Recenzja filmu

Śniadanie na Plutonie (2005)

Rzadko ma się okazję oglądać film, który uwodzi i rozśmiesza już pierwszymi kadrami. Takim arcydziełem jest bez wątpienia film Neila Jordana. Łamie on temat tabu tożsamości seksualnej, ukazując transwestytę żyjącego na przełomie lat 60-tych i 70-tych. Jest to czas uprzedzenia Anglików do Irlandczyków oraz nietolerancji na jakiekolwiek wychylenia, a tym bardziej...transwestytów. Niestety nie wszyscy mieli szczęście urodzić się mężczyznami i czuć się nimi wewnętrznie. Taka barwną osobowość reprezentuje Patrick Brady (rewelacyjna rola Ciliana Murphy). Historia tego intrygującego człowieka przedstawiona jest w 36 rozdziałach jego życia, od porzucenia przez matkę u progu kościoła, aż do jej odnalezienia, które okazuje się dość? specyficzne? Nie należy się jednak zrażać brakiem happy endu. Umknie naszej uwadze, gdyż cała ekranizacja pęka w szwach od absurdalnych sytuacji (osobiście najbardziej rozbawił mnie moment, gdy kilkunastu ludzi zginęło w wybuchu, a Patrick ,,Kicia?, który przeżył martwi się faktem, że poszły mu oczka w rajstopach). Jednak to jeden z niewielu przykładów, w którym uśmiech rozjaśni nasze twarze. Nawet w tragicznych momentach, kiedy zaczynają widza nawiedzać pesymistyczne myśli realiów, zdarza się jakaś zwariowana, nieprzewidywalna sytuacja. To jest w tym filmie piękne. Neil Jordan znów zabłysnął talentem po genialnym ,,Wywiadzie z wampirem". Jednak tamten film nie miał w sobie tej magii i ciepła, która posiada opowieść o Kici. Otóż nie tylko Patrick jest ciekawą postacią w tym filmie. Liam Neeson jako ksiądz, który znajduje małego chłopczyka pod kościołem, a później łamie zasady moralne i pomaga transwestycie oraz młodej ciężarnej budzi dobre uczucia. Niektórzy mogą mieć uprzedzenia, co do jego postaci, bo przecież to ksiądz, on powinien być przykładem, prawie świętym itd. Tym bardziej, że znajduje się w tym filmie scena, która jest co prawda fantazją Kici, jednakże może niektórych zniesmaczyć. Tym, którzy podejdą do niej z dystansem może nawet rozśmieszyć. Nie wszystkim ta ekranizacja przypadnie do gustu. Niektórzy będą oburzeni tym, że Patrick godzi się z tym, jakim się urodził i nie robi nic w kierunku, żeby zmienić swoje preferencje. Momentami wręcz z tego żartuje. Należy pamiętać, że to nie jest film, który ma nam przybliżyć dogłębne działanie umysłu i życie przeciętnego człowieka nie akceptującego własnej płci oraz głowiącego się, co ma z tym fantem zrobić. To historia chłopaka, który akceptuje sam siebie, nie wszyscy go tolerują, a on do wszystkiego podchodzi z humorem, sprawiając wrażenie, że całe zło tego świata go omija. Kicia ma dziwne pomysły, idzie, gdzie ,,wiatr go poniesie? i nierzadko nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji. Czasami przejawia się wręcz jego egoizm, ale tutaj jest bardziej uwypuklany jaka cecha pozytywna. Poza tym warto zobaczyć inne podejście, niż to stereotypowe promowane wszem i wobec w naszym kochanym, konserwatywnym kraju. Każdy widz na pewno zwróci uwagę na muzykę. Osobiście bardzo mi się podobała, bo wykorzystanych było wiele przebojów z okresu lat 70-tych, którego muzykę uwielbiam. "Sugar Baby Love" The Rubettes, "Feelings" Morrisa Alberta, czy "Children of the Revolution" Marca Bolana i T-Rex. Te utwory na długo pozostaną w uszach po wyjściu z kina. Ścieżka dźwiękowa to jeden z największych plusów filmu. Rewelacyjna - jeżeli trzeba opisać jednym słowem. Wyróżniany przez publiczność na festiwalach filmowych (m.in. Era Nowe Horyzonty) ,,Śniadanie na Plutonie? nie pozostawi nikogo obojętnym. Albo Kicię znienawidzimy albo pokochamy. Jedno jest pewne ? warto ją lepiej poznać.