Recenzja filmu

Ralph Demolka (2012)

"Ralph Demolka" jest tym dla gier wideo, czym dla kina było "Cinema Paradiso" – listem miłosnym i biletem na wehikuł czasu. Ci z Was, którzy na śniadanie, obiad i kolację jedli piksele, a zadania domowe odrabiali przed konsolą, trafią podczas seansu do cyfrowego nieba. Reszcie zostanie świetna animacja z niegłupim morałem.

Wraz z tytułowym bohaterem udajemy się tam, gdzie każdy sen kosztuje złotówkę – do salonu gier. W listwie przeciwprzepięciowej, służącej tu za stację kolejową Wasza Gra Główna(!), bohaterowie masowej wyobraźni rozjeżdżają się do pracy i do domów. Nie inaczej jest z Ralphem Demolką, który zabawia dzieciaki w grze stylizowanej na krzyżówkę "Rampage" i "Donkey Konga". Podczas gdy nasz osiłkowaty bohater, z łapami jak bochny chleba i monstrualnie rozdętą klatą, terroryzuje mieszkańców pewnego budynku, rezolutny Feliks Zaradzisz naprawia magicznym młotkiem wyrządzone przez Ralpha szkody. Wkrótce, umęczony codzienną harówką i brakiem wdzięczności ze strony "współpracowników", Ralph daje nogę ze swojej gry. Chce znaleźć uznanie i sławę w innych światach. Nie trzeba dodawać, że będzie musiał na nie pracować jeszcze ciężej.

Koncepcja artystyczna odwiedzanych przez bohatera gier to jedna z najsilniejszych stron filmu. Zarówno napędzana energetyczną muzyką Skrillexa sekwencja z shootera "Ku polu chwały" (fani "Halo" i "Gears of War" poczują się jak w domu), jak i cukierkowa rzeczywistość wyścigów "Mistrz cukiernicy" (pomyślcie o niej jak o spin-offie "Klopsików i innych zjawisk pogodowych" z samymi słodkościami w rolach głównych) to tylko wierzchołek góry lodowej. Sentymenty twórców sięgają jeszcze głębiej, zaś hołd dla ośmio- i szesnastobitowego dziedzictwa gier wideo wykracza daleko poza subtelną stylizację. Miłosne świadectwo Disneya zdaje się nie mieć końca: począwszy od niespodzianek na ścieżce dźwiękowej i charakterystycznych dżingli z elektronicznej klasyki (seria "Metal Gear Solid"), poprzez gościnne występy legend branży (są nawet postaci z niedocenionego "Altered Beast" czy przedpotopowego "Q*bert"), po całe motywy fabularne – te błahe (niektóre gałęzie znikają, nie stawać!) i te całkiem istotne (uprzykrzające rozgrywkę glitche jako choroba trawiąca jedną z bohaterek).

Kluczową sceną filmu wydaje się seans grupy wsparcia dla szwarccharakterów, podczas którego gwiazdorzy pokroju Kano ("Mortal Kombat"), Bowsera ("Super Mario Bros.") i Zangiefa ("Street Fighter") powtarzają jak mantrę słowa: "Jestem zły i nigdy nie będę dobry; Nie jestem dobry, ale nie ma w tym nic złego". To credo zostaje wyartykułowane jeszcze kilkukrotnie – zawsze brzmi tak czysto, bezpretensjonalnie i szczerze. Obudowane jest szaloną akcją z domieszką niewymuszonego humoru, dobrą technicznie animacją i doskonałym polskim dubbingiem (o tym, że Lubaszenkę lepiej słuchać, niż oglądać, wiemy od czasu reklamy Cigerów, zaskakuje natomiast fenomenalna Fraszyńska). Zapewniam, że starczy tego na hit. Wreck it, Ralph!