Recenzja wyd. DVD filmu

Pasja (2004)

Kolejne dzieło reżyserskie Mela Gibsona, który od ostatnich lat oprócz doskonałego aktorstwa (przynajmniej w moim odczuciu), zajmuje się również "reżyserką". Z wielką ciekawością sięgnąłem po "Pasję", ponieważ po pierwsze bardzo lubię i cenię sobie warsztat Gibsona, a po drugie, poprzednie filmy reżyserowane przez niego również bardzo przypadły mi do gustu, tak na marginesie są światowymi hitami ("Braveheart", "Człowiek bez twarzy"). Temat filmu jest bardzo delikatny, powiedziałbym nawet, że twórcy stąpali po bardzo kruchym lodzie. Sfilmowanie ostatnich dni życia Jezusa, osądzenia, skazania, biczowania oraz męczeńskiej śmierci na krzyżu było niesamowitym wyzwaniem, na które należało bardzo uważać. Pamiętam, ile było krzyku po filmie Martina Scorsese "Ostatnie kuszenie Chrystusa" z Dafoe w roli głównej. Wówczas film odsądzano od czci i wiary. W przypadku "Pasji" mogło być podobnie, tym bardziej, że już na wstępie przed premierą słyszało się, że obraża uczucia religijne i jest antysemicka. Obraz stworzony został głównie przez dwie osoby: reżysera Mela Gibsona i rewelacyjnego Jamesa Caviezela w roli głównej. Należy również wspomnieć innych aktorów, choćby Monikę Bellucci czy Maię Morgenstern, którzy przyczynili się do sukcesu filmu. Szczerze mówiąc, to większości nie znam, ale sądzę, że reżyser trafnie postawił na nowe twarze, aby nie było skojarzeń i niepotrzebnych porównań. Uważam też, że w tym przypadku nie można oceniać poszczególnych aktorów (z wyjątkiem Caviezela, o czym za chwilkę), ponieważ każda rola była tylko malutkim trybikiem w wielkiej maszynie tworzącej tło dla głównego wątku w filmie. Ale przyznaję, że większość z nich zagrała bez zastrzeżeń. W roli Chrystusa wystąpił znany z wcześniejszych kreacji ("Bez przedawnienia", "Hrabia Monte Christo") Caviezel. Odniosłem wrażenie, że była to jedna z niewielu ról filmowych, która pozwoliła mu w pełni rozwinąć i pokazać prawdziwy kunszt aktorski. Pedanteria, z jaką odgrywał sceny, szczególnie połączone z doskonałą charakteryzacją (domyślam się, że spędzał kilka ładnych godzin przy makijażu, podobnie jak De Niro we "Frankensteinie"), wzbudziły moje pełne uznanie dla jego talentu i często przyprawiały o gęsią skórkę. Biorąc pod uwagę zgodność filmu z Biblią, to nie mam większych zastrzeżeń, choć przyznam, że twórcy musieli zużyć chyba hektolitry czerwonej farby, szczególnie podczas kręcenia scen biczowania i ukrzyżowania. Uważam też, że film w żaden sposób nie obraża uczuć religijnych, ani nie jest nastawiony przeciwko nikomu. Kwestie religijne przedstawione są bardzo neutralnie, w taki sposób, jak zostało to opisane w Biblii. Oczywiście każdy reżyser ma prawo do własnej interpretacji i pewne fragmenty tego typu pojawiają się co prawda w filmie (wyobrażenie Szatana z dzieckiem na ręku podczas scen biczowania), ale w żaden sposób nie wpłynęły negatywnie na całość dzieła. Jest to przede wszystkim fantastycznie zrealizowany obraz człowieka niesłusznie skazanego na śmierć, torturowanego i ukrzyżowanego oraz matczynego bólu po stracie ukochanego syna. Autorzy filmu musieli również zmierzyć się z jeszcze jednym wizerunkiem Chrystusa, mianowicie w filmie "Jezus z Nazaretu" z Powellem w roli tytułowej. Myślę, że wygrali ten pojedynek, a Gibson kolejny raz udowodnił swoją wielką klasę reżyserską.