"Miód dla dakini" przywędrował do Polski aż z Bhutanu. Warto odnotować, że ostatni raz wytwór tamtejszej kinematografii gościł u nas na ekranach dekadę temu. Może to w równym stopniu świadczyć o hermetyzmie bhutańskich filmów jak i niskiej wydajności ich autorów (w malutkim państwie kręci się zaledwie kilka tytułów rocznie). Reżyserski debiut Dechen Roder warto jednak obejrzeć z tych samych powodów, dla których warto czasem wybrać się do egzotycznej restauracji. Chodzi nie tylko o odkrywanie nowych smaków, ale również wystawienie własnych przyzwyczajeń na próbę, zanurzenie się w obcej kulturze i tradycji. W przypadku "Miodu" polska publiczność powinna mieć nieco ułatwione zadanie. Choć kluczową rolę odgrywają tu buddyjskie wierzenia i mity, a reżyserka od akcji ewidentnie woli medytację, całość utrzymana jest w znanej i lubianej konwencji kryminału.
Zaczyna się klasycznie. Stołeczny policjant Kinley (Jamyang Jamtsho Wangchuk) zostaje wysłany do miejsca, gdzie diabeł mówi dobranoc. Ma rozwikłać zagadkę zaginięcia przeoryszy lokalnego klasztoru. Zdaniem mieszkańców wioski w sprawę zamieszana jest tajemnicza piękność Choden (zjawiskowa Sonam Tashi Choden), która utrzymuje rzekomo konszachty z siłami nieczystymi. Bohater, choć podchodzi do tych rewelacji z rezerwą, zostaje zmuszony przez przełożonego do śledzenia kobiety. Misja pod przykrywką ma nieoczekiwane konsekwencje. Szpiegując Choden, chmurny funkcjonariusz wkracza w nieznany mu dotąd świat starożytnych bóstw na czele z tytułową dakinią - opiekunką i nauczycielką, a zarazem kusicielką, uosobieniem mrocznej seksualnej energii.
W filmie Roder ludzie oraz duchy egzystują obok siebie. To - cytując klasyka - widać, słychać i czuć. Widać, gdy Kinley co rusz natyka się na święte podobizny łypiące na niego z obrazów, ścian domostw oraz ruin. Słychać, kiedy w trakcie rozmowy z policjantem miejscowi oskarżają demony o wyschnięcie okolicznego źródła. Czuć, gdy bohater staje oko w oko z majestatyczną, spowitą aurą mistycyzmu przyrodą. Pomimo wyraźnych metafizycznych ciągot reżyserka nie zapomina na szczęście o świecie doczesnym. W tym zaś - jak to zwykle w kryminałach bywa - królują chciwość, korupcja, pożądanie i przemoc. Na łączniczkę między krainami śmiertelników i nieśmiertelnych wyrasta Choden, najbardziej ambiwalentna postać w filmie. Dziewczyna raz wydaje się egzekutorką bożych wyroków, kiedy indziej eteryczną feministką-ekolożką, wreszcie rasową femme fatale, która wodzi na pokuszenie pożądających ją mężczyzn.
"Miód dla dakini" tak jak jego bohaterkę można odbierać na kilka sposobów. Ktoś powie, że reżyserka-debiutantka traktuje sensacyjną intrygę jako punkt wyjścia do rozważań nad rolą kobiety w buddyzmie oraz współczesnym bhutańskim społeczeństwie. Ktoś inny zwróci uwagę na bijący z filmu sprzeciw wobec brutalnej eksploatacji środowiska naturalnego. Kto wie jednak, czy w dziele Rodan najciekawsze nie jest po prostu intrygujące pożenienie ze sobą elementów charakterystycznych dla kina Wschodu (rozprzężona narracja, ciche kontemplowanie przyrody, duchowość) oraz Zachodu (postaci i wątki rodem z noir). Jedno jest pewne: miłośnicy oryginalnych filmowych połączeń powinni skosztować tego "Miodu".
Zaczyna się klasycznie. Stołeczny policjant Kinley (Jamyang Jamtsho Wangchuk) zostaje wysłany do miejsca, gdzie diabeł mówi dobranoc. Ma rozwikłać zagadkę zaginięcia przeoryszy lokalnego klasztoru. Zdaniem mieszkańców wioski w sprawę zamieszana jest tajemnicza piękność Choden (zjawiskowa Sonam Tashi Choden), która utrzymuje rzekomo konszachty z siłami nieczystymi. Bohater, choć podchodzi do tych rewelacji z rezerwą, zostaje zmuszony przez przełożonego do śledzenia kobiety. Misja pod przykrywką ma nieoczekiwane konsekwencje. Szpiegując Choden, chmurny funkcjonariusz wkracza w nieznany mu dotąd świat starożytnych bóstw na czele z tytułową dakinią - opiekunką i nauczycielką, a zarazem kusicielką, uosobieniem mrocznej seksualnej energii.
W filmie Roder ludzie oraz duchy egzystują obok siebie. To - cytując klasyka - widać, słychać i czuć. Widać, gdy Kinley co rusz natyka się na święte podobizny łypiące na niego z obrazów, ścian domostw oraz ruin. Słychać, kiedy w trakcie rozmowy z policjantem miejscowi oskarżają demony o wyschnięcie okolicznego źródła. Czuć, gdy bohater staje oko w oko z majestatyczną, spowitą aurą mistycyzmu przyrodą. Pomimo wyraźnych metafizycznych ciągot reżyserka nie zapomina na szczęście o świecie doczesnym. W tym zaś - jak to zwykle w kryminałach bywa - królują chciwość, korupcja, pożądanie i przemoc. Na łączniczkę między krainami śmiertelników i nieśmiertelnych wyrasta Choden, najbardziej ambiwalentna postać w filmie. Dziewczyna raz wydaje się egzekutorką bożych wyroków, kiedy indziej eteryczną feministką-ekolożką, wreszcie rasową femme fatale, która wodzi na pokuszenie pożądających ją mężczyzn.
"Miód dla dakini" tak jak jego bohaterkę można odbierać na kilka sposobów. Ktoś powie, że reżyserka-debiutantka traktuje sensacyjną intrygę jako punkt wyjścia do rozważań nad rolą kobiety w buddyzmie oraz współczesnym bhutańskim społeczeństwie. Ktoś inny zwróci uwagę na bijący z filmu sprzeciw wobec brutalnej eksploatacji środowiska naturalnego. Kto wie jednak, czy w dziele Rodan najciekawsze nie jest po prostu intrygujące pożenienie ze sobą elementów charakterystycznych dla kina Wschodu (rozprzężona narracja, ciche kontemplowanie przyrody, duchowość) oraz Zachodu (postaci i wątki rodem z noir). Jedno jest pewne: miłośnicy oryginalnych filmowych połączeń powinni skosztować tego "Miodu".
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
