawody, skoro skromniejsza nagroda jest bardziej potrzebna?). "Dzieci niebios" można interpretować na różne sposobów, dzięki wielu metaforycznym scenom. Końcowy moment filmu, gdy Ali po zawodach chłodzi swoje zmęczone stopy w podwórkowym "oczku", a do jego nóg podpływają rybki, dla starszego widza zapewne znaczyć będzie coś innego niż dla młodego. W tym tkwi uniwersalność tego niezwykle pozytywnego przesłania irańskiego reżysera. Dla mnie dzieło (bo nie boję się tak tego nazwać) Majidiego ukazało jak mało jeszcze rozumiemy mieszkańców Bliskiego Wschodu i dlaczego oni nie rozumieją nas. Ich świat jest zupełnie inny - wartości, tradycje, mentalność. Kontrast dawnego, biednego Teheranu z nowoczesnym, bogatym miastem z wieżowcami i willami ukazał jak ten świat się szybko zmienia. Oby jednak nie za szybko...