Najnowsze filmy o tematyce tanecznej powstają w technice 3D, do przewidzenia jest więc, że będą zachwycać efektownymi, zapierającymi dech w piersiach pokazami umiejętności bohaterów bardziej lub mniej docenianych. Film Kevina Tancharoena pokazuje, że można się obejść bez wykorzystania nowinek technicznych oraz ślicznych twarzyczek młodych gwiazdek i stworzyć kawałek dobrego kina. Ale… No właśnie, jest pewne ale, a nawet dwa, ponieważ "Fame" nie jest arcydziełem i większość kinomanów zachwycała się pewnie bardziej podczas oglądania "Step up", "W rytmie hip-hopu" czy "Just Dance". Przede wszystkim Tancharoen wykorzystał znakomity pierwowzór z 1980 roku, więc mógł założyć, że mając taki scenariusz – ma przynajmniej połowę sukcesu. Po drugie – film rozczarowuje.
Fabuła "Fame" stanowi zarówno jego mocną, jak i słabą stronę. Wyróżnia się na pewno na tle innych produkcji tanecznych, ponieważ nie powiela nudnego schematu biednego bohatera – amatora, który nie dostaje się do wymarzonej szkoły. Wątek ten został opracowany przez scenarzystów już we wszystkich możliwych konfiguracjach i może nareszcie nadszedł czas, żeby pozwolić mu porosnąć kurzem. Film Kevina Tancharoena nie skupia się na jednej historii, a opowiada losy grupy studentów nowojorskiej akademii sztuki – tancerzy, aktorów, muzyków. Przedstawia bohaterów, którzy poza pasją, talentem i marzeniami mają również rodziny i problemy. Ukończenie szkoły nie dla każdego wiąże się z realizacją marzeń o sławie, bo życie to nie bajka i nie każdy utalentowany młody człowiek może zostać gwiazdą. To stara prawda, o której zapominają chyba twórcy komercyjnych hitów. Bohaterowie, poza smakiem sławy lub porażki, poznają jednak siłę miłości, przyjaźni, lojalności i ta mieszanka różnych doświadczeń stanowi chyba najmocniejszą stronę filmu. Niestety w starciu ze scenariuszem poległ sam reżyser. Tancharoen mając dobry szkielet filmu wypełnił go dłużyznami, które nudzą. Niektóre sceny są jakby na siłę domontowane do całości, a przecież historie tych młodych ludzi są wystarczająco wyraziste i same się bronią, bez ozdobników, które w tym przypadku działają tylko na niekorzyść całości.
Jeśli idzie o stronę artystyczną filmu, to uwagę przykuwają trzy momenty: solowe wykonanie piosenki "Out Here On My Own" przez Naturi Naughton wcielającą się w postać pianistki Denise, układ taneczny Kherington Payne do utworu "Black & Gold" oraz finałowa piosenka "Fame".
Ścieżka dźwiękowa może nie jest rewelacyjna, ale ma kilka dobrych, wpadających w ucho momentów, a młodzi utalentowani aktorzy dobrze wypadają na ekranie dając popis swoich umiejętności.
"Fame" warto obejrzeć, jeśli ktoś nie oczekuje kolejnej ckliwej, szablonowej historii z happy endem, jednak nie należy się nastawiać na 107 minut emocjonującego seansu, spokojnie można w międzyczasie wyjść do kuchni i usmażyć popcorn.
Wersja DVD oferuje nam dźwięk w formacie Dolby Digital 5.1, a do tego poza polskimi napisami również wersję z lektorem. Dodatkowo na płycie sceny niewykorzystane w filmie, wywiady, teledysk oraz zwiastun.
Fabuła "Fame" stanowi zarówno jego mocną, jak i słabą stronę. Wyróżnia się na pewno na tle innych produkcji tanecznych, ponieważ nie powiela nudnego schematu biednego bohatera – amatora, który nie dostaje się do wymarzonej szkoły. Wątek ten został opracowany przez scenarzystów już we wszystkich możliwych konfiguracjach i może nareszcie nadszedł czas, żeby pozwolić mu porosnąć kurzem. Film Kevina Tancharoena nie skupia się na jednej historii, a opowiada losy grupy studentów nowojorskiej akademii sztuki – tancerzy, aktorów, muzyków. Przedstawia bohaterów, którzy poza pasją, talentem i marzeniami mają również rodziny i problemy. Ukończenie szkoły nie dla każdego wiąże się z realizacją marzeń o sławie, bo życie to nie bajka i nie każdy utalentowany młody człowiek może zostać gwiazdą. To stara prawda, o której zapominają chyba twórcy komercyjnych hitów. Bohaterowie, poza smakiem sławy lub porażki, poznają jednak siłę miłości, przyjaźni, lojalności i ta mieszanka różnych doświadczeń stanowi chyba najmocniejszą stronę filmu. Niestety w starciu ze scenariuszem poległ sam reżyser. Tancharoen mając dobry szkielet filmu wypełnił go dłużyznami, które nudzą. Niektóre sceny są jakby na siłę domontowane do całości, a przecież historie tych młodych ludzi są wystarczająco wyraziste i same się bronią, bez ozdobników, które w tym przypadku działają tylko na niekorzyść całości.
Jeśli idzie o stronę artystyczną filmu, to uwagę przykuwają trzy momenty: solowe wykonanie piosenki "Out Here On My Own" przez Naturi Naughton wcielającą się w postać pianistki Denise, układ taneczny Kherington Payne do utworu "Black & Gold" oraz finałowa piosenka "Fame".
Ścieżka dźwiękowa może nie jest rewelacyjna, ale ma kilka dobrych, wpadających w ucho momentów, a młodzi utalentowani aktorzy dobrze wypadają na ekranie dając popis swoich umiejętności.
"Fame" warto obejrzeć, jeśli ktoś nie oczekuje kolejnej ckliwej, szablonowej historii z happy endem, jednak nie należy się nastawiać na 107 minut emocjonującego seansu, spokojnie można w międzyczasie wyjść do kuchni i usmażyć popcorn.
Wersja DVD oferuje nam dźwięk w formacie Dolby Digital 5.1, a do tego poza polskimi napisami również wersję z lektorem. Dodatkowo na płycie sceny niewykorzystane w filmie, wywiady, teledysk oraz zwiastun.
Moja ocena:
6
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Sława (2009)
Aleja gwiazdCzego można się spodziewać po zrealizowanym przez choreografa Britney Spears filmie opowiadającym o... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
