Recenzja filmu

Dziewiąte wrota (1999)

Filmy wychodzące "z fabryki Polańskiego" są dalekie od przeciętności i z tym stwierdzeniem pewnie zgodzą się nawet zagorzali sceptycy i krytycy. Mistrzostwo w doborze aktorów, niesamowita muzyka, przepiękne zdjęcia oraz głębokie treści ukryte w filmie, to cechy charakterystyczne obrazów wyreżyserowanych przez Polańskiego. Czy ten film również można dorzucić do takiego grona? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie nie wprost, choć ostatnie zdanie zawsze należy do widza, i jest niestety subiektywną oceną. Ale każdy ma do tego prawo. Jak zawsze elektryzujący temat ciemnych mocy i rękopisów, które wyszły ponoć z ręki samego Szatana jest bardzo ciekawy i wielokrotnie przenoszono go na ekrany, z mniejszym lub z większym aplauzem wśród widzów. W tym przypadku mamy do czynienia z legendarną księgą, napisaną przez samego Diabła, a która skompletowana i poprawnie odczytana otwiera Królestwo Ciemności, wskrzeszając jednocześnie jego władcę. Odnalezieniem tej „książeczki” zajmuje się znawca starych pierwodruków – Corso, grany przez Deppa. Otrzymuje on zlecenie od wydawcy Balkana – Langella, posiadającego już w swych zbiorach bogatą kolekcję dotyczącą wyłącznie diabła, odnalezienia rękopisu za wszelką cenę i bez względu na koszty, które pokryje. Corso widząc możliwość zarobienia niewiarygodnych pieniędzy, podejmuje się karkołomnego zadania odnalezienia najbardziej chyba tajemnej księgi w historii świata. W "wyprawie" zaczyna mu towarzyszyć zagadkowa i atrakcyjna blondynka – w tej roli Seigner, którą Corso poznał na jednym z wykładów wygłaszanych przez Balkana, posiadająca, powiedzmy szczerze, nadzwyczajne umiejętności. To czego doświadczy od tej pory Corso i co odkryje, przejdzie jego najśmielsze oczekiwania. Zajmę się teraz pokrótce stroną artystyczną filmu. Na pewno nie można nie wspomnieć o fantastycznej muzyce Kilara. To ona tworzy swoistą atmosferę grozy i tajemniczości, powodując, że czasami widz siedzi jak na gwoździach (nie na szpilkach), łaknąc sceny filmowe z nadzieją na więcej. Muzyka w połączeniu z innymi elementami, o których za chwilę, powoduje niebywałą gradację emocji wśród widzów. Film obejrzałem również w wersji z dźwiękiem kwadrofonicznym i powiem tylko, że miałem nieźle „zszargane nerwy”. Doskonale dopracowane dialogi, jak również sceneria w jakiej toczy się akcja, stanowią mocne atuty filmu. Dorzucając do tego mistrzowską grę głównych aktorów, szczególnie tajemniczo ucharakteryzowaną i uśmiechniętą twarz Seigner, demonicznego Balkana oraz upartego w dążeniu do celu Corso, otrzymuje się ciekawe połączenie mocnego thrillera z filmem przygodowym. Zwrócę jeszcze uwagę na efekty specjalne, których w filmie jest pełno, ale zupełnie ich nie widać. Twórcy filmu po mistrzowsku potrafili tak wtopić je w główną akcję, że tylko wprawny widz je dostrzeże. Jest to o tyle ciekawe, że generalnie w tego typu filmach, główny nacisk położony jest właśnie na efekty specjalne, dzięki którym film przyciąga tłumy głodne wrażeń wizualnych. W "Dziewiątych wrotach" z kolei stanowią one doskonałe uzupełnienie całości. Podsumowując, film zapewne wart jest obejrzenia i to z kilku powodów: niektóre z nich wymieniłem zaraz na wstępie. Poza tym zmusza troszkę do myślenia i to już w trakcie oglądania. Zupełnie jakby widz razem z głównymi bohaterami dokonywał odkryć. Ponadto, przypomina o wielkich wartościach książek pisanych, z prawdziwym pergaminem czy papierem, farbą drukarską i zdobieniami. Że każda książka ma swojego rodzaju ducha i zamknięte w sobie tajemnice czekające na odkrycie. A może coś więcej?