Recenzja filmu

Miłość na żądanie (2003)

Grasz czy nie grasz? Grasz? To przeklinaj przy nauczycielce. Nasiusiaj na dywanik u dyrektora. Daj się żywcem zamurować w bloku betonu. Dla Juliena i Sophie nie ma poleceń niewykonalnych. Grają ze sobą od dzieciństwa. Kto aktualnie posiada puszkę z karuzelą, może zażądać, czego chce. Od samego początku gra stanowi ucieczkę od rzeczywistości, czyli śmiertelnej choroby matki, biedy, uprzedzeń. Julien od małego wierzy, że może zaczarować świat. Że słowa lekarzy nic nie znaczą, a jeśli będzie skakał przez 2 godziny na jednej nodze, to mama wyzdrowieje. Reżyser filmu, Yann Samuell, grafik i ilustrator komiksów też czaruje. Zimny świat został przepuszczony przez żółty, ciepły filtr. Pojawiają się bajkowe postacie, obłoki, w których można dosłownie bujać. A gdy spadniesz na ziemię, będziesz ciągle próbował latać. Zaklinanie jest jak alkohol, narkotyk. Można mieć długie okresy abstynencji, ale uzależnionym jest się do końca życia. "Miłość na żądanie" to film w gruncie rzeczy dość banalny i wtórny. Nieprzypadkowo porównywany jest do "Amelii" - od niej czerpie najwięcej. Od charakterystycznego filtru, postawy bohaterów wobec rzeczywistości, aż po fizyczne podobieństwo aktorki Marion Cotillard. Jednak o ile "Amelia" była od początku do końca bajkowa, o tyle w "Miłości…" pojawia się surowy realizm. Ale bardzo płytko, przez co film traci spójność. Nie wiadomo, czy oglądać go na serio czy z przymrużeniem oka. Przed seansem dowiedziałam się, że drugi film, do którego jest podobna "Miłość na żądanie" to "Trainspotting". Tylko po co komu kopia, skoro może obejrzeć oryginał? Dziękuję, nie gram.