Zapomnij o popcornie. Colęteżsobie daruj. Nie kręćnosem, przystańna to bez marudzenia. To nie będzie show, ale niepozorny spektakl utkany z codzienności, prywatny kinowy seans. Nie zapomnisz go na długo.
Lee Chandler (Casey Affleck) prowadzi skromne, pustelnicze życie w Bostonie. Któregoś ze zlewających się z sobą dni odbiera telefon – jego brat znów jest w szpitalu. Wsiada do samochodu i rusza w kierunku tytułowego miasta, które obudzi w nim wiele wspomnień…
Niełatwo pisać o nowym dzieleKennetha Lonergana. Mimo, że trudne sceny doskonale rozładowano w filmie elementami humorystycznymi oraz bezbłędnie podpatrzonymi w życiu codziennym śmiesznostkami, "Manchester by the Sea"pozostawia widza z pękniętym sercem i głową pełną refleksji. To niezwykle kameralny komediodramat, który umiejętnie sprawdza spostrzegawczość odbiorców.Zgrabnie wplecione w akcję retrospekcje pozwalają dopasować kolejne puzzle fabularnej układanki, a otrzymany obraz ludzkiej tragedii głęboko porusza. Nie ma w tym filmie nutki fałszu, ba! wielokrotnie podczas seansu przemyka przez głowę myśl: Ileż to razy byłem w podobnej sytuacji, czułem się tak samo, miałem ochotę tak zrobić!
Przebijający we wszystkich elementach składowych produkcji realizm jest jej największą siłą. Wizualnie "Manchester by the Sea"urzekazdjęciami, a ujęcia krajobrazów trafnie podsumowują stany emocjonalne postaci. Uczucia podkreślonobezbłędnie dopasowaną ścieżką dźwiękową – od poważnych, ciężkich brzmień w scenie na komisariacie (jednej z najlepszych w filmie) po naiwne, rockowe utwory wprost z prób młodzieżowego zespołu. Powolne tempo akcji idealnie oddaje marazm mieściny, w której wszyscy się znają, a Lee Chandler jest dla mieszkańców postacią legendarną i w dodatku owianą tajemnicą.
Ten rok będzie wyjątkowy dla braci Afflecków. Bardzo możliwe, że w przeciągu 24 godzin każdy z nich otrzyma po statuetce: starszy, Ben – Złotą Malinę (w uznaniu jego gry w "Batman v Superman"), a następnie Casey – Oscara za najlepszą pierwszoplanową rolę męską.Po obejrzeniu komediodramatu Kennetha Lonergana nikt nie będzie miał wątpliwości, czy Nagroda Akademii trafiła do odpowiedniej osoby. Affleck wykorzystuje w swojej grze niezwykle oszczędne środki, idealnie pasujące do odgrywanego bohatera i jego pustelniczego życia. Lee ukrywa wszystkie buzujące w nim emocje tuż pod skórą – dopóki nie przychodzi moment, gdy nieoczekiwanie je rozładowuje. Choć jego kamienna twarz może na początku odrzucać, to właśnie na nim widz skupia uwagę nawet w scenach grupowych.
Na szczęście, "Manchester by the Sea"to nieone-man show. Oprócz Afflecka na pochwały zasługuje cały trzon obsady. Świetnie radzi sobieLucas Hedgesw roli bratanka Lee, Patricka Chandlera. Obserwując go, nie mamy problemu z uwierzeniem w postać zagubionego, choć usilnie starającego się robić dobrą minę do złej grymłodego chłopaka. Świetnie szarżujeMichelle Williamsw zaskakująco małej, acz znaczącej roli. Na oklaski zasługuje szczególnie za dzieloną z Affleckiem jedną z ostatnich scen. Ogromną sympatię budziKyle Chandlerjako Joe Chandler (!), ojciec Patricka i brat Lee. Nie bez powodu w pierwszej scenie filmu najmłodszy z mężczyzn, zapytany o to, kogo zabrałby na bezludną wyspę, wybiera właśnie swojego tatę. Choć to niewielka rola, postać twardo stąpającego po ziemi Joe wspomina się z uśmiechem. Warto także zwrócić uwagę na epizodMatthew Broderickaoraz cameo samego reżysera w najmniej spodziewanym momencie filmu.
Kenneth Lonergan zabiera widzów w podróż, która przełamie obojętność każdego. I nieważne, ile Oscarów zdobędzie "Manchester by the Sea"– ważne, jak wiele serc poruszy.
