Recenzja filmu

Panny młode (2014)

"Panny młode" nie wyważają drzwi, nie próbują odkrywać nowych prawd i nie objawią nam innego punktu widzenia na stare problemy. Zamiast tego reżyserka oferuje widzom zwyczajną historię, z którą na całym świecie identyfikować się będą mogły setki tysięcy osób. Prosty język filmowej opowieści, czytelne emocje i bohaterowie przypominający osoby spotykane na ulicy: to są klucze do sukcesu Tinatin Kajrishvili. 



Akcja "Panien młodych" kręci się wokół więzienia. Głównymi bohaterami historii są Goga i Nutsa. Ten pierwszy przebywa w więzieniu. Ta druga pozostaje na wolności. Są razem, mają dzieci, ale dotąd żyli bez ślubu. Nowe przepisy dotyczące odwiedzin sprawiają jednak, że muszą go wziąć. Tylko małżonkowie mają bowiem od teraz prawo do wizyt. Goga i Nutsa oczywiście godzą się na legalizację związku. Wciąż wierzą, że mogą być ze sobą. Ale mija czas. Comiesięczne wizyty zamiast wsparcia wywołują ból. Rozłąka za każdym razem na nowo otwiera emocjonalne rany. Goga powoli popada w depresję. Nutsa również, tym bardziej, że w jej życiu pojawił się kolejny mężczyzna.

"Panny młode" to studium intymności, która nie może być spełniona. Reżyserka zupełnie nie interesuje się tym, co doprowadziło do rozłąki. Nie poznamy szczegółów przestępstw, jakich dokonał Goga. Zamaist tego Tinatin Kajrishvili skupia się na "teraz" definiowanym właśnie jako wspólne życie osobno. W swoim filmie próbuje zgłębić tajemnicę tego, co sprawia, że ludzie chcą być ze sobą, nawet gdy muszą żyć rozdzieleni. Zastanawia się nad trwałością takiej więzi i ceną, jaką przychodzi ludziom zapłacić.

Jak napisałem na początku, "Panny młode" nie starają się być filmem oryginalnym. Kajrishvili ma zupełnie inne ambicje. Jej film próbuje oddać stan ducha bohaterów, przekazać nam emocjonalne zawirowania i wewnętrzne dramaty. I trzeba przyznać, że cel swój osiąga. Spokojne tempo opowieści i precyzyjna konstrukcja filmu sprawiają, że obraz dobrze rezonuje z widzami tworząc harmonijną całość. Prosty język, brak udziwniania i usilnego starania się być wyrazistym i innym, czyni przesłanie "Panien młodych" klarownym dla każdego.



Wielkim wsparciem dla reżyserki okazali się aktorzy. Kajrishvili miała szczęście, że w rolach głównych obsadziła Mari Kitię i Giorgia Maskharashviliego. Żadne z nich nie szarżuje, dobrze wkomponowując się w surową estetykę opowieści. Ich gra bazuje na niuansach, na drobiazgach takich jak ledwo dostrzegalny ruch ust, czy nieme spojrzenie. Widz może nie zauważyć poszczególnych elementów ich gry, ale suma tych detali wywołuje emocje, których doświadczy każdy. Równie dobrze sprawują się aktorzy drugiego planu.

Mimo tych zachwytów muszę jednak jasno stwierdzić, że nie jest to kino najwyższych lotów. Reżyserka poszła bowiem po linii najmniejszego oporu i opowiedziała historię, która była naprawdę łatwa w realizacji. Używając terminologii z łyżwiarstwa figurowego: "Panny młode" to podwójny axel. Owszem, wykonany bardzo dobrze, ale jakościowo pozostaje i tak daleko w tyle za poprawnym poczwórnym axlem. Goga i Nutsa to para zbyt oczywista, a scenariusz nie oferuje choćby jednego pomysłu wskazującego na twórcze podejście do tematu przez reżyserkę. Niestety jest to wyraźnie widoczne, ponieważ w tle prezentowane są przez Kajrishvili inne pary będące w podobnej sytuacji co Goga i Nutsa. Każda z nich wydaje się ciekawsza od głównych bohaterów. Ta słabość sprawia, że film nie wybija się ponad setkę innych podobnych produkcji. Nie zmienia to jednak faktu, że sam seans pozostaje satysfakcjonującym doświadczeniem.