O czym jest film, do którego recenzji właśnie zasiadłem? To pytanie zadawałem sobie od pierwszej do ostatniej minuty seansu i zadaję je sobie wciąż. Na pewno nie o reprezentacji Polski w piłce nożnej, na pewno nie o procesie adaptacji i życiu Damiena Perquisa, na pewno nie o obawach Marcina Wasilewskiego, na pewno nie o Euro 2012, na pewno nie o Grzegorzu Lato, na pewno nie o Franciszku Smudzie, na pewno nie o wielkim zawodzie i utraconych nadziejach... Jednocześnie dokument ten w pewnym stopniu opowiada o wszystkich wymienionych wyżej rzeczach. Film Marcina Koszałki nie może się zdecydować, o czym traktuje.
Reżyser standardowo rozpoczyna od ujęć na trenujących piłkarzy, jest trochę Szczęsnego, odrobina Błaszczykowskiego, no ale z boku ciekawe komentarze zaczyna wtrącać prezes Lato, więc kopacze idą w odstawkę, a kilka nostalgicznych tekstów niech rzuci były król strzelców Mistrzostw Świata. Chwila, chwila, ale przecież to miał być film o "farbowanym lisie" - Perquisie? Dla świętego spokoju pokaże się nieco oczywistych ujęć relacji Damiena z rodziną i masażystami, no ale Wasilewski jest przecież taki fajny, medialny i wygadany – trzeba go jeszcze jakoś wstawić do tego filmu i zrobić dłuższy wywiad. Nijak nie wpasowuje się w to, co już pokazano? W tym filmie logiczność i spójność po prostu nie obowiązuje. To taki nowy artystyczny środek narracyjny, bardzo fajny i innowacyjny. Szkoda, że zapomniano, iż innowacja nie jest z definicji dobra.
Aby podkreślić chaos, wrzucono "na całe szczęście" jeszcze trochę całkowicie zbędnych animowanych przerywników, które idealnie dowodzą, dlaczego polska szkoła animacji zginęła śmiercią naturalną. Równie kiepskie są ujęcia z meczów. Zabrakło odwagi, żeby poprosić telewizję o udostępnienie swojego materiału ze spotkań, przez co rzadkie urywki są nudne i niewiele pokazują. Dla dzisiejszego widza to może nie jest wielki problem, ale za kilka lat, kiedy już o wynikach się zapomni? A jak zresztą zrozumieć mogą to, co się dzieje, ci, którzy futbolem się nie interesują? Obraz Koszałki jest strasznie hermetyczny i obawiam się, że może się zestarzeć szybciej niż piłkarze, o których opowiada.
Choć, żeby nie było, zdjęcia ma mistrzowskie, rewelacyjne, wręcz porażające. Wiele wypowiedzi (głównie Wasilewskiego i Laty) również uderza swoją szczerością. Tylko to jest identyczna sytuacja jak w przypadku Lewandowskiego, który mimo iż jest jednym z najlepszych napastników w Europie, w reprezentacji zwyczajnie nie gra tak dobrze jak w klubie. Podobnie zresztą Obraniak, Piszczek i Błaszczykowski.
Niestety reżyser nie przygląda się reprezentacji, więc nie wie, że tak samo jak kilku świetnych piłkarzy nie czyni drużyny narodowej dobrą, tak samo kilka perfekcyjnych elementów w filmie (zdjęcia) nie czyni go udanym. Jak na ironię dokument Koszałki można podsumować tak samo jak występ naszych piłkarzy podczas Euro 2012 – wielkie rozczarowanie.
Reżyser standardowo rozpoczyna od ujęć na trenujących piłkarzy, jest trochę Szczęsnego, odrobina Błaszczykowskiego, no ale z boku ciekawe komentarze zaczyna wtrącać prezes Lato, więc kopacze idą w odstawkę, a kilka nostalgicznych tekstów niech rzuci były król strzelców Mistrzostw Świata. Chwila, chwila, ale przecież to miał być film o "farbowanym lisie" - Perquisie? Dla świętego spokoju pokaże się nieco oczywistych ujęć relacji Damiena z rodziną i masażystami, no ale Wasilewski jest przecież taki fajny, medialny i wygadany – trzeba go jeszcze jakoś wstawić do tego filmu i zrobić dłuższy wywiad. Nijak nie wpasowuje się w to, co już pokazano? W tym filmie logiczność i spójność po prostu nie obowiązuje. To taki nowy artystyczny środek narracyjny, bardzo fajny i innowacyjny. Szkoda, że zapomniano, iż innowacja nie jest z definicji dobra.
Aby podkreślić chaos, wrzucono "na całe szczęście" jeszcze trochę całkowicie zbędnych animowanych przerywników, które idealnie dowodzą, dlaczego polska szkoła animacji zginęła śmiercią naturalną. Równie kiepskie są ujęcia z meczów. Zabrakło odwagi, żeby poprosić telewizję o udostępnienie swojego materiału ze spotkań, przez co rzadkie urywki są nudne i niewiele pokazują. Dla dzisiejszego widza to może nie jest wielki problem, ale za kilka lat, kiedy już o wynikach się zapomni? A jak zresztą zrozumieć mogą to, co się dzieje, ci, którzy futbolem się nie interesują? Obraz Koszałki jest strasznie hermetyczny i obawiam się, że może się zestarzeć szybciej niż piłkarze, o których opowiada.
Choć, żeby nie było, zdjęcia ma mistrzowskie, rewelacyjne, wręcz porażające. Wiele wypowiedzi (głównie Wasilewskiego i Laty) również uderza swoją szczerością. Tylko to jest identyczna sytuacja jak w przypadku Lewandowskiego, który mimo iż jest jednym z najlepszych napastników w Europie, w reprezentacji zwyczajnie nie gra tak dobrze jak w klubie. Podobnie zresztą Obraniak, Piszczek i Błaszczykowski.
Niestety reżyser nie przygląda się reprezentacji, więc nie wie, że tak samo jak kilku świetnych piłkarzy nie czyni drużyny narodowej dobrą, tak samo kilka perfekcyjnych elementów w filmie (zdjęcia) nie czyni go udanym. Jak na ironię dokument Koszałki można podsumować tak samo jak występ naszych piłkarzy podczas Euro 2012 – wielkie rozczarowanie.
Moja ocena:
2
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Będziesz legendą, człowieku (2012)
Przeżyjmy to jeszcze razŚwietny dokumentalista Marcin Koszałka bierze pod lupę Euro 2012. Jego czujna kamera towarzyszy piłkarzom... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
