Recenzja wyd. DVD filmu

The Hurt Locker. W pułapce wojny (2008)

Pisząc poniższą recenzję chciałbym wspomnieć, że w filmie znalazłem wiele plusów (na co przed seansem bardzo liczyłem, ze względu na zawrotną liczbę nagród przyznanych dziełu pani Bigelow), lecz zrobić tego nie mogę. W tegorocznej gali oscarowej największymi rywalkami były produkcje dwojga cenionych reżyserów (notabene będących niegdyś małżeństwem). Kiedy "The Hurt Locker" w nieuczciwej walce pokonało "Avatara", kinomaniacy na całym świecie podzielili się na dwa obozy: fanów Iraku oraz fanów Pandory. Pałali oni do siebie nienawiścią tak wielką, że niemożliwym prawie jest opisanie tego słowami. Nie będę poniżej porównywać obydwu  filmów, gdyż byłoby to bezcelowe, aczkolwiek muszę zaznaczyć, iż nie do końca zgadzam się z werdyktem Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej.

Jak zauważył jeden z moich poprzedników, "historia lubi się powtarzać"- było zapotrzebowanie na film o wojnie i takowy powstał. Po gali morale amerykańskich "Krzyżaków" wzrosło trzykrotnie, bo wreszcie ktoś na poważnie zajął się nimi. Co do samej produkcji, to mamy w niej wszystko, czego potrzeba tego typu opowieściom. Wojnę, fantastycznego, pełnego skrajności głównego bohatera (w zależności od filmu jest on zbyt mądry bądź zbyt głupi), który sam staje do walki przeciw złu całego świata, nieustannie udowadniając swą nieopisaną odwagę (w tym wypadku za pomocą kilku zabiegów mimicznych przegania "złego pana', rozbrajając przy okazji kolejne, wyłaniające się z piasku bomby).

Zacznijmy jednak od początku. Każdy zna genezę 'krucjaty" i sądzę, że większość potrafi sobie wyobrazić jej piekło. Mniemam, iż w podobnych warunkach żaden z żołnierzy nie próbowałby tak perfidnie igrać ze śmiercią jak sierżant William James, czyli nowy dowódca oddziału saperów. Pani reżyser poprzez jego postać chciała udowodnić, że wojna jest jak narkotyk - uzależnia. Śmiem jednak twierdzić, że (przynajmniej w kilku przypadkach) mocno przesadziła.

Na samym początku filmu oglądamy tragiczną śmierć dowódcy wspomnianego oddziału saperów. Na jego miejsce przychodzi niereformowalny William James (czyli Jeremy Renner - warto napomknąć, że za tę rolę został nominowany do Oscara). Już pierwszego dnia pokazuje na co go stać, doprowadzając jednocześnie swoich podkomendnych do szewskiej pasji. Jakby tego było mało, w mieście opodal zaczyna "źle się dziać" Co chwilę mamy do czynienia widowiskowymi wybuchami. Po dwóch godzinach walki film wielkimi krokami zmierza ku końcowi, ale najlepsza scena dopiero się zbliża (nie chodzi mi tu jednak o napisy końcowe). Mam na myśli moment, w którym widz dowiaduje się, że wojna oraz dom to dwa słowa, które dla głównego bohatera znaczą to samo.

Wielowątkowość akcji i dobra fabuła jak najbardziej zasługują na plusa. O grze aktorów również nie mogę powiedzieć złego słowa, a efekty wizualne są na najwyższym poziomie. Niestety cały film podobał mi się średnio. Powiecie, że lubię słaby, amerykański kicz, ale czy i ta produkcja nie jest jego przejawem? Jest to kolejny obraz zza oceanu, który usilnie próbuje przejść do wyższej klasy. Poza tym niektóre momenty ciągną się w nieskończoność, wątki mające na celu rozśmieszyć odbiorcę, powodują lekkie zażenowanie, a dialogi pozostawiają bardzo wiele do życzenia.