Recenzja filmu

Osobliwy dom Pani Peregrine (2016)

I oto powraca nasz ukochany Burton, po raz kolejny nietknięty wpływom o powtarzalności. Jego uczucie odmienności i osamotnienia ponownie wracają na duży ekran, tym razem w kolorowym, lecz wciąż barokowym wydaniu. Jak zawsze pełnym nawiązań do klasyki kina grozy, lecz... przeniesionym w naszą współczesność. Szalony wizjoner serwuje nam po raz kolejny dużą dawkę emocji, śmiechu i nadziei. Tworzy bajkowy obraz na podstawie debiutanckiej powieści Ransoma Riggsa. Młody autor zachwycony telefonem od Tima nie odpuścił ani jednego dnia obecności w przygotowaniach do realizacji zdjęć. Stary genialny Burton powrócił bowiem w nowym wydaniu ekranizując historię niezwykle ważną.

Jakob Portman (Asa Butterfield) od małego dziecka wysłuchiwał opowieści dziadka o tajemniczej wyspie zamieszkiwanej przez osobliwe dzieci. Starzec uznany przez rodzinę za szaleńca twierdził, że miejsce to wciąż istnieje. Natchniony głosem dziadka Jake wyrusza zatem w podróż. Prowadzony rodzimymi wskazówkami odkrywa wreszcie miejsce z opowieści. Dzieci z niezwykłymi zdolnościami, które wykluczają je z życia w zwyczajnym świecie mieszkają w osobliwym domu pani Peregrine (Eva Green). Opiekunka chroni je przed niebezpieczeństwem z zewnątrz. Życie tutaj dzięki kapsule czasowej zdaje się nigdy nie zakończyć. Nastoletnia Emma Bloom (Ella Purnell), jedna z osobliwych dzieci, szybko zaprzyjaźnia się z Jakiem. Wprowadza go w tajemnice niezwykłego miejsca próbując jednocześnie się w nim nie zakochać... Chłopiec natomiast szybko dowiaduje się, że nie znalazł się tutaj przez przypadek. Czeka go bowiem zadanie, które przerosłoby każdego zwyczajnego chłopca. Musi ocalić wszystkie osobliwe dzieci przed ogromnym niebezpieczeństwem.

Książka Ransom Riggsa o tym samym tytule zainspirowana jest motywem odrębności i skaleczeniem wojny. Próbując cofnąć czas chociaż na chwilę, tworzy dom z niezwykłymi dziećmi i zamyka go w kapsule czasu. Każdego dnia jest na nowo 3 grudnia 1943, co sprawia, że Hitlerowska zagłada ma nigdy nie nadejść. Każdego wieczoru bomba z samolotu Swastyki zatrzymywana jest stoperem pani Peregrine, a czas cofa się o dobę. Riggs świetnie łączy historyczne okrucieństwo II wojny światowej, które spływało na wyjątkowe dzieci mordowane brutalnie przez oddziały eksperymentów Hitlera, z symboliką. Każde z tamtych dzieci miało bowiem niezwykłą osobliwość. Potrafiło kochać, czynić dobro, patrzeć i wreszcie widzieć sercem. Ślepe jednostki wroga nigdy nie dostrzegły wyjątkowości, widziały tylko inność.

Dwugodzinna saga filmu zdaje się jednak być poza kapsułą, a widz traci poczucie czasu jak dziecko w wesołym miasteczku. Finał opowieści Burtona toczy się również w parku rozrywki. Dodatkowo swoiście niezwykła muzyka sprawia, że napięcie i humor widza biegną w parze. Efektu nie uzyskamy, łącząc współczesny "Zombieland" z klasycznym "Jazonem i Argonautami".

Tim Burton ma skłonności do powtarzalności motywów. Do kreacji mrocznego baroku i wplatania inspiracji z klasyków horroru. Pod maskami cząstek własnej osobowości obrazuje nowo powstałą wizję w świetle kolorów współczesnego świata. W miarę możliwości również spełnia niezwykle wyrafinowane wymogi dzisiejszego widza w spektrum wielu grup wiekowych.

Mimo niedociągnięć na wielu płaszczyznach przeżyta w kinie przygoda będzie niezapomniana, bo płynie z niej niezwykle istotna informacja. Film daje nam dużą dawkę nadziei i motywacji. Wiadomość zostaje przekazana. Najlepszy wzrok ma przecież nasze serce.