Recenzja filmu

Samoloty 2 (2014)

Śmigiełka się kręcą, silniki pracują, po rocznym międzylądowaniu znów można startować. Widzowie wsparli finansowo rozwój lotnictwa, więc sequel "Samolotów" był kwestią czasu. Obejdzie się bez turbulencji: druga odsłona jest lepszym filmem i choć wciąż nie może konkurować z animowaną ekstraklasą, to nie pożałujecie pieniędzy wydanych na bilet.


Po wydarzeniach z pierwszej części zadziorny samolocik Dusty (Maciek Musiał) wzbija się na pułap nieosiągalny dla konkurencji: kolejne zwycięstwa zamieniają go w podniebnego celebrytę, na ziemi czekają niezawodni kumple i kufelek zimnego oleju. Do czasu. Z pozoru niegroźna usterka przekładni przekreśla sportową karierę bohatera: wadliwą część dawno wycofano z produkcji, z kolei dociśnięcie gazu do dechy może skończyć się awarią silników i – prawdopodobnie ostatnim – lądowaniem. Na domiar złego rządowa komisja bezpieczeństwa  zamyka lotnisko w Wólce. Chcąc pomóc przyjaciołom, Dusty postanawia zaciągnąć się do straży pożarnej i zdobyć niezbędny do ponownego otwarcia obiektu certyfikat. Oczywiście to, co zaczyna się jak przygoda z konieczności, szybko zamienia się w szkołę charakteru.

Poprzednio Dusty'emu udało się poskromić ego i pożenić talent z ciężką pracą. Teraz musi nauczyć się wykorzystywać nowo nabyte cnoty dla wyższych celów. Ratowanie leśnej zwierzyny to nie kaszka z mleczkiem, ale prawdziwe wyzwanie nadchodzi, gdy fala ognia zalewa niemal cały park narodowy. Musztrujący bohatera weteran pożarnictwa Śmigły (Piotr Grabowski) przypomina ojcowsko-mentorską figurę rodem z kina inicjacyjnego i właśnie w tej konwencji rozgrywa się cały film. Każdy, kto pamięta słynne sekwencje montażowe z cyklu "jak hartowała się stal" (od "Rocky'ego" i "Karate Kid", po "Kung Fu Pandę" i "Ratatuj"), uśmiechnie się szeroko przynajmniej raz. Może też liczyć na chwile wzruszenia, gdy wredny los nakaże Dusty'emu wybierać pomiędzy swoim bezpieczeństwem a życiem obcych samolocików. Na marginesie twórcy pichcą satyrę na ekspansywny przemysł turystyczny i choć film obyłby się bez niej, to każda okazja do żartu z nowobogackich wydaje się dobra.


Sama animacja to amerykańska średnia krajowa. Podobnie jak pierwsza część, tak i "dwójka" jest nieco zbyt sterylna: kolejne lokacje są puste i cierpią na małą ilość detali, mimika animowanych komputerowo samolotów pozostawia sporo do życzenia, cyfrowa "kamera" bywa powolna i niemrawa. Sytuację ratują jednak sceny akcji – wrażenie robi zwłaszcza apokaliptyczny finał w płonącym lesie. Nieodmienne zakochane w awiacji kino jest w stanie wybaczyć te drobne uchybienia za niewielką cenę. Wystarczą sympatyczni bohaterowie, parę udanych żartów i podbudowujące przesłanie: oto my, samoloty, zawsze mamy do wyboru kilka tras. Widziałem mądrzejsze filmy, które nie potrafiły powiedzieć tego wprost.