W filmie Kapelińskiego na wielką historię patrzymy przez pryzmat intymniej narracji. Zaledwie półgodzinna „Emilka płacze” mówi więcej o epoce stanu wojennego niż sążniste dramaty, których patos uniemożliwia jakąkolwiek identyfikację z bohaterami dramatu. Jest rok 1982. od paru miesięcy rządzi nam nie - szczęśliwie generał Jaruzelski. Nadwrażliwy licealista Stefek zakochuje się w tytułowej Emilce, córce zomowca. Stefek to maminsynek, Emilka romansuje z nauczycielem WF – u. Chłopak zaprasza dziewczynę na wspólne lekcje tańca, które mają pomóc przełamać dystans: społeczny, emocjonalny, wynikający z różnicy doświadczeń i wrażliwości. Od lat padają postulaty nakręcenia filmu o Solidarności, stanie wojennym, w ramach rzekomego zapotrzebowania na mocny filmowy portret epoki. Kapeliński wyszedł naprzeciw tym oczekiwaniom, jednak pokazał historię w sposób do jakiego nie przywykliśmy. Bez martyrologii, deklaracji, osądzania. Wydarzenia polityczne są tu tylko tłem intensywnej relacji dwojga młodych ludzi. Czołgi na ulicach, koksowniki, są dekoracją w spektaklu gówniarskich „zachodów miłości”. Polityka istnieje tu na tyle na ile dopuszczą ją do siebie bohaterowie. „Emilka płacze” to ujmująca opowieść o miłości a zwłaszcza o młodości, której uroków nie przekreśli żadne wydarzenie zewnętrzne. „Ta nasza młodość, smutek i żal”, może i był to szary czas, zdaje się mówić Kapeliński, ale nikt nie ma prawa odebrać mi własnych wspomnień. Owszem, to podejście znosi czasami reżysera na mielizny sentymentalizmu i pewnego schematyzmu, ale nie przekreśla to intymnego wymiaru tej opowieści. Chciałbym, by tak opowiadano historie (tę przez duże i małe h) w polskim kinie.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
