Recenzja filmu

Dogville (2003)

Dogville już przed oficjalną premierą budziło emocje. Zadebiutował na festiwalu filmowym w Cannes i choć nie zdobył tam żadnej nagrody, krytycy byli zgodni – to był najlepszy film festiwalu. Stał się ogromnym wydarzeniem artystycznym i filmowym. Nic dziwnego - kontrowersyjne dzieło prowokuje do głębokich rozmyślań i długich dyskusji. Dlaczego? Ponieważ niszczy pozory i odkrywa maski. Pokazuje cechy, które tak bardzo chcemy ukryć przed otoczeniem. Akcja filmu toczy się w latach 30. ubiegłego wieku. Do małego miasteczka Dogville przybywa Grace. Kobieta jest ścigana przez gangsterów i szuka kryjówki. Tom, który uważa siebie za lidera i przywódcę, po namowach z mieszkańcami, postanawia udzielić schronienia uciekinierce. Grace w ramach wdzięczności ma wykonywać drobne prace dla każdej rodziny. Początkowo relacje miedzy obywatelami a kobietą układają się idealnie. Jednak kolejne informacje o zaginionej, które docierają do miasteczka, budzą niepokój i niemałe emocje. Mieszkańcy uważają, że powinno być większe wyrównanie – rekompensata. Kobieta zgadza się więc pracować dłużej i za mniejsze wynagrodzenie. Świadomi władzy nad Grace, zaczynają ją wykorzystywać na wszelkie możliwe sposoby. Film Tranceformer - portret Larsa von Triera (1997)Larsa von Triera to niezwykle poruszające i kontrowersyjne dzieło. Budzi emocje nie tylko ze względu na treści, ale też samą formę przekazu. Jednak nietypowa scenografia ma za zadanie skupić naszą uwagę głównie na fabule, a nie na jego wizualnym odbiorze. Reżyser stale poszukuje nowych wariantów do wyrażania swoich filmów i za każdym razem udaje mu się zaszokować odbiorcę. Nie inaczej jest w tym przypadku. Von Trier do perfekcji opanował sztukę manipulowania widzem i jego uczuciami. Początkowo można mieć pewne opory z przyjęciem pewnych umownych zasad. Surowość obrazu budzi w pierwszej chwili zdziwienie, a nawet śmiech. Wszystko zależy od tego, czy odbiorcy uda się pokonać bariery i zaakceptować ten nowy sposób tworzenia filmu. Na planie reżyser zdołał zgromadzić niezwykle udaną obsadę. Znajdziemy tu m.in. Lauren Bacall, Paula Bettany, Patricię Clarkson czy Stellana Skarsgarda. Jednak na prawdziwe pochwały zasługuje niezaprzeczalnie Nicole Kidman. Aktorce udało się rozwiązać skomplikowaną i wielowymiarową  postać, jaką jest Grace. Kluczem do rozwikłania bohaterki okazała się naturalność i prostolinijność - cechy, które Kidman zdołała przekazać za pomocą swojej kunsztownej gry aktorskiej. Nie tylko ona - widać, że cała obsada sprostała wszelkim fizycznym i emocjonalnym wyzwaniom, jakie niosły ze sobą te wybitnie złożone i wieloaspektowe role. Jako tło muzyczne do swojego filmu Lars von Trier wybrał utwory Antonio Vivaldiego. Trzeba przyznać, że to dość niekonwencjonalne posunięcie, zważywszy na nietypową już formę filmu-teatru. Jednak barokowe utwory kompozytora zaskakująco idealnie komponują się filmem i nadają mu niepowtarzalny nastrój oraz swoisty charakter. Intrygującym zabiegiem jest również dodanie do napisów końcowych utworu Davida Bowie’go "Young American", któremu towarzyszą zdjęcia Ameryki i Amerykanów z czasów Wielkiego Kryzysu.   Dogville to przeszywające studium ludzkiej natury, obnażające m.in. takie cechy jak okrucieństwo. Historia człowieka wykorzystywanego fizycznie i psychicznie przez otoczenie, sięgająca kresu upodlenia i poniżenia istoty ludzkiej. Opowieść o tym, do czego może posunąć się człowiek w stosunku do bliźniego. To uniwersalna opowieść o tym, jak dobro może się łatwo przerodzić w zło. Film z pewnością podzieli publiczność – jedni będą znudzeni, inni wstrząśnięci lub zirytowani. Ale jedno jest pewnie - nikt nie pozostanie obojętny.