Recenzja filmu

Mroczny instynkt (1979)

Aristide Massaccesi, znany bardziej jako Joe D'Amato, to twórca niezwykle płodny i, choć może to zabrzmieć nieco dziwnie, wszechstronny. W jego bogatej, liczącej blisko 200 tytułów filmografii znaleźć można obrazy reprezentujące takie gatunki, jak western, film wojenny, fantasy, komedia, kryminał, a nawet dramat. Tak naprawdę jednak na zawsze pozostanie on przede wszystkim twórcą szeroko pojętego kina eksploatacji. Największą popularność i oddaną rzeszę fanów przysporzyła mu bowiem jego działalność na polu horroru i filmowej erotyki (D'Amato ma na swoim koncie wyjątkowo pokaźną kolekcję dzieł natury stricte pornograficznej). Jest to zarazem twórca wyjątkowo nierówny, w którego dorobku jaśnieją zarówno prawdziwe perełki, które zachwycą każdego miłośnika wstydliwych, grindhouse'owych rozkoszy, jak i totalne gnioty, które mogą okazać się niestrawne nawet dla najbardziej zaprawionych w boju entuzjastów tandety i złego smaku. Do tych pierwszych z pewnością zalicza się jego makabryczny klasyk "Buio Omega" z 1979 roku, całkiem słusznie uznawany przez wielu za jego najlepsze dokonanie.

Omawiana pozycja to historia młodego Francesco (Kieran Canter), dziedzica rodzinnego majątku, którego pasją i jedynym prawdziwym hobby jest wypychanie zwierząt. Chłopak mieszka w ogromnej, gotyckiej posiadłości ze swą niańką z czasów dzieciństwa u boku. Apodyktyczna Iris (Franca Stoppi) umiejętnie steruje podopiecznym, nieustannie marząc o przejęciu całkowitej władzy nad jego fortuną. Na drodze do spełnienia tych marzeń stoi osoba ukochanej Francesco, Anny (Cinzia Monreale). Dziewczyna, najprawdopodobniej przy sporym udziale knowań służącej, zapada na śmiertelną chorobę i umiera. Pogrążony w rozpaczy Francesco wykrada jej ciało z grobu i preparuje, aby na zawsze zachowało swój powab i urodę. Przypadek sprawia jednak że świadkiem jego poczynań staje się młoda autostopowiczka. Chłopak morduje ją, aby zachować w tajemnicy swój proceder, a w pozbyciu się zwłok pomaga mu przebiegła i pozbawiona skrupułów Iris. Jak się okaże, to dopiero początek krwawych i budzących grozę wydarzeń...

"Mroczny instynkt" od początku przykuwa uwagę niezwykle sugestywnym klimatem, który umiejętnie potęguje muzyka grupy Goblin, nadwornych muzyków Daria Argento. Uczucie niepokoju i  przeczucie nadchodzącej burzy mają także swój udział w zdawkowych dialogach oraz kręconych przeważnie za dnia, nieco mglistych, jakby rozleniwionych zdjęciach. Podobnie na plus wpływa tu oszczędna gra aktorska, która nie zawsze może stoi na najwyższym poziomie (odtwarzający głównego bohatera Canter to osobnik niezwykle drewniany, ale paradoksalnie ma to swoje plusy), bynajmniej jednak wcale nie przeszkadza i nie psuje przyjemności płynącej z seansu. Posiada również film D'Amato dużą dawkę wyśmienicie wykonanych efektów gore, które - co bardzo istotne - są jednym z ważnych składników fabuły, ale bynajmniej jej nie przesłaniają i nie stanowią treści samej w sobie. Dość powiedzieć że wiele z tych scen do dziś może wywołać ciarki u co bardziej wrażliwych widzów.

Dzieło twórcy "Porno Holocaust" dotyka nieśmiertelnego tematu, jakim jest miłość przekraczająca wszelkie bariery i normy społeczne. Nietrudno odnaleźć echa tego tytułu w twórczości takich ludzi, jak Jörg Buttgereit czy Nacho Cerdà, choć u D'Amato zjawisko nekrofilii zostało ukazane w sposób bardziej subtelny, w duchu romantycznym, że pozwolę sobie tak to ująć. Tym razem dosłowność włoski reżyser zachował bowiem dla innych kwestii niż sfera seksualna. Może to i dobrze, bo dzięki temu otrzymaliśmy obraz niebanalny i inspirujący, który zadowoli każdego fana gatunku, a i niejednemu objaśni może, co leży u podstaw fenomenu Aristide'a Massaccesiego, reżysera nierównego, ale jakże barwnego.