Recenzja filmu

Charlie i fabryka czekolady (2005)

Rok 2005 z pewnością można uznać za niezwykle udany dla Tima Burtona. Właśnie wtedy zaprezentował on światu swą najbardziej wizjonerską, klimatyczną i poruszającą animację – "Gnijącą pannę młodą". Postanowił również wziąć na warsztat klasyczną powieść Roalda Dahla, zekranizowaną już w 1971 roku, mianowicie "Charlie i fabryka czekolady", słuszne dostrzegając w niej potencjał na prawdziwie "burtonowe" kino…

Charlie jest ubogim chłopcem, który mieszka w leciwej chatce wraz z rodzicami i czworgiem dziadków. Uwielbia słodycze, a szczególnie czekoladę, której tabliczkę otrzymuje raz do roku, jako prezent urodzinowy. Marzy o zwiedzeniu cudownej i owianej tajemnicą fabryki Willego Wonki. Marzenia pozostają jedynie marzeniami, aż do dnia, gdy fabrykant ogłasza niesamowitą wiadomość. Pięciu szczęśliwców, którzy w jego tabliczkach odnajdą unikalne złote losy, dostąpi niezwykłego zaszczytu…

Tim Burton wciąga nas w świat pełen przepychu, słodyczy, niezliczonych atrakcji i niewymuszonego humoru. Każdy znajdzie tu coś dla siebie. Dzieci zachwyci wizja bajecznej krainy słodyczy, wykreowanej za pomocą sugestywnych, lecz nie natrętnych efektów specjalnych. Doskonale sprawdza się odpowiednio rozplanowana gra  żywymi i różnorodnymi kolorami, a chwytliwa muzyka czyni filmową rzeczywistość jeszcze barwniejszą. Danny Elfman z wdziękiem połączył charakterystyczne dla swojej twórczości motywy z lekko i sympatycznie brzmiącymi piosenkami, które swym nowoczesnym szlifem nadają świeżości ścieżce dźwiękowej.

Również starzy fani twórcy "Edwarda Nożycorękiego" nie powinni czuć się zawiedzeni. Niepowtarzalna aura , charakterystyczna dla amerykańskiego reżysera nieustannie towarzyszy widzowi. Zarówno muzyka, humor, jak i nawiązania do klasyki kina (scena w sali telewizyjnej) przywodzą na myśl wcześniejsze dokonania tego twórcy. Humor kąsa jednak znacznie  łagodniej, niż choćby w animacji "nie dla dzieci", jaką jest "Gnijąca panna młoda", co czyni go strawnym nawet dla najmłodszych widzów. Reżyser rezygnuje z mrocznej atmosfery i na wzór książkowego oryginału tworzy obraz przystępny, choć nie pozbawiony drobnych groteskowych smaczków. Pozostaje wierny powieści, zarówno pod względem kreowania stereotypowych bohaterów, jak i prowadzeniu scenariusza. W sferze fabularnej pozwala sobie jedynie na nieznaczne odstępstwa, m.in. wprowadzając wątek dzieciństwa Willego Wonki. Choć początkowo nieco sztampowy, w ostateczności zwieńczony jest dobrą puentą, która akcentuje wartość rodziny.

W wirze zabawy w bajkowej fabryce nie w sposób pominąć sprawcy całego zamieszania. Kreacja Johnnego Deppa jako ekscentrycznego Willego Wonki stanowi bowiem wisienkę na tym słodkim i kolorowym torcie. Depp przebojowo i niezwykle oryginalnie poprowadził swą postać, już po kilku minutach seansu zyskując sympatię widza. Dzięki niezrównanej charyzmie i pozytywnej energii rekompensuje niedostatki reszty obsady i doskonale odnajduje się w rzeczywistości wykreowanej przez Tima Burtona.

"Charlie i fabryka czekolady" stanowi artystyczny kompromis Burtona, który, o dziwo, okazuje się być…skuteczny. W zaskakujący sposób połączenie estetyki kina familijnego z specyficznym klimatem amerykańskiego twórcy tworzy zgraną całość, która może zadowolić zarówno dzieci, jak i fanów reżysera (choć z naciskiem na tę pierwszą grupę). Okraszony nietypową i pełną humoru kreacją wszechstronnego Johnnego Deppa zapewnia dobrą rozrywkę dla każdego.