Recenzja filmu

Sky Kapitan i świat jutra (2004)

Walka z bezwzględnym, a do tego inteligentnym przeciwnikiem, super szybkie podniebne akrobacje, podróże do najdalszych zakątków ziemi, misja uratowania planety spoczywająca w ręku nielicznych wybrańców, a do tego zagadka do rozwikłania... Któż z nas lepiej potrafiłby zdefiniować cechy przygody, w której... może niekoniecznie chciałoby się samemu wziąć udział, ale którą na pewno z zapartym tchem będzie się obserwowało z kinowego fotela?! Film ten to kolejny pomysł specjalistów od animacji komputerowej, by wgnieść (dosłownie) widza w fotel. Widzieliśmy już filmy z wygenerowanymi komputerowo scenografiami czy bohaterami (np. w nowych "Gwiezdnych wojnach" czy "Final Fantasy" - choć ten pomysł nieszczególnie się tam sprawdził...). Tu natomiast praktycznie wszystko - oprócz samych aktorów - zostało stworzone na komputerze. Pytanie: co z naturalnością i prawdziwością, jaką wielu z nas przecież tak bardzo ceni? No cóż. Zawsze powtarzam, że "do kina idziemy nie po prawdę, lecz po bajkę". W przypadku tego filmu strategia "komputerowa" sprawdziła się. Otrzymujemy obraz, którego - właśnie ze względu na sztuczność oglądanego przez nas świata - nie możemy brać tak naprawdę na serio. Obserwujemy tu historię, która rozgrywa się teoretycznie w 1938 roku ubiegłego stulecia. Jednak zarówno czas, jak i miejsce, choć przywodzą na myśl naszą własną historię, zostały celowo zmienione. W rezultacie obserwujemy wydarzenia dziejące się na Ziemi, w miejscach, o znanych nam (przynajmniej ze słyszenia) nazwach, jak np. miasto Nowy York, jednak wszystko, co ich dotyczy wydaje się - i jest - zupełnie inne. Także sytuacja polityczna i stopień zaawansowania technicznego wskazują nam na to, że to albo inne czasy, albo inny świat... Autorzy filmu serwują nam historię z gatunku "co by było gdyby" osadzoną w świecie podobnym do naszego, ale będącym w rzeczywistości jedynie tworem ludzkiej wyobraźni. Możemy to potraktować albo jako inny wymiar, w którym wydarzenia potoczyły się inaczej, albo po prostu jako inną wizję świata, mającą tylko pewne punkty zbieżne z naszym własnym. Oto wścibska dziennikarka Polly Perkins (Gwyneth Paltrow) wpada na ślad zagadki związanej z porwaniami największych na świecie naukowców. Wkrótce okazuje się, że za wszystkim stoi inny uczony, profesor Totenkopf, który dzięki swej mechanicznej armii dokonuje licznych kradzieży na całym świecie, by w końcu zaatakować także Nowy York. A wtedy do akcji musi wkroczyć nie kto inny, jak tylko "Sky Captain" czyli Joe Sullivan (Jude Law). Cała zagadka komplikuje się coraz bardziej, a nasza dzielna para pilot-dziennikarka będzie musiała przemierzyć bez mała pół świata, by ją rozwiązać. Nie możemy jednak ani przez chwilę wątpić w powodzenie tej misji. Muszę przyznać, iż film ten oglądało mi się bardzo dobrze. Do kina poszłam jednak z pewnym nastawieniem - wiedziałam, że będzie to pastisz opowieści o wielkich bohaterach i herosach (parodiuje się tu chociażby scenę znaną z animowanej wersji "Supermana"). Żałuję tylko, że Angelina Jolie (filmowa Franky), która spoglądała na nas z plakatów porozwieszanych na ulicach naszych polskich miast, nie pojawiała się nieco częściej na ekranie. Widzimy ją właściwie tylko w samej końcówce filmu. Oczywiście, można by się przyczepić jeszcze do wielu rzeczy: zwłaszcza do scenariusza. Tylko po co? Nie miał to być z pewnością film przeintelektualizowany, tylko taki, przy którym będziemy się dobrze bawić w chłodny, zimowy wieczór. I ten obraz spełnia to zadanie. Miło jest patrzeć, jak inni ryzykują życie, przemierzając na złamanie karku podniebne (i nie tylko) szlaki. W końcu takie filmy też muszą powstawać ku uciesze gawiedzi, prawda?