Recenzja filmu

Przytul mnie (2010)

Barwne, pełne ciekawych zdarzeń, ale i wypełnione problemami życie nastolatków to bardzo modny ostatnio temat wykorzystany także przez duńskiego reżysera – Kaspara Munka. "Przytul mnie" to film o kilku rodzinach, których losy splecie jedno tragiczne wydarzenie.

Sara to spokojna, dobrze ucząca się dziewczyna. Całymi dniami opiekuje się młodszym bratem, gdyż rodzice spędzają więcej czasu w pracy niż w domu. Niestety, jej znajomi nie są tak odpowiedzialni i ułożeni. Louis mieszka z matką, która co dzień urządza zakrapiane imprezy i ważniejsza jest dla niej dobra zabawa niż wychowanie córki. Uczennica zaś ma problemy z nauką i nie potrafi szanować samej siebie, oddając się różnym mężczyznom na prawo i lewo. Brak miłości, ciepła i wsparcia doprowadza do takiego trybu życia. Hassan jest obcokrajowcem, lecz w miarę dobrze aklimatyzuje się w nowym otoczeniu. Żyje wraz z ojcem, który nie ma oporów przed podniesieniem ręki na syna. Rodzina Mikkela znacznie różni się od rodzin jego znajomych. Ma opiekuńczych rodziców, na których zawsze może liczyć i wszystko im powiedzieć. A jednak nawet wychowanie się w dobrym domu nie ustrzeże chłopaka przed popełnieniem strasznego czynu.
 
Przez jedną plotkę puszczoną przez zazdrosną koleżankę rozpoczyna się ciąg wydarzeń, które zmienią życie wszystkich bohaterów. Sprowokowany kłamstwami na swój temat chłopak wyładowuje złość na niewinnej koleżance, a prowokowanemu przez kolegów sytuacja wymyka się spod kontroli. Zdziera ubrania z dziewczyny, krzyczy, a wszystko zostaje uwiecznione telefonem komórkowym.
 
Każdy z tych uczniów ma inne problemy i inną sytuację rodziną. Jedni widzą swoich rodziców tylko późnym wieczorem - ojcowie i matki wracają do domu z pracy z pracą, niektórzy interesują się swoimi dziećmi i dają im wsparcie, a jeszcze inni prowadzą swawolny tryb życia. Bohaterowie to dzieci z różnych domów, a jednak każdy z nich był zdolny upozorować gwałt, nakręcić to wydarzenie albo nie reagować w ogóle. Reżyser jednak nie osądza – pozostawia widzowi wydanie własnej opinii ,czy to rodzice zawinili, czy złe towarzystwo. Film ukazuje przyczyny wydarzeń, nieprawdopodobne sceny ze szkolnej klasy i tragiczne skutki zajść. Wnioski wyciągnąć możemy sami.
 
Ale czy znajdziemy w tym filmie coś nowego? Raczej nie. Całość złożona jest z dobrze znanych nam historii z życia czy z filmów. Plotka, emocje, brak panowania nad sobą, a w rezultacie sytuacje wykraczające poza naszą wyobraźnie - atak na drugą osobę, tak młodą że nie jest w stanie poradzić sobie z tym, co się wydarzyło. Wzrok innych, oskarżenia, brak pomocy i poczucia wsparcia od najbliższych. Przez lata mogliśmy nasłuchać się nie raz o wydarzeniach związanych z tymi problemami.
 
Jednak z drugiej strony film jest prosty, klarowny, idealny do zaprezentowania młodzieży i rodzicom w formie przestrogi, ponieważ nie każdy zdaje sobie sprawę z tego jakie skutki może mieć jego zachowanie wobec znajomych czy dzieci, a film potrafi wywołać u widza niepokojące emocje, zwłaszcza że jest on bardziej z życia wzięty niż z wyobraźni.