Recenzja filmu

Co nas kręci, co nas podnieca (2009)

Woody Allen - niezrównany mistrz ironii i błyskotliwych aforyzmów, powrócił ze swojej europejskiej eskapady do ukochanego Nowego Jorku. Na starym kontynencie miewał filmy gorsze ("Sen Kasandry") miewał i lepsze ("Wszystko gra") ale kwestią czasu było, że reżyser powróci do korzeni i rozstawi kamery na ulicach Manhattanu.

Boris Yellnikoff, główny bohater filmu, to złośliwy neurotyk i zrzęda, nieustannie rzucający ironiczne komentarze i sarkastycznie podsumowujący otaczającą go rzeczywistość (skąd my to znamy...). Skrzętnie wykorzystuje swoje wysokie IQ (jak sam skromnie przyznaje wynosi ono ponad 200) do krytykowania i obrzucania mięsem bezmózgich zombiech, kretynów i imbecylów od których aż roi się na ulicach. No, ale jakoś trzeba sobie powetować "spisek", który pozbawił go Nobla z dziedziny mechaniki kwantowej... I wtem, los płata naszemu bohaterowi niezwykłego figla (po raz kolejny - skąd my to znamy?). Na drodze zatwardziałego ateisty, cynika i introwertyka staje bezmózga (choć bardzo ładna) kreatura, w postaci optymistycznej i radosnej Melodie. Jak nietrudno się domyślić, dwa kompletnie różne charaktery szybko pokonują barierę wzajemnej nieufności zastępując ją wzajemną fascynacją i czymś na kształt miłości.

To oczywiście tylko płytki zarys fabuły, bo Allen nie pozwala sobie na banały i proponuje nam miłosny trójkąt, w którym prym wiedzie 40-letnia hipiska, historię gejowskiej pary dojrzałych mężczyzn czy samobójczą przeszłość Borisa. Reżyser bardzo zręcznie buduje fabułę, nie pozwalając nam się nudzić ani na chwilę. Sprawnie lawiruje między komedią obyczajową, absurdem a dramatem, tworząc spójne i wyważone dzieło. Solą filmu są oczywiście mistrzowskie dialogi czy raczej monologi Borisa, które tylko na pozór są chamskie, a rzeczywiście w niezwykle inteligentny sposób opisują świat dookoła. Allen nie oszczędza nikogo. Dostaje się Bogu (porównanie Jezusa z Karolem Marksem?!), religii, amerykańskiemu społeczeństwu, władzy. Film aż kipi od szyderczego humoru i prześmiewczego sarkazmu. Bohaterowie od razu budzą sympatię ale całe show kradnie rewelacyjny Larry David w roli Borisa. Oparty na schemacie dr. House'a (na zewnątrz zimny drań a w środku czuły i samotny człowiek) podobać się po prostu musi. Boris w brawurowy sposób zdobywa życzliwość widzów powodując wrażenie, że gdyby to o nas mówił per "pustogłowy zombie" pewnie ze śmiechem przyznalibyśmy mu rację.

Film jest pożywką dla osób, które twierdzą, że Woody nie potrafi stworzyć nic oryginalnego i kręci filmy według utartego schematu, zmieniając tylko bohaterów i scenariusz. Trudno się z tym nie zgodzić, bo ileż to już razy widzieliśmy historie zgryźliwego mądrali rzuconego w wir losowych wypadków, które przynosi życie. Jednak ja ten niepowtarzalny styl Woody'ego  kupiłem już dawno temu i chociaż z góry wiedziałem, co mnie czeka, dałem się porwać pokręconej historii i bawiłem się znakomicie. Bo czyż życie i jego zaskakujące scenariusze (zwłaszcza tak świetnie napisane) mogą się w ogóle znudzić?

Fani Allena na pewno będą zadowoleni. Co do reszty - naprawdę warto poświęcić te półtorej godziny, bo takich inteligentnych i wartościowych komedii jest coraz mniej. Tylko, broń Boże, nie sugerujcie się polskim tytułem! Polscy tłumacze chyba za bardzo się zakręcili i podniecili...