Czy film o jednej z największych masakr ludności cywilnej podczas wojny chińsko-japońskiej może być optymistyczny? Okazuje się, że tak. A dowiódł tego mistrz chińskich widowisk historycznych Yimou Zhang.
Akcja "Kwiatów wojny" rozgrywa się na przełomie 1937 i 1938 roku. Nankin, jedno z ważniejszych miast wschodnich Chin pada po bohaterskiej obronie. Japończycy odpłacają się mieszkańcom rzezią na niespotykaną skalę. W chaosie przemocy i śmierci jedną z nielicznych enklaw spokoju jest katolicka katedra, gdzie przebywa grupa uczennic. Ale i ich spokój nie potrwa długo. Zakłócą go grabarz-pijak (w tej roli Christian Bale), grupa zbiegłych z dzielnicy czerwonych latarni prostytutek, chiński oficer, a w końcu japońscy żołnierze. Śmierć, gwałt, strach, egoizm, poświęcenie – do tego sprowadzi się ich egzystencja. Koniec jest łatwy do przewidzenia, chyba że uda się zamkniętym w katedrze uciec na czas.
Yimou nie szczędzi widzom brutalnych scen. Widzimy więc zarówno krwawe walki toczone o każdą ulicę, jak również brutalne traktowanie kobiet przez szalonych od smaku krwi Japończyków. Gdzie jest więc tu miejsce na optymizm i pozytywne przesłanie? Yimou ukrył je w historii ludzkiego ducha. Kiedy poznajemy kolejnych bohaterów filmu, widzimy ich jako samolubnych, egocentrycznych drani. Grabarza interesują tylko pieniądze i wino. Uczennice z pogardą patrzą na prostytutki, a te kryją się tchórzliwie, kiedy dziewice rzucone zostają na rzeź japońskim oprawcom. Yimou pokazuje, że jest to naturalna, ale krótkotrwała reakcja obronna. Równie naturalnym odruchem w obliczu niewyobrażalnej przemocy jest potrzeba wzniesienia się ponad wojenny koszmar. I tak, każdy z bohaterów odkrywa w sobie zdolność do najwyższego poświęcenia i czynów bohaterskich, które kończą się ich śmiercią, ale dają szansę życia innym. Żołnierze chińscy, zamiast uciec z miasta, umożliwiają ucieczkę grupie uczennic. Te nie wydały prostytutek, kiedy miały ku temu sposobność, a grabarz udaje księdza, by w ten sposób ochronić dziewczynki. Nawet prostytutki mają swój moment chwały.
W ten sposób "Kwiaty wojny" stają się poruszającą odą ku czci bohaterstwa. Yimou w sugestywny sposób pokazuje, że w każdym człowieku tkwi dobro, o czym możemy przekonać się w najgorszych chwilach. Swój przekaz wzmacnia znakomitymi zdjęciami i dobrym wykorzystaniem slow motion. W przeciwieństwie do choćby Snydera w "Sucker Punch" Yimou doskonale wie, że efekt ten nie może stać się podstawą filmu, że wrażenie zrobi tylko wtedy, kiedy będzie skąpo dawkowany w naprawdę koniecznych momentach. Christian Bale oczywiście aktorsko wypada bardzo dobrze, ale i tak to chińskie odtwórczynie z Ni Ni i Xinyi Zhang na czele poruszą serca widzów najbardziej. To za ich sprawą z kina wyjdziemy wstrząśnięci, ale i pokrzepieni.
Akcja "Kwiatów wojny" rozgrywa się na przełomie 1937 i 1938 roku. Nankin, jedno z ważniejszych miast wschodnich Chin pada po bohaterskiej obronie. Japończycy odpłacają się mieszkańcom rzezią na niespotykaną skalę. W chaosie przemocy i śmierci jedną z nielicznych enklaw spokoju jest katolicka katedra, gdzie przebywa grupa uczennic. Ale i ich spokój nie potrwa długo. Zakłócą go grabarz-pijak (w tej roli Christian Bale), grupa zbiegłych z dzielnicy czerwonych latarni prostytutek, chiński oficer, a w końcu japońscy żołnierze. Śmierć, gwałt, strach, egoizm, poświęcenie – do tego sprowadzi się ich egzystencja. Koniec jest łatwy do przewidzenia, chyba że uda się zamkniętym w katedrze uciec na czas.
Yimou nie szczędzi widzom brutalnych scen. Widzimy więc zarówno krwawe walki toczone o każdą ulicę, jak również brutalne traktowanie kobiet przez szalonych od smaku krwi Japończyków. Gdzie jest więc tu miejsce na optymizm i pozytywne przesłanie? Yimou ukrył je w historii ludzkiego ducha. Kiedy poznajemy kolejnych bohaterów filmu, widzimy ich jako samolubnych, egocentrycznych drani. Grabarza interesują tylko pieniądze i wino. Uczennice z pogardą patrzą na prostytutki, a te kryją się tchórzliwie, kiedy dziewice rzucone zostają na rzeź japońskim oprawcom. Yimou pokazuje, że jest to naturalna, ale krótkotrwała reakcja obronna. Równie naturalnym odruchem w obliczu niewyobrażalnej przemocy jest potrzeba wzniesienia się ponad wojenny koszmar. I tak, każdy z bohaterów odkrywa w sobie zdolność do najwyższego poświęcenia i czynów bohaterskich, które kończą się ich śmiercią, ale dają szansę życia innym. Żołnierze chińscy, zamiast uciec z miasta, umożliwiają ucieczkę grupie uczennic. Te nie wydały prostytutek, kiedy miały ku temu sposobność, a grabarz udaje księdza, by w ten sposób ochronić dziewczynki. Nawet prostytutki mają swój moment chwały.
W ten sposób "Kwiaty wojny" stają się poruszającą odą ku czci bohaterstwa. Yimou w sugestywny sposób pokazuje, że w każdym człowieku tkwi dobro, o czym możemy przekonać się w najgorszych chwilach. Swój przekaz wzmacnia znakomitymi zdjęciami i dobrym wykorzystaniem slow motion. W przeciwieństwie do choćby Snydera w "Sucker Punch" Yimou doskonale wie, że efekt ten nie może stać się podstawą filmu, że wrażenie zrobi tylko wtedy, kiedy będzie skąpo dawkowany w naprawdę koniecznych momentach. Christian Bale oczywiście aktorsko wypada bardzo dobrze, ale i tak to chińskie odtwórczynie z Ni Ni i Xinyi Zhang na czele poruszą serca widzów najbardziej. To za ich sprawą z kina wyjdziemy wstrząśnięci, ale i pokrzepieni.
Moja ocena:
7
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Kwiaty wojny (2011)
Nudna tragediaW trakcie konferencji prasowej po premierze najnowszego filmu Zhanga Yimou prowadzący przywitał reżysera,... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
