Recenzja filmu

21 gramów (2003)

Alejandro Gonzales Inarritu, realizując swój drugi film pełnometrażowy "21 gramów", stanął przed piekielnie trudnym zadaniem. Jego debiut "Amores Perros" był jednym z najciekawszych i najlepszych tytułów roku 2000, a kolejne dzieło Meksykanina nie mogło być gorsze. Ze smutkiem muszę przyznać, że Inarritu nie udało się stanąć na wysokości zadania (choć zabrakło mu bardzo niewiele). "21 gramów", jakkolwiek jest filmem dobrym (jeśli nie bardzo dobrym), to pozostaje w tyle za "Amores Perros".Bohaterami "21 gramów" są Jack Jordan, były kryminalista za wszelką cenę starający się zmienić swoje życie na lepsze, Cristina - młoda narkomanka, której właśnie dzięki pomocy męża udało się wyjść z nałogu, oraz Paul Rivers - śmiertelnie chory matematyk czekający na transplantację serca. Przypadek sprawia, że losy tych trzech osób splatają się. Jack Jordan staje się sprawcą wypadku samochodowego, w którym ginie rodzina Cristiny. Paulowi Riversowi zostaje przeszczepione serce tragicznie zmarłego męża kobiety. Od tej chwili życie każdego z nich diametralnie się zmienia. Nękany wyrzutami sumienia Jordan traci wiarę, która pozwoliła mu na zerwanie z przestępczą przeszłością, aż w końcu odchodzi od rodziny. Cristina zamyka się w domu i unika kontaktów z ludźmi. Z depresji wyciąga ją dopiero Paul, który dzięki prywatnemu detektywowi dowiedział się, komu zawdzięcza życie. Oglądając "21 gramów", nie sposób nie odnieść się do wspomnianego już "Amores Perros". W swoim najnowszym filmie Inarritu ponownie eksperymentuje z chronologią, ale tym razem idzie o krok dalej. Przestawienie kolejności wydarzeń nie dotyczy już poszczególnych wydarzeń, ale całej historii. Fabuła filmu zaprezentowana jest w formie pojedynczych fragmentów, które w pozornie bezładny sposób mieszają ze sobą przyszłość i przeszłość bohaterów. Z początku naprawdę ciężko połapać się, o co chodzi i dopiero po jakimś czasie historia zaczyna układać się w jasną i zrozumiałą całość. Zabieg ten specjalnie mi nie przeszkadzał, choć muszę przyznać, że nie za bardzo rozumiem, czemu Inarritu zdecydował się na jego zastosowanie. Odwrócona chronologia może być doskonałym narzędziem pozwalającym na ciekawe odczytanie historii ("Nieodwracalne" i "Memento" są tego dobrym przykładem), ale często jest wykorzystywana jako ozdobnik, który nie wnosi nic nowego do całości. Moim zdaniem tak dzieje się właśnie w przypadku "21 gramów". Historia opowiedziana w filmie broniłaby się doskonale, gdyby została nakręcona w tradycyjny sposób.Nie jest to jednak jedyny wspólny punkt pomiędzy "Amores Perros" i "21 gramów". W obu filmach losy głównych bohaterów splatają się w wyniku przypadkowego i tragicznego wypadku samochodowego, w którym każdy z bohaterów traci coś cennego. Ponadto oba obrazy kręcone są kręcone z ręki, autorem zdjęć jest Rodrigo Prieto, a gitarowe motywy autorstwa Gustavo Santaolalla przypominają muzykę znaną z debiutu Inarritu. Oczywiście nie jest to wada, choć ja osobiście oczekiwałem po Meksykaninie czegoś nowego, a nie eksploatacji sprawdzonych już wcześniej w jego własnym filmie pomysłów i rozwiązań. Pisząc o "21 gramach", nie sposób wspomnieć o aktorach odtwarzających główne role: Benicio Del Toro, Naomi Watts i Seanie Pennie. Wszyscy troje stworzyli brawurowe i bardzo wiarygodne kreacje, dzięki którym widz naprawdę przejmuje się losami filmowych bohaterów, nawet jeśli miejscami są - niestety - nieco naciągane.