Recenzja filmu

Spring Breakers (2012)

Nie regulujcie odbiorników. W nowym filmie Harmony'ego Korine'a zobaczymy nie tylko Jamesa Franco ufryzowanego na Seana Paula, ale również dziewczynę Justina Biebera, Selenę Gomez, a także gwiazdę cyklu "High School Musical", Vanessę Hudgens. I gdyby jury tegorocznego festiwalu w Wenecji okazało się krytyczne wobec literatury, która udaje kino, i słuchowisk, które udają filmy, "Spring Breakers" miałoby sporą szansę na nagrodę. Pytanie tylko: jaką?  

Film otwiera rewia biustów i pośladków. Dużych i małych, ciemnych i jasnych, szpiczastych i okrągłych, naturalnych i silikonowych, kołyszących się i falujących, nagich i obciągniętych skrawkami materiału. Wszystkie te piersi i pośladki, oblewane piwem, colą, pinacoladą i Bóg (nie) wie czym jeszcze, poruszają się w rytm muzyki, której nie powstydziłaby się niemiecka scena rave z lat 90. (fenomenalna stylizacja Skrillexa i spółki). To jedna z wielu popkulturowych klisz, które Korine wykorzystuje w swoim filmie. Największą są tytułowe wiosenne ferie – czas, podczas którego spuszczonym ze smyczy amerykańskim studentom przychodzą do głowy najgłupsze pomysły.

Bohaterki – kwartet wypindrzonych, pstrokatych dziuń – nie są tu wyjątkiem. Żeby zarobić na imprezę swojego życia, obrabiają z plastikową bronią w ręce przydrożną knajpę. Najpierw wydaje się, że film będzie odsłaniał w retrospekcjach prawdę o ich szalonym napadzie. Później – że będzie moralizatorską przypowiastką o kaźni na niepokalanej członkini kółek różańcowych, Faith (Selena Gomez). To jednak fałszywe tropy. Wraz z pojawieniem się na ekranie karykaturalnego Jamesa Franco w gangsterskich warkoczykach, tatuażach i z półką srebrnych zębów, wszystko staje się jasne: "Spring Breakers" to bezlitosna (i wirtuozerska!) satyra na młodość myślącą, mówiącą i śniącą językiem popkultury; na pożerającą i wydalającą popkulturę wrażliwość. Szyderstwo z podpatrzonej w teledyskach gangsterki, z Edenu odkrytego na Florydzie i z wdrukowanych przez media wyobrażeń o seksie. Nawet nie podejrzewacie, ile metafor francuskiej miłości kino ma jeszcze w zanadrzu.  

Afrodyzjakiem Korine'a jest i zawsze była apokalipsa, rozumiana najczęściej jako upadek moralności i degeneracja całych grup społecznych. Fantazjowanie na temat takiej zagłady jest sednem jego filmów. Wcześniej mówił o niej w debiutanckich "Skrawkach", a potem w nihilistycznym "Trash Humpers". W jego nowym utworze apokalipsa również nadchodzi – tyle że podczas pocztówkowego zachodu słońca i przy dźwiękach muzyki Britney Spears. Oniryczna, oparta na repetycjach dialogów, ujęć i sekwencji, utkana z wizualnych pasażów, powidoków, przenikań i rozmyć strona wizualna jest jednym z jej zwiastunów. Podobnie zresztą jak fenomenalna ścieżka dźwiękowa. To, co się na niej dzieje, przechodzi ludzkie pojęcie: przedpotopowe techno, współczesny house, brudne, garażowe riffy, połamany dubstep, przeżywający renesans elektropop i wbijający się klinem w tę muzyczną magmę leitmotiv – odgłos przeładowywanej strzelby. Zły omen – ostatni dzwonek przed feriami, z których nie ma powrotu.