Lee Chandler (Casey Affleck) prowadzi skromne, pustelnicze życie w Bostonie. Któregoś ze zlewających się z sobą dni odbiera telefon – jego brat znów jest w szpitalu. Wsiada do samochodu i rusza w kierunku tytułowego miasta, które obudzi w nim wiele wspomnień…
Niełatwo pisać o nowym dzieleKennetha Lonergana. Mimo, że trudne sceny doskonale rozładowano w filmie elementami humorystycznymi oraz bezbłędnie podpatrzonymi w życiu codziennym śmiesznostkami, "Manchester by the Sea"pozostawia widza z pękniętym sercem i głową pełną refleksji. To niezwykle kameralny komediodramat, który umiejętnie sprawdza spostrzegawczość odbiorców.Zgrabnie wplecione w akcję retrospekcje pozwalają dopasować kolejne puzzle fabularnej układanki, a otrzymany obraz ludzkiej tragedii głęboko porusza. Nie ma w tym filmie nutki fałszu, ba! wielokrotnie podczas seansu przemyka przez głowę myśl: Ileż to razy byłem w podobnej sytuacji, czułem się tak samo, miałem ochotę tak zrobić!
Przebijający we wszystkich elementach składowych produkcji realizm jest jej największą siłą. Wizualnie "Manchester by the Sea"urzekazdjęciami, a ujęcia krajobrazów trafnie podsumowują stany emocjonalne postaci. Uczucia podkreślonobezbłędnie dopasowaną ścieżką dźwiękową – od poważnych, ciężkich brzmień w scenie na komisariacie (jednej z najlepszych w filmie) po naiwne, rockowe utwory wprost z prób młodzieżowego zespołu. Powolne tempo akcji idealnie oddaje marazm mieściny, w której wszyscy się znają, a Lee Chandler jest dla mieszkańców postacią legendarną i w dodatku owianą tajemnicą.
Ten rok będzie wyjątkowy dla braci Afflecków. Bardzo możliwe, że w przeciągu 24 godzin każdy z nich otrzyma po statuetce: starszy, Ben – Złotą Malinę (w uznaniu jego gry w "Batman v Superman"), a następnie Casey – Oscara za najlepszą pierwszoplanową rolę męską.Po obejrzeniu komediodramatu Kennetha Lonergana nikt nie będzie miał wątpliwości, czy Nagroda Akademii trafiła do odpowiedniej osoby. Affleck wykorzystuje w swojej grze niezwykle oszczędne środki, idealnie pasujące do odgrywanego bohatera i jego pustelniczego życia. Lee ukrywa wszystkie buzujące w nim emocje tuż pod skórą – dopóki nie przychodzi moment, gdy nieoczekiwanie je rozładowuje. Choć jego kamienna twarz może na początku odrzucać, to właśnie na nim widz skupia uwagę nawet w scenach grupowych.
Na szczęście, "Manchester by the Sea"to nieone-man show. Oprócz Afflecka na pochwały zasługuje cały trzon obsady. Świetnie radzi sobieLucas Hedgesw roli bratanka Lee, Patricka Chandlera. Obserwując go, nie mamy problemu z uwierzeniem w postać zagubionego, choć usilnie starającego się robić dobrą minę do złej grymłodego chłopaka. Świetnie szarżujeMichelle Williamsw zaskakująco małej, acz znaczącej roli. Na oklaski zasługuje szczególnie za dzieloną z Affleckiem jedną z ostatnich scen. Ogromną sympatię budziKyle Chandlerjako Joe Chandler (!), ojciec Patricka i brat Lee. Nie bez powodu w pierwszej scenie filmu najmłodszy z mężczyzn, zapytany o to, kogo zabrałby na bezludną wyspę, wybiera właśnie swojego tatę. Choć to niewielka rola, postać twardo stąpającego po ziemi Joe wspomina się z uśmiechem. Warto także zwrócić uwagę na epizodMatthew Broderickaoraz cameo samego reżysera w najmniej spodziewanym momencie filmu.
Kenneth Lonergan zabiera widzów w podróż, która przełamie obojętność każdego. I nieważne, ile Oscarów zdobędzie "Manchester by the Sea"– ważne, jak wiele serc poruszy.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Manchester by the Sea (2016)
Emocjonalna eksplozjaSprawne balansowanie pomiędzy różnymi, najlepiej skrajnymi, nastrojami wydaje mi się jedną z największych... czytaj więcej
Recenzja Manchester by the Sea (2016)
Subtelnie o stracie i zaczynaniu na nowoPierwsze tygodnie nowego roku to moment, gdy z jednej strony chłodna, spokojna zima skłania do różnego... czytaj więcej
10
Recenzja Manchester by the Sea (2016)
Co się wydarzyło w Manchester by the SeaKenneth Lonergan zabiera nas do przesiąkniętego jesienno-zimową szarością amerykańskiego Manchesteru, aby... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
