Recenzja filmu

Gran Torino (2008)

Zacznę od tego, że nigdy nie należałem do grona wielbicieli talentu reżyserskiego Clinta Eastwooda. Jego wcześniejsze filmy były co prawda dobre, ale zawsze czegoś mi w nich brakowało. To "coś", czego nie znalazłem w "Bez przebaczenia" czy "Rzece tajemnic", udało mi się odnaleźć w "Gran Torino".

Walta Kowalskiego (Clint Eastwood) poznajemy w trudnym momencie jego życia. Pogrzeb żony, problemy ze zdrowiem i trudne relacje z najbliższą rodziną sprawiają, że bohater odczuwa bolesną i dokuczliwą pustkę, którą stara się zapełnić wieczorami w barze przy kuflu zimnego piwa. Sytuacja ulegnie zmianie wraz z pojawieniem się nowych sąsiadów Walta, dość licznej wietnamskiej rodziny, której najmłodszymi członkami jest rodzeństwo – chłopiec imieniem Thao (Bee Vang) i jego starsza siostra Sue (Ahney Her). Kowalski jako weteran wojny w Korei oraz człowiek z natury nieufny w stosunku do tego co obce (a mówiąc wprost - zdeklarowany rasista), będzie początkowo bardzo nieprzychylnie nastawiony do nowych sąsiadów. Paradoksalnie, relacje między nimi poprawią się po tym, jak Thao pod presją kuzyna z miejscowego gangu będzie próbował ukraść samochód Walta. Łupem ma paść tytułowe Gran Torino – auto, które jest oczkiem w głowie starego Walle'ego. Próba kończy się fiaskiem, a z czasem między niedoszłym złodziejem a jego ofiarą, zawiąże się nić porozumienia i skorupa zgorzkniałego i zmęczonego życiem starca, za którą do tej pory chował się Kowalski, powoli zacznie pękać.

Podobno to już ostatni raz zobaczyliśmy Eastwooda w roli aktora. Jeśli to prawda, to nie mógł wymarzyć sobie lepszego pożegnania z filmem. Jego Walt Kowalski to stary, opryskliwy zrzęda, który pomimo niezbyt miłego usposobienia od początku budzi w nas szczerą sympatię. Pod warstwą cynizmu i samolubności, odnajdujemy w tej postaci coś, co pozwala nam obdarzyć Walle'ego bezzwrotnym kredytem zaufania. Patrząc na popis gry aktorskiej Eastwooda, można odnieść wrażenie, że człowiek, którego kreuje na ekranie, to w rzeczywistości on sam. Clint, który znany jest w środowisku filmowym z dość konserwatywnych poglądów, wciela się niejako w swoje alter ego. Z czystym sumieniem mogę zaryzykować stwierdzenie, że włożył w tę rolę cząstkę siebie, co dało naprawdę rewelacyjny efekt.

"Gran Torino" to film, który ciężko sklasyfikować. Z jednej strony dostajemy potężną dawkę humoru (na co składają się m.in. genialne sceny z włoskim fryzjerem), z drugiej zaś ogromny ładunek emocjonalny, który jeszcze na długo po seansie nie pozwala nam o tym filmie zapomnieć. Jednak przede wszystkim jest to piękny obraz mówiący o sile przyjaźni, dla której nie ma znaczenia kolor skóry, wiek czy status społeczny, a której moc jest tak wielka, że potrafi pokonać każdą przeszkodę.