Recenzja filmu

22 Jump Street (2014)

Jak mawia stare policyjne przysłowie - "Zinfiltrujcie dilera, znajdźcie dostawcę", jest to hasło przewodnie poczynań naszej pary bohaterów. Jak wiadomo, jeśli coś jest dobre i sprawdza się, to nie potrzebuje zmian. Do takich właśnie wniosków doszli scenarzyści,  co za tym idzie - część druga przygód naszych tajnych agentów opiera się na bardzo podobnym schemacie. Schmidt i Jenko ponownie próbują zintegrować się z uczniami. Tym razem jednak role się odwracają. W części pierwszej Schmidt był tym bardziej lubianym i szanowanym uczniem. Jenko natomiast musiał zadowolić się towarzystwem szkolnych nerdów. Na studiach jest zupełnie inaczej. To Jenko staje się gwiazdą uczelnianej drużyny futbolu amerykańskiego. To on wozi się z najfajniejszymi gościami na uczelni. Jego życie to jedna wielka impreza. I w to mu graj. Schmidt wpierw próbuje dotrzymać mu kroku, jednak z biegiem czasu rozumie, że on tu nie pasuje. Żeby nie było tak pesymistycznie, warto wspomnieć, iż jego postać przeżywa również te lepsze, miłosne chwile. A co ta miłość za sobą niesie? Doprowadza do tak kuriozalnie śmiesznych sytuacji, że zapewniam Was, spuchniecie pod wpływem śmiechu.


Ameryki nie odkryję, pisząc, że jedną z największych zalet tego filmu jest duet Hill - Tatum. Tworzą oni jedną z najlepszych kinowych par ostatnich lat. Czuć między nimi niesamowitą chemię i więź, której pozazdrościć mogliby Edward i Bella ze "Zmierzchu". Dają nam przykład typowego bromansu. Są tu zarówno wzloty, jak i upadki, jednak więź, jaka ich łączy, ich przyjaźń, przetrwa wszystko. Postacią, która potęguje moc duetu Hill - Tatum, jest Kapitan Dickson i świetny w tej roli Ice Cube. Narwaniec, rzucający na lewo i prawo mięchem i robiący przy tym tak grymaśne miny, że spokojnie znalazłby się na podium, gdyby ktoś zrobił jakiś ranking takich min.

"22 Jump Street" to kapitalne połączenie komedii z kinem akcji. Powiem więcej, momentami sprawia wrażenie autoparodii! Bez zbędnych ceregieli wyśmiewa znane schematy z klasyki kina, podobnie jak dotychczasową karierę głównych bohaterów. Nie ma tu nagich piersi, bąków czy bekania znanych z większości komedii, i w sumie wyszło to na dobre. Żarty sytuacyjne, kapitalne dialogi, zwroty w fabule, kreacje bohaterów, stoją na tak wysokim poziomie, że każdy z Was powinien wyjść z kina z bananem na twarzy. Ten film to arcydzieło kina rozrywkowego. Sequel doskonały, który na łopatki kładzie swego poprzednika i całą konkurencję. Twórcy podczas napisów końcowych wyraźnie sugerują, że Schmidt i Jenko mogą jeszcze nie raz powrócić na ekrany kin. Dla mnie bomba. Tego duetu nigdy za wiele.