Recenzja wyd. DVD filmu

Wyznania zakupoholiczki (2009)

Ten film nie powstał. Nikt go nie nakręcił, nikt w nim nie zagrał, a ja go wcale nie obejrzałem. Ten film nie powstał. Nikt go nie nakręcił, nikt w... wdech!, wydech!... nie zagrał... wdech!... Oh, moja głowa!, moje serce!, moje palce! Nie ma ucieczki, no place to hide: ten film powstał! Nakręcił go P.J. Hogan, zagrała w nim królowa wszystkich wiewiórek. A ja go obejrzałem. I teraz muszę o nim pisać. Chciałem zacząć od jakiegoś świetlistego aforyzmu dotyczącego głupoty, jednak szybko się opamiętałem. Po cóż miałbym marnować autorytet jakiegoś szacownego nieboszczyka (albo, o zgrozo, kogoś żyjącego) na tak błahą okazję? Panie i Panowie, to dopiero katharsis! "Wyznań zakupoholiczki" słucha się z prawdziwą litością i trwogą. Bohaterka, Becky Bloomwood, jest tak zatrważająco głupia, że można tylko prosić scenarzystę o litość. Po napisach końcowych byłem ciężko zdziwiony. Jak to możliwe, że cała opowieść nie działa się w jej głowie? Że ktoś naprawdę się w niej zakochał, że dał jej pracę, że wcześniej rodzice się jej nie wyrzekli, albo zawczasu nie ubezwłasnowolnili? Mówię o dziewczynie, która słysząc, że ma napisać artykuł o finansach "z nietypowej perspektywy", wpisuje w Google "finanse z nietypowej perspektywy". O rudzielcu, który uciekając przed komornikiem, oskarża go o prześladowanie. Gdyby za ten "materiał" zabrał się ktoś inny, być może uzależniona od shoppingu idiotka wpisałaby się w jakiś szlachetniejszy wzorzec bohaterów "inteligentnych przez przypadek" (w końcu robi zawrotną karierę jako dziennikarka). Niestety, padło na reżysera, który ewidentnie mówi językiem swojej protagonistki. Film jest infantylny, różowiutki, pełen sucharskich żartów i debilnych dialogów. Jest w tym miesiącu wiele innych, ciekawszych premier DVD. Bohaterka jednej z nich (nie zdradzę której) z nienagannym angielskim akcentem spytałaby Becky wprost: czy tam, skąd pochodzisz, nazywają to humorem?