Recenzja filmu

Chłopaki też płaczą (2008)

Do obejrzenia tego filmu zachęciły mnie liczne reklamy, spodziewałam się więc czegoś więcej, niż to, co zobaczyłam. Poza tym Judd Apatow i Jason Segel to duet znany już z filmu "Wpadka", który był całkiem dobra komedią z morałem. Niestety Jason Segel, który chciał widocznie iść śladami Adama Sandlera (współscenarzysta i główny bohater "Nie zadzieraj z fryzjerem"), nie stanął na wysokości zadania i zaczął scenariusz dobrze, a skończył tak sobie. Fabuła zaskakująca nie jest, ale zapowiada się przyjemnie. Peter Bretter (Jason Segel) ma już wszystko, czego mógłby chcieć mężczyzna w jego wieku, jednak pewnego dnia Sarah Marshall (Kristen Bell), która miała mu towarzyszyć w tym ustatkowanym życiu, oświadcza, że go zostawia. Dla Petera jest to nie do przyjęcia, jego świat rozsypuje się, a ukojenia nie przynosi ani praca, ani seks z przypadkowymi kobietami. Jedyną nadzieją na zapomnienie jest wycieczka na Hawaje. Jednak wraz ze swoim nowym chłopakiem Aldousem (Russell Brand) wakacje spędza tam również Sarah. Być może lekarstwem okaże się urocza recepcjonistka Rachel Jansen (Kristen BellMila Kunis). Pierwsza połowa filmu naprawdę dobra, zabawna i interesująca. Duża w tym zasługa Jasona Segela, który w roli zawodzącej kobiety wypadł znakomicie oraz Russella Branda, który jako używający błyszczyka piosenkarz – abstynent był najbarwniejszą postacią w filmu. Kobiety wypadły blado, Kristen Bell i Mila Kunis, niczego do filmu nie wniosły. Ich uroda może przyciągała wzrok, ale była też ich jedynym atutem. Dziwne, ale dobrze zagrane kreacje stworzyli Maria Thayer (Wyoma) i Jack McBrayer (Darald), którzy wcieli się w nowożeńców z problemami łóżkowymi. "Chłopaki też płaczą" to komedia bogata w zabawne sytuacje. Ich namnażanie było głównym celem scenarzysty. Fabuła opiera się na próbie zapomnienia o ukochanej kobiecie i wszelkie wątki poboczne zostały zredukowane. Nie był zbyt dobry zabieg, ponieważ mniej więcej w połowie film zaczynał nudzić, nie działo się nic nowego, sceny były niepotrzebnie rozciągnięte. Propozycja Nicholasa Stollera nie spełniła moich oczekiwań. Jak na komedię wypadła słabo, bo z czasem było coraz mniej zabawnie, a jak na romans - zbyt schematycznie. Aktorstwo nie zachwyca, a komputerowe generowane krajobrazy irytują. Żartów wystarczyło tylko na pierwszą godzinę, więc może receptą na ulepszenie tego filmu byłoby skrócenie go. Mimo tego można go obejrzeć, byle tylko nie spodziewać się czegoś niezapomnianego.