Recenzja wyd. DVD filmu

Para na życie (2009)

Mendes po raz kolejny igra ze społecznym konwenansem. Tym razem jednak zamiast przenikliwie ironicznego dramatu, serwuje nam bezpretensjonalny, ciepły i urokliwy, ale przy okazji krytyczny obrazek. Na poły komediowy, na poły nostalgiczny.

Bohaterowie większości filmów brytyjskiego reżysera mogliby spokojnie stać się żyłą złota dla niejednego psychoanalityka, kozetka zaś ich drugim domem. Neuroza goni tu traumę, trauma paranoję, paranoja manię. Pomimo pieniędzy, statusu społecznego i pozornie uporządkowanego życia, pozostają zgorzkniali, niespełnieni, rozczarowani sobą i światem. Z Veroną (urocza Maya Rudolph) i Burtem (komiksowy John Krasinski) z "Pary na życie" jest wręcz odwrotnie. To klasyczne przykłady odklejonych od rzeczywistości "freaków". Po trzydziestce, bez etatu, bez kariery i grubej kasy na koncie, prawdopodobnie nawet bez Facebooka. Żyją trochę poza nawiasem społeczeństwa, z kartonem zamiast okna i farelką wywalającą korki zamiast centralnego ogrzewania. Z dzieckiem w drodze. Do tego na kocią łapę.

O dziwo jednak, to właśnie owo nieogarnięcie i pozorna niedojrzałość są ich najmocniejszym atutem. Dzięki nim bowiem, nie tracą pewnego rodzaju dziecięcej niewinności, czyniącej ich relację czystą, głęboką i szczerze ujmującą.
Jakkolwiek jednak dotychczasowy styl życia specjalnie im nie wadził, nieubłaganie zbliżająca się perspektywa pojawienia się małej istotki, dobitnie uświadamia konieczność zmiany. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Zwłaszcza, gdy tak naprawdę nie bardzo wiadomo, czego się chce. Jak to często bywa, rozwiązaniem okazuje się podróż. Klasycznie dwuwymiarowa, dosłowna – w poszukiwaniu nowego domu i metaforyczna – w poszukiwaniu recepty na życie.

W "American Beauty" czy "Drodze do szczęścia" Mendes pokazał, że jest świetnym obserwatorem ludzkich zachowań i krytycznym komentatorem mieszczańskiej obyczajowości. Podobnie w "Parze na życie" mamy do czynienia z najprawdziwszą galerią osobliwości. Z ich, tkanych na obrzeżach głównego wątku, historii wyłania się portret barwnie pogmatwanej amerykańskiej klasy średniej. Postaci są  przerysowane, wręcz karykaturalne, budząc na przemian śmiech i konsternację. Nie jest to jednak zarzut wobec reżysera. Takie przegięcie i ostentacyjna momentami nad-ekspresja w grze drugoplanowych bohaterów wychodzą filmowi na dobre.

Obłędnie (dosłownie!) prowadzona postać Lily (Allison Janney) to majstersztyk aktorstwa.  Jej ekshibicjonistyczne wywody i, mocno zaprawione drinkami, zjadliwe komentarze, mimo przekraczania wszelkich granic dobrego smaku – bawią przednio. Równie znakomicie spisuje się Maggie Gyllenhaal w roli new-age’owej sekciary w wielkomiejskim stylu. Absolutnym hitem i moją osobistą najulubieńszą perełką jest mikro-epizodzik z kilkuletnim chłopcem wypowiadającym swe sądy na temat małych dzieci. Dla tej krótkiej scenki warto obejrzeć "Parę na życie" – nawet jeśli nie gustujecie w klimatach około komediowych.

Na tle tych wszystkich cudaków Verona i Burt nie wydają się już wcale tak bardzo "popaprani". Koniec końców "każdy ma swojego bzika" i dzięki tym, mniejszym lub większym, odstępstwom od normy świat jest ciekawszy. Natomiast o wielką miłość, zwyciężającą egoistyczne zapędy jest już nieco trudniej.

I o tym jest właśnie "Para na życie"- niebanalna opowieść na banalny temat: o poszukiwaniu siebie i swojego miejsca w świecie. I o tym, że fajnie móc stawać się dla ukochanej osoby lepszym człowiekiem, zachowując przy okazji "wewnętrznego dzieciaka".