Recenzja filmu

Wszystko za życie (2007)

Niektóre filmy zmieniają nas. "Wszystko za życie" jest jednym z nich. Mnie zmienił po części, lecz w większości dał mi wiele do myślenia. Film jest o Chrisie MacCandlessie, który dorastał w Annandale, Virginia, a zmarł w wieku 24 lat, na pustyni w obszarze stanu Alaska. Po ukończeniu w 1990 roku Emory College, McCandless zerwał kontakt z rodziną, oddał wszystkie swoje oszczędności w wysokości $24,000 dla organizacji charytatywnej OXFAM i rozpoczął podróż, porzucając w niedługim czasie swój samochód, paląc pieniądze ze swojego portfela i tnąc wszystkie karty. Alexander Supertramp - tak siebie nazwał w podróży, w poszukiwaniu szczęścia. McCandless kierował się w dół, w stronę nieośnieżonej trasy do Alaski, mając jedynie niewielką ilość ryżu, karabin kalibru 22, aparat fotograficzny, niewielki wybór literatury, w tym przewodnik o lokalnej faunie i florze i jadalnych roślinach. Nie wziął ani mapy, ani też kompasu. Umarł w sierpniu, jego rozkładające się ciało zostało odnalezione na początku września przez myśliwych łosi. Było zbyt wiele złych rzeczy, które miały miejsce w jego domu. Częste kłótnie. Jednak najgorsze było to, że ojciec wziął ślub dwa razy i Alex odkrył, że urodził się jeszcze przed tym, jak jego ojciec ożenił się z jego biologiczną matką. Wtedy chłopak uświadomił sobie, że jest nieślubnym dzieckiem. Mimo to, skończył edukację z zadowalającymi wynikami, tak jak wymarzył sobie jego ojciec. Jednak po uroczystym pożegnaniu absolwentów, postanowił opuścić swój dom, w poszukiwaniu prawdziwego szczęścia z dala od tego wszystkiego, co działo się w domu. Stwierdził, że ma już dość. Nie chciał kontynuowania nauki ani tego, aby jego rodzice byli wokół niego. Uświadomił sobie, że może żyć bardzo dobrze na własną rękę i tym samym być zupełnie szczęśliwym. Właśnie ukończyłem pierwszy rok w nowej szkole i tak jak Alexander zastanawiam się, co jest prawdziwym szczęściem i jak mogę go osiągnąć. Pogoń za szczęściem jest niekończąca się, ponieważ choćby nie wiem co, nikt nigdy nie może być naprawdę szczęśliwy. Jeśli ja jestem teraz zadowolony z roweru , w późniejszym czasie chciałbym mieć samochód. Nie ma żadnego limitu do szczęścia i nikt nie może definiować tego. Czasami zastanawiam się, dlaczego mamy robić to, co mamy do zrobienia. Czy musimy? Życie zaczyna się każdego dnia, budzimy się, myjemy i idziemy do pracy lub szkoły. A kto powiedział, że musimy pracować? Jeśli łamiemy wszystkie społeczne zasady, musimy zarabiać pieniądze dla kogoś? Czy potrzebujemy pieniędzy dla siebie? Czy nie możemy po prostu być? Jestem całkowicie pewny, że można godnie żyć w pojedynkę, bez nikogo wokół, w różnym miejscu. Lecz z drugiej strony znowu, to co zrobił Alexander wyglądało, jakby to było szczęściem dla niego. Przyjemnie spędził dwa lata. Ale podczas paru ostatnich tygodni, gubił to. To było więcej niż 9 tygodni odkąd z kimś rozmawiał. Na koniec, był on bardziej samotny niż głodny. To jest ironia, że przed śmiercią, wspomniał on w swoim dzienniku: "Happiness only real when shared", co mniej więcej oznacza: "Szczęście jest prawdziwe, tylko wtedy kiedy mamy je z kim dzielić". Jednak zdał sobie sprawę, że najlepsze szczęście jest wtedy, gdy jesteś z ludźmi, jak on to nazwał - "society", czyli społeczeństwem. Ja jestem taką osobą, która z jednej strony czasami chce być sama, a z drugiej chce otaczać się zaufanymi ludźmi. Szczęściem jest być samotnym, ale tylko na chwilę. Miałem to szczęście do niedawna lecz teraz jestem samotny, ale bez szczęścia i przyjaciół, których miałem i których teraz mi ogromnie brakuje. Mam ogromną nadzieję, że to się jednak zmieni. Dzięki filmowi "Wszystko za życie" ta nadzieja i wiara w to, że znowu będzie dobrze, nie znika. Mimo to najważniejsze jest, aby nauczyć się korzystać z każdej chwili i cieszyć się nią. To nie pozostawia czasu na introspekcje i bycie - SOBĄ.