Recenzja filmu

Czarny łabędź (2010)

Darren Aronofski jest artystą potrafiącym zrobić z nieciekawego materiału kino, które porusza miliony. Tak było chociażby w przypadku "Zapaśnika", choć nikt nie wróżył sukcesu produkcji opowiadającej o podstarzałej gwieździe wrestlingu borykającej się alkoholizmem i odrzuceniu przez najbliższych. Nie inaczej wyglądała sprawa z jego najnowszym dziełem – "Czarny łabędź". Wielu sceptycznie podchodziło do dramatu grozy, w którym w tle słychać muzykę Czajkowskiego podrasowaną przez Mansella. Jak się okazało, obawy się nie potwierdziły. Podobno Raffaelo wyraża więcej niż tysiąc słów. Jeśli  to prawda, film Aronofsky'ego wyraża więcej niż tysiąc Raffaelo.

"Czarny łabędź" to historia rozgrywająca się w środowisku baletnic. Thomas, dyrektor zespołu i genialny choreograf, postanawia wystawić własną interpretację "Jeziora łabędziego" Piotra Czajkowskiego. W jego historii rolę Białego i Czarnego Łabędzia ma zagrać jedna tancerka.  Nina, utalentowana balerina, walczy o główną rolę w spektaklu. Ciężką pracą i walką zdobywa to, o czym zawsze marzyła.   Jest uosobieniem dobra i niewinności, dzięki czemu idealnie pasuje do roli Białego Łabędzia. Nie potrafi jednak wczuć się w rolę jej złowrogiej siostry, czyli Czarnego Łabędzia. Na domiar złego, do zespołu dołącza Lilly, która staje się jej rywalką.

Jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć Aronofsky miał wiele problemów ze znalezieniem pieniędzy na ten film. Thriller z elementami dramatu i horroru w środowisku baletnic jakoś nie przykuwał uwagi producentów. Na szczęście twórcy "Requiem dla snu" udało się znaleźć odpowiednie środki i zrealizował jeden z najlepszych filmów roku 2010.

Aronofsky po raz kolejny stworzył wielowymiarowy obraz, w którym ciągle coś się dzieje. Reżyser genialnie prowadzi swój film, nie odsłaniając za szybko wszystkich kart, dzięki czemu widz do końca nie wie, co jest prawdą, a co fikcją. Z każdą sekundą coraz trudniej jest nadążyć nad wyobrażeniami i fobią głównej bohaterki. Dążenie do ideału sprawia, że Nina zatraca się i jest bliska samodestrukcji.

Poza scenariuszem i zdjęciami wielkie wrażenie zrobiła na mnie muzyka. Clint Mansell, można by napisać nadworny kompozytor Aronofsky'ego, stworzył świetną ścieżkę dźwiękową, wplatając w nią muzykę Piotra Czajkowskiego. Nie można nie wspomnieć o charakteryzacji. Makijaż i przemiany Natalie Portman, przede wszystkim w Czarnego Łabędzia robią piorunujące wrażenie.
 
Jak już to bywa u Darrena Aronofsky'ego do współpracy zostały zaproszone prawdziwe gwiazdy Hollywood na czele z genialną Natalie Portman. Aktorka do roli przygotowywała się przez niemalże rok. Z pewnością opłaciło się. Po zdobyciu Złotego Globu, zwycięstwo w wyścigu o Oscara to już tylko postawienie kropki nad i. Na ekranie czaruje również zjawiskowa Mila Kunis, która kusi (głównie męską cześć publiczności) swoim wyzywającym wyglądem. Z pewnością jest to utalentowana aktorka, która w przyszłości może odnieść spory sukces. „Czarny łabędź” to obraz mogący dać jej przepustkę do wielkiej kariery.  Poskutkowało to chociażby nominację do Złotego Globu.
 
"Czarny łabędź" to brutalny obraz pokazujący cierpienie, krew i obłęd - z tego względu nie można przejść obok niego obojętnie. Pomimo tego, że za najlepszy film 2010 roku uważam "Social Network" Davida Finchera, dziełu Aronofsky'ego do perfekcji wiele nie brakuje. Oczywiście polecam!