Recenzja filmu

Ładunek 200 (2007)
Aleksiej Bałabanow
Agniya Kuznetsova
Aleksei Poluyan

Wymiana ładunków

Od dawna powtarzam ludziom, że Rosjanie kręcą świetne filmy, co najczęściej kwitowane jest uśmieszkiem i słowami niedowierzania "taa, jasne…". "Ładunek 200" to kolejne potwierdzenie wysokiej
Od dawna powtarzam ludziom, że Rosjanie kręcą świetne filmy, co najczęściej kwitowane jest uśmieszkiem i słowami niedowierzania "taa, jasne…". "Ładunek 200" to kolejne potwierdzenie wysokiej formy współczesnej, rosyjskiej kinematografii. To film porażający, mocny, który bez zbytniej zabawy od razu daje porządnego kopa ciężkim wojskowym butem. Kopa, którego później długo się odczuwa.

"Ładunek 200", film Aleksieja Bałabanowa opowiada o schyłku Związku Radzieckiego. Nie skupia się on na całym społeczeństwie czy mieszkańcach dużego miasta. Wręcz przeciwnie – głównymi bohaterami są ludzie zamieszkujący małą wieś, dyskutujący o Bogu przy kolejnych butelkach wódki, profesor wykładający ateizm naukowy na uniwersytecie w Leningradzie, córka lokalnego sekretarza partii, chłopak lubiący bawić się na dyskotekach i milicjant Żurow.

Już od samego początku film uderza dość mocno - od sceny rozmowy sprzedawcy wódki z profesorem z Uniwersytetu w Leningradzie. Naukowiec bez ogródek wyjaśnia, że Bóg i dusza nie istnieje, z czym nie zgadza się miejscowy. Później jednak wszystko nabiera tempa i jest coraz bardziej wstrząsająco – mamy morderstwo, mamy gwałt, ale na tym nie kończą się cierpienia młodej córki sekretarza partii. We wszystko to zamieszany jest Żurow, który później prowadzi śledztwo w obu sprawach.

To właśnie losy młodej Andżeliki są tu najlepiej przedstawione i one szokują najbardziej, bo zgwałcenie i porwanie to dopiero początek jej cierpień. Przedstawienie nam tego okresu historii Rosji z perspektywy kilku prostych ludzi powoduje, że film tak mocno oddziałuje na widza, pozostawia po sobie takie spustoszenie.

"Ładunek 200" z czasem coraz bardziej się rozkręca – nie chodzi tu jednak o szybkość akcji czy pojawianie się coraz to nowych wydarzeń wywracających wszystko do góry nogami, a o nasilenie szokujących, odrażających obrazów. Początek, mimo że widzimy, jak cały kraj się rozpada, ściany budynków są obdrapane, wszystko podniszczone, ludzie sprawiają wrażenie, jakby męczyli się z tym, że muszą żyć, przy każdej okazji popijają wódki, nie zwiastuje nam tego, co ujrzymy później. Wydarzenia prowadzą do naprawdę makabrycznego finału, którego długo nie można zapomnieć.

Wiele jest w tym filmie scen, które na długo zapadają w pamięć. Wspomnę chociażby "wymianę ładunków" w samolocie – wynoszone są z niego trumny z poległymi w Afganistanie, a chwilę potem na jego pokład wbiegają kolejni żołnierze, z których spora część nie wróci. Scena, gdy do więzienia trafia Aleksiej, czy moment powrotu narzeczonego Andżeliki, a wreszcie – chyba najbardziej szokująca scena pojawiająca się pod koniec filmu, gdy Żurow czyta listy.

To, co poraża w tym filmie, to kompletna znieczulica całego radzieckiego społeczeństwa. Nikogo nie obchodzi, co stanie się z innymi ludźmi, następuje całkowite wypaczenie wartości takich jak miłość, wolność, przywiązanie. Oprócz tego Bałabanow nie stosuje żadnych upiększających ten obraz elementów – wszystko jest szare, brudne, zimne. Postawy bohaterów znakomicie ilustrowane są przez przygaszone, wprowadzające bardzo ponury nastrój zdjęcia.

Film Aleksieja Bałabanowa nie niesie żadnego promyka nadziei na poprawę, reżyser nie wprowadza żadnego pozytywnego bohatera – jedyny pozytyw można dostrzec w końcówce w postaci wykładowcy Artema, który zmienia swoje poglądy, pragnie przyjąć chrzest – nie widzimy samego obrządku, ale można to potraktować, jako pewien pozytyw – skoro Artem może zmienić to, co zdawałoby się jest niemożliwe do zmiany (przecież z takim zawzięciem pouczał, że Bóg i dusza nie istnieją!), to może i ludzie, którzy nie odczuwają współczucia, czy zainteresowania innymi ludźmi także mogą się zmienić?

"Ładunek 200" można rozpatrywać na wiele sposobów – pod kątem religii (różne poglądy odnośnie Boga), socjologicznym (przeobrażenia społeczeństwa, psychologia społeczna), historycznym (jako film o rozpadającym się ZSRR), również wojskowym (problem "ładunków" – żołnierze umierają, a w ich miejsce przychodzą kolejni, którzy także zginą na wojnie).

Aktorzy spisali się bardzo dobrze – zero sztuczności, niepotrzebnych gestów, ruchów. Wszyscy bez wyjątku grają naprawdę na wysokim poziomie - Agniya Kuznetsova w roli Andżeliki, Aleksei Serebryakov jako Aleksiej, Aleksei Poluyan grający kapitana Żurowa, czy Leonid Gromov grający Artema.

"Ładunek 200" to film mocny, wstrząsający, przerażający, momentami także odrażający. Aleksiej Bałabanow w naturalistyczny sposób pokazuje rozpad więzi międzyludzkich, rozpad struktur całego kraju i całkowitą degrengoladę mieszkańców ZSRR. Jest to kino naprawdę bezkompromisowe, nie pozostawiające nikogo obojętnym. Polecam, choć nie jest to film na każdą okazję – trzeba mieć do niego odpowiedni nastrój.
1 10
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Współczesna kinematografia rosyjska zaskakuje mnie pozytywnie, ilekroć po nią sięgam. I są to zaskoczenia... czytaj więcej
Rok 1984. Pod kolosem nazywanym Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich kruszą się gliniane nogi.... czytaj więcej

Pobierz aplikację Filmwebu!

Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
phones