Alan Ari Lazar, wraz z zastępem anonimowych scenarzystów, w niezwykle prosty sposób dążą do określonych stanów w ich "Celu wyższym". Takie filmy przypominają mi tylko o tym, że twórcy filmowi mają zadanie łatwiejsze od Boga, bo w przeciwieństwie do niego, nie muszą przy swojej kreacji trzymać się logiki. To podstawowa wada tej produkcji. Zachowanie bohaterów jest sztuczne, wydarzenia umowne, a to powoduje, że cały film staje się niewiarygodny.
By idealnie zobrazować problem "Celu wyższego", można posłużyć się opisem fabularnym, ale należałoby go napisać tak: "główny bohater John Elias (John Light) studiuje coś tam. Wpada na jakiś tam pomysł zrewolucjonizowania Internetu, który ma przynieść mu miliony dolarów zysku. Z nieznanego powodu do spółki zaprasza Roberta (Jeffrey Donovan), który z jakiejś tam przyczyny od razu stara się doprowadzić do przejęcia firmy i jej bankructwa". W "Celu wyższym" większość rzeczy po prostu jakoś się dzieje. Czy ułożony i kochający swoją dziewczynę bohater ma ulec czarom prostytutki i jeszcze pozwolić ich umizgi nakręcić kamerą? Jeśli ma to doprowadzić do konkretnych konsekwencji fabularnych, to czemu nie? Czy jego zastępca ma bez konsultacji wydać tysiące dolarów na przemeblowanie biura i zmienić ot tak całą strategię firmy? Dwie linijki w scenariuszu i jest. Wystarczy dopisać. Poważna inwestorka ma się dać przekonać do lokaty kapitału tylko dlatego, że prezes i wiceprezes wtargnęli do jej biura jak bydło? Pstryk i mamy. Przecież bohaterowie potrzebują pieniędzy na coś tam, a tak naprawdę to wiceprezes potrzebuje wspólnika do swoich konszachtów. A jeszcze tak naprawdę to chodzi o to, żeby główny bohater miał przerąbane.
"Cel wyższy" to historia bardzo grubymi nićmi szyta. Osobowość naszego bohatera przeczy zaś jego zachowaniu. W filmie jest taka scena, w której dwóch ambitnych informatyków rezygnuje z możliwości zarobienia miliona dolarów i postanawia "wrócić na studia". To idealnie pokazuje, jak Alan Ari Lazar zrobił ze swych bohaterów naczynia służące mu tylko do pchania scenariusza do przodu (w tym wypadku, do wykreowania sytuacji, w której John straci pakiet kontrolny nad firmą).
No dobrze. Skoro nie ma nic w treści, to może chociaż patrzenie na obrazki? Ładne zdjęcia, dobre aktorstwo, ciekawy montaż... Nic z tego. Brak w "Celu wyższym" czegokolwiek, co przyciągałoby wzrok. Brak choćby jednego ciętego dialogu, wyróżniających się postaci, zdjęć, klimatu. Osobiście, znalazłem w produkcji tylko jedną wartą uwagi scenę, która pochłonęła mnie tak jak magia najlepszych tytułów chłonie widza na salach kinowych. To śpiewana sekwencja występu w barze Megan Dodds z początku filmu. Oczywiście, to osobiste bo fan rocka niekoniecznie da się tu porwać, ale ja odnalazłem w niej kawałek niezwykłości, melancholii i odpłynąłem na chwilę w inny świat. I to był jedyny moment, w którym pomyślałem o "Celu wyższym" w pozytywnym kontekście.
"Cel wyższy" to słaby film. Ale gorsza od jego słabości jest jego nijakość. Trudno jest mi znaleźć kogokolwiek, komu mógłbym polecić ten film. Więc nie polecam nikomu.
By idealnie zobrazować problem "Celu wyższego", można posłużyć się opisem fabularnym, ale należałoby go napisać tak: "główny bohater John Elias (John Light) studiuje coś tam. Wpada na jakiś tam pomysł zrewolucjonizowania Internetu, który ma przynieść mu miliony dolarów zysku. Z nieznanego powodu do spółki zaprasza Roberta (Jeffrey Donovan), który z jakiejś tam przyczyny od razu stara się doprowadzić do przejęcia firmy i jej bankructwa". W "Celu wyższym" większość rzeczy po prostu jakoś się dzieje. Czy ułożony i kochający swoją dziewczynę bohater ma ulec czarom prostytutki i jeszcze pozwolić ich umizgi nakręcić kamerą? Jeśli ma to doprowadzić do konkretnych konsekwencji fabularnych, to czemu nie? Czy jego zastępca ma bez konsultacji wydać tysiące dolarów na przemeblowanie biura i zmienić ot tak całą strategię firmy? Dwie linijki w scenariuszu i jest. Wystarczy dopisać. Poważna inwestorka ma się dać przekonać do lokaty kapitału tylko dlatego, że prezes i wiceprezes wtargnęli do jej biura jak bydło? Pstryk i mamy. Przecież bohaterowie potrzebują pieniędzy na coś tam, a tak naprawdę to wiceprezes potrzebuje wspólnika do swoich konszachtów. A jeszcze tak naprawdę to chodzi o to, żeby główny bohater miał przerąbane.
"Cel wyższy" to historia bardzo grubymi nićmi szyta. Osobowość naszego bohatera przeczy zaś jego zachowaniu. W filmie jest taka scena, w której dwóch ambitnych informatyków rezygnuje z możliwości zarobienia miliona dolarów i postanawia "wrócić na studia". To idealnie pokazuje, jak Alan Ari Lazar zrobił ze swych bohaterów naczynia służące mu tylko do pchania scenariusza do przodu (w tym wypadku, do wykreowania sytuacji, w której John straci pakiet kontrolny nad firmą).
No dobrze. Skoro nie ma nic w treści, to może chociaż patrzenie na obrazki? Ładne zdjęcia, dobre aktorstwo, ciekawy montaż... Nic z tego. Brak w "Celu wyższym" czegokolwiek, co przyciągałoby wzrok. Brak choćby jednego ciętego dialogu, wyróżniających się postaci, zdjęć, klimatu. Osobiście, znalazłem w produkcji tylko jedną wartą uwagi scenę, która pochłonęła mnie tak jak magia najlepszych tytułów chłonie widza na salach kinowych. To śpiewana sekwencja występu w barze Megan Dodds z początku filmu. Oczywiście, to osobiste bo fan rocka niekoniecznie da się tu porwać, ale ja odnalazłem w niej kawałek niezwykłości, melancholii i odpłynąłem na chwilę w inny świat. I to był jedyny moment, w którym pomyślałem o "Celu wyższym" w pozytywnym kontekście.
"Cel wyższy" to słaby film. Ale gorsza od jego słabości jest jego nijakość. Trudno jest mi znaleźć kogokolwiek, komu mógłbym polecić ten film. Więc nie polecam nikomu.
Moja ocena:
3
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
