Recenzja filmu

Ojciec chrzestny (1972)

"Ojciec chrzestny" to bez wątpienia jeden z najlepszych filmów, jakie kiedykolwiek obejrzałem. Adaptacja świetnej książki Mario Puzo zyskała status kultu.

Rok 1945, Nowy Jork. Weteran drugiej wojny światowej, Michael Corleone (w tej roli rewelacyjny i bezbłędny Al Pacino), powraca do swojego rodzinnego domu z okazji wesela siostry. Ojciec Michaela, Vito Corleone (najlepsza aktorska kreacja, jaką kiedykolwiek widziałem – Marlon Brando), to głowa jednej z pięciu mafijnych rodzin w Nowym Jorku. Bezwzględny, aczkolwiek honorowy Don nie przystaje na układ, który proponuje mu Sollozzo (Al Lettieri). Jego decyzja wywołuje wojnę mafii, w którą włączony zostaje Michael.

"Ojciec chrzestny" nie posiada żadnej słabej strony technicznej. Największa zaletą jest gra aktorska, która prezentuje najwyższy poziom (wspomniany wyżej Al Pacino wraz z Marlonem Brando, jak również Robert Duvall, Talia Shire, Diane Keaton czy Richard S. Castellano). Mozolna (w dobrym tego słowa znaczeniu) reżyseria Francisa Forda Coppoli pozwala nam dokładnie zapoznać się z każdym bohaterem, który odgrywa mniejszą lub większą rolę w fabule. Ważnym aspektem filmu jest również muzyka, która została skomponowana przez Nino Rotę – motyw główny wspaniale oddaje klimat scenerii, w której dzieje się akcja filmu (Nowy Jork, Sycylia). Również zdjęcia Gordona Willisa zasługują na wielkie uznanie.
Dzieło Coppoli zapoczątkowało masowe tworzenia kina gangsterskiego, które zaowocowało w następujące tytuły: "Chłopcy z ferajny", "Pulp Fiction", "Donnie Brasco" czy "Dawno temu w Ameryce", jednak żaden z wyżej wymienionych filmów, nie wytworzył wokół siebie takiego klimatu jak "Ojciec chrzestny" - legenda kina gangsterskiego.

Podsumowując. "Ojciec chrzestny" to jeden z najlepszych filmów, jakie obejrzałem. Pierwsza część przygód mafijnej rodziny, która poddana jest wielu trudnością z względu na ich styl życia, należy do klasyki X Muzy. Coś pięknego. Serdecznie polecam!