Recenzja filmu

Diabeł ubiera się u Prady (2006)

W świecie, gdzie parę dodatkowych kilogramów lub zła fryzura mogą zrujnować Ci karierę, nie ma czasu na pobłażliwość. Innymi słowy dżungla w środku miasta. Takimi słowami można określić amerykański 'światek' mody. Machina tego przedsiębiorstwa jest tak potężna i wielka, że każdy marzy, aby dostać się tam na staż lub chociażby przypatrzeć przez chwilę pracy wielkich ludzi. O tym jednak nie marzyła pewna dziewczyna z prowincji Andy, świeżo upieczona absolwentka dziennikarstwa, pragnąca jedynie pisać na poważnie do poważnych pism. Przypadek (albo i nie) sprawia jednak, że dostaje ona staż jako druga asystentka samego diabła mody - redaktor naczelnej "Runway" Mirandy Priestly. Rzucona na głęboką wodę wśród piranii z początku nie potrafi się odnaleźć. Nie wie, że Hermes produkuje najlepsze jedwabne apaszki na świecie, Valentino ustawia trendy obowiązujące tej jesieni, a Manolo Blahnik lansuje szpilki przy pomocy największych gwiazd show-biznesu. Nie zna poszczególnych nazw, sloganów i skrótów ("Czy mógłby pan przeliterować 'Gabbana'?") obowiązujących i praktykujących przez wszystkich w świecie mody. Zna za to podstawy dobrych manier, jest inteligentna i oczytana. Z czasem zdąży się przyzwyczaić i dostosować. Zacznie grać tak dobrze rolę "klikaczek", że sama nawet nie zauważy, kiedy się nią stanie. Nie będę obiektywna - bo nie potrafię być. Kocham ten film, kocham Meryl, kocham tę muzykę i kocham Chanel. No ale, wystarczy już tej miłości. Istna rewia mody. Tak w skrócie mogę opisać to, co działo się na ekranie. Choć Anne Hathaway występuje w wielu ujęciach, jej strój zmienia się o wiele częściej. Stylistką na planie filmowym była sama Patrica Field - ta sama kreatorka, która utworzyła seksowny i wyzwolony styl bohaterek "Seksu w wielkim mieście". Wspólnie z Meryl Streep obmyślały cały styl Glamour, w jakim mają zaszczyt występować obie aktorki. Niekonwencjonalne pomysły przerodziły się w pełen blichtru i polotu wystrój. Luksus, jakim otacza się redaktorka pisma, jest wręcz groteskowy. Podobnie jak i cały film. Utrzymany w konwencji humorystycznej, bezlitośnie obnaża wszelkie przywary wielkich, pięknych i doskonale idealnych ludzi. Doskonale idealna jest tu jednak tylko Meryl Streep - udowadniająca, że w każdym repertuarze czuje się wyśmienicie. Jej postać wzbudza na przemian, pokrętny uśmieszek politowania na twarzy, trwogę, dziką nienawiść, a na końcu... sympatię i zrozumienie. Miranda - Meryl, dla której niewłaściwym skinieniem głowy i krzywym uśmiechem na twarzy, kreatorzy zmieniają całe swoje kolekcje, a modelki tracą pracę - ukazuje nam prawdziwego diabła w ludzkiej skórze. Tam, daleko, w istnym 'american dream', gdzie rozmiar 36 jest normą, wybiegi codziennością, Versace i Dior zwykłymi dodatkami, to właśnie tam - choć na chwilę każdy z nas zdąży się przenieść dzięki wielkiemu światu jaki serwuje nam ten film. Myślę, że Coco Chanel byłaby dumna z takiej redaktorki pisma, która potrafi połączyć jej nonszalancje i klasycyzm z nowoczesnością tak znakomicie, że owe ponadczasowe kolekcje nie tracą nic ze swego uroku. Bo jednak bądź co bądź prawda jest taka, że to właśnie dzięki Annie "Vouge" jest biblią mody i osiągnęło takie poważanie i prestiż. Dzięki Annie - bo chyba nikt nie ma wątpliwości czyją karykaturę stworzyła w "Diabeł ubiera się u Prady" Meryl